Hoxe é 31 de decembro de 2008

Un ano máis toca divertirse durante a tarde-noite de hoxe.
Pouco importa que non haxa nada que celebrar, nada do que alegrarse (home algo sempre hai, saúde ímos tendo, mellor ou peor, e a nosa xente segue estando aí).
Aqui o importante é pasalo ben por que si. Porque o di o sistema, porque o di o costume, porque o di, seica, a tradición.
Pois ben. Eu rebélome. E coma min cada vez máis xente.
Hoxe para nós será outro día. Non un día calquera, certamente, porque teremos que aturar os condicionantes propios que xeneran as actividades da gran masa que segue a celebrar non se sabe ben qué (eles cren sabelo), e que continúa teimuda conmemorando o hábito finianual.
Un día no que intentaremos sentirnos ben, como facemos a cotío, disfrutando se cadra ou amolándonos se toca. Nada novo.
Algúns anos o tema sae medianamente ben (axuda moito a agarimosa compañía dos amigos) e outros non tanto. É a vida. Pero hai un elemento que nos axuda: a consciencia de saber que nada se perde se un non segue a corrente.
Que cada quen disfrute se así o desexa e que incluso sexa quen de aguantar incomodidades (Desde 1907, es una tradición en Nueva York la celebración del fin de año en Times Square, y la bajada de la Bola de Fin de Año para dar la bienvenida al año nuevo. Pero ¿es esta fiesta el mejor momento para visitar Times Square? ¿Es esta la mejor forma de celebrar el fin de año?
Veamos realmente cómo es un fin de año en Times Square. El 31 de diciembre, la zona de Times Square amanece vallada por la policía de Nueva York. La afluencia de público es tal que la organización del evento es absoluta y a conciencia. A las 4 de la tarde abren las vallas más cercanas al escenario, situadas a la altura de la calle 42. Pero para poder acceder a esta zona privilegiada tendremos que haber hecho cola durante horas, pues son muchos los que desean estar en primera fila y no tantas las plazas posibles. Cuando una zona se llena abren la siguiente, con lo que si no estás en times Square horas antes de las 4 de la tarde es posible que tenga que disfrutar del espectáculo a un buen número de manzanas, lo cual dificultará este disfrute. A las 18 horas asciende la bola de Fin de Año y a las 24 horas baja, y entre las 18 y las 24 horas hay actuaciones para amenizar la espera, pero hemos de ser conscientes de que estaremos todas estas horas (y desde horas antes de las 16 horas) de pie, o sentado en el asfalto, sin muchas más posibilidades. Por lo que, suponiendo que accedamos a las primeras posiciones, habremos estado un mínimo de 10 a 12 horas de pie, en un ambiente parecido al de un concierto, esperando que lleguen las 24 horas del 31 de Diciembre ¿y después? pues ya en año nuevo la gente se dispersa bastante rápido, y todo ha terminado hasta el año siguiente, pero dende logo eu nesta feira non participo.
Todo isto non impide que lles deselle o mellor para os vindeiros tempos.

Nube de etiquetas

aa an asa ata ben blogspot c3 cando chambra ciencias co coa comentarios con despois en entradas fa futuro galego hai htm http ignorancia index is ma miguel nda non org pero pola pra publicado radio sa3 saoa saoas sica tea tico un unha uso video wiki www xa xente

created at TagCrowd.com

Ollo ao colesterol

Benvido Galinux

Aínda que con certos problemas e disfuncionalidades, xa temos ao noso dispor o primeiro sistema operativo libre en galego.Esperemos que sexa o comezo dun longo camiño no desenvolvemento e avance do software libre para os/as galegos/as (obviamente dicir en galego sería innecesario).
Máis información:

De actualidade

Instrutivos á par que bonitos.

Omnipresente deporte

Xa estou farto, saturado.
Cada día que pasa teño a crecente sensación de que estou a recibir moitas noticias relacionadas co deporte de alta competición que outros practican para mellor gloria dos seus bulsos.
E non estou a falar dos xornais, revistas, radios, televisións ou webs especializadas nesta temática, non. Refírome aos medios de comunicación de carácter xeneralista que por forza teño que ver e visitar para contrastar informacións e, tamén, para ver isto ou aquilo que me poida interesar polo motivo que sexa. E, ás veces, só percibo, con fastidio e cansazo, aspectos relacionados co feito de que a tal ou cal fulano lle doe este ou aquel músculo ou articulación e que polo mesmo prevese que estea de baixa tres ou catro semanas. Por min como se fuma en pipa¡.
Outras veces interesantes programas, na radio sobre todo, teñen que deixar paso, dous ou tres días á semana dependendo da época do ano, ás retransmisión das diferentes competicións europeas.... de fútebol, loxicamente. Porque, basicamente do chamado deporte rei é do que me estou a referir.
Balóns, balóns, máis balóns. Goles maravillosos, partidos históticos, remontadas épicas...
Banalidades supremas¡
Presentadores, presentadoras, políticos, afamados profesionais, reputadísimos periodistas, respetabilisimos profesores, doctas escritoras, sesudos intelectuais, ninguén se libra da escravitude e da servidume (a invecilidade da broma e da chance hai que facela, seica vende e queda bonita)
Que tempos¡¡
Cando lia Hermano Lobo e outras revistas similares a finais do franquismo cría terme liberado da papanata forofada, tendo en conta que xa tiña pagada unha forte peaxe despois de practicamente inaugurar uns anos antes o As color e fartarme de lelo e, sobre todo, miralo porque o que se di texto tiña pouco, a penas uns pes de fotos . Pero vese que o asunto é máis complicado.
Resignación (non sei se cristiana).

Aí estamos.

Acompañados.

Tempos novos, vellas inercias.

A recente campaña electoral nos EE.UU. vai supoñer un antes e un despois no deseño e na forma de enfrontarse á comunicación das mensaxes políticas dirixidas ao corpo electoral. As formas tradicionais de facelo hai xa tempo que están a esmorecer no referente a súa eficacia. Aos mítins só acode xente afín, militantes e simpatizantes que coa súa presenza homologan e adornan a imaxe do acto de acordo aos cánones vixentes. Non sirven para informar nin moito menos para formar opinión. Esta xa está suficientemete formada. E aínda que cada día máis se utilizan as modernas tecnoloxías da información e da comunicación para transmitir a mensaxe (blogs, e-mail, video, incipientemente wikis) esta utilización non foi ata o momento nin maioritaria nin interactiva.
O uso que fixo o equipo electoral de Barak H. Obama das TIC foi cualitativa e cuantitativamente diferente a calquera outro uso anterior. Foi moito máis poderoso e eficaz ao apostar dedididamente polo seu emprego intenso, aproveitando todas as súas posibilidades, tanto para recadar recursos como para armar grandes redes de apoio e propaganda. Esta forma de facer xa está madura para ser usada a gran escala. Así o recoñecen o presidente electo e o seu vicepresidente, ao declarar as súas intencións para o futuro: "debemos empregar todas as tecnoloxías e todos os métodos para abrir o goberno federal e dar aos americanos a posibilidade de participar nas deliberacións e nos procesos de toma de decisións do goberno de formas que non eran posibles ata hai poucos anos".
A lei de ferro que ata momento se aplicaba no funcionamento do núcleo dirixente das grandes organizacións (nomeadamente políticas e sindicais, pero non só) está a punto de esmorecer. Cada vez será máis complicado xustificar o por que un reducido grupo de persoas deciden unilateralmente accións e medidas a tomar cando poderían ter consultado de forma rápida e eficaz aos seus afiliados e/ou militantes sobre o que facer, e así ter máis elementos de xuizo.
A máquina da democracia directa xa existe e pode usarse. As vellas inercias poderán impedir o seu funcionamento? Non creo.

Yes We Can

• 

• Intentar ser mellores persoas.
• Dedicar máis tempo á nosa xente.
  
• Ignorar as estupideces e imbecilidades.
• Prácticar a reflexión.
• Educar a sensibilidade.
• Axudar aos demais.
• Denunciar os abusos.
• Preocuparnos só do realmente importante.
• Distinguir o accesorio do fundamental, a categoría da anécdota.
• Cultivar a amizade.
• Aspirar a practicar a xustiza.
• Vivir a vida... que pasa, e non volve.

Parabens, Sr. Obama: o dito, esperemos que sexa para ben.

Exceso

É o que a min me parece. Un exceso. Un exceso tendo en conta a categoría e imaxe pública do xornal. Aínda lembro aqueles anos en que editorializaba en contra do uso destas estratexias para vender máis exemplares. Despois, co paso dos anos, foi vindo ao rego do que facían os demáis. Perdeu (para sempre?) o seu elemento identificador como xornal serio que só afertaba información veraz e opinión seria, formada e competente. Comprendo que a loita no mercado é moi dura e que tiña que usar as mesmas armas que os seus competidores, mais... disto a converterse case que nun bazar vai un treito. En fin, o mesmo fixeron na radio do grupo ao que pertence a propiedade de El País, a propósito das chamadas tertulias. De estar totalmente en contra delas tiveron que adoptalas se querían seguir entrando no reparto da tarta publicitaria.
De todas formas, vista a oferta, ás veces teño que confesar que fixen uso deste servicio por considerar que o produto que ofertaban era de boa calidade. Sen ir máis lonxe estou á espera dun prometido e fermoso (iso espero) edredón.

Peixiño da sorte

adopt your own virtual pet!

De cando en vez, dádelle de comer ao peixiño. El saberá recompensarvos.

Ánimo, rapaces.

Que complicados son os comezos. Podemos velo no seguinte video dos Rolling Stones onde saen nunha actuación do ano 1965 (ollo 43 anos atrás, media vida). Non obstante se hai miolo, substancia e argumento, ao final pódese saír do pozo e ser recoñecido no teu traballo. Sei que neste momento hai mancheas de grupos tratanto de sacar a man e, se os deixan, o pescozo. Xente nova que trata de achegar as súas propostas. A maior parte deles están direccionados á marxinalidade e finalmente á desaparición. Pero outros, os menos, os que teñan realmente algo novo e orixinal que aportar poden crecer e ter algunha posibilidade. O video trata de ser un alento para que perseveren e non se dean por vencidos.
Poden comprobar como o Jagger era pouco máis que un pipiolo, iso sí, xa cun gran xogo de pernas; claro xa se lle vían maneiras (por certo tamén se albisca o gran talento do malogrado Brian Jones e, por suposto a presenza e gosto por cantar do Keith; por outra banda a marxinalidade do Bill xa se ve que viña de lonxe; en canto ao Charlie... pois que xa comezaba a estar canso... figúrense 43 anos despois como estará)

En todo caso, eu aínda me emociono, con moderación, con este tipo de actuacións e circunstancias. Pulo e forza.

Un home que cos anos gaña en lucidez

Un bó amigo faime chegar este interesante video correspondente a un programa de Antena3. Non podo por menos que reproducilo dada a súa importancia e singularidade. A raíña fetiche de certa forma de entender o que algúns chaman España, posta no seu lugar. Canto mellor nos tería ido coa Beltraneja¡. Antonio Gala atrévese e sitúaa no seu contexto historico e social. Os corifeos non dan creto.

E o futuro?

Cando menos preocupante.
Todo sube e todo baixa.
Só a incerteza permanece constante.

Joaquim Maria Machado de Assis

Ata hoxe o nome de Machado estaba unido aos irmáns do mesmo nome, poetas españois.
Pero, desde hoxe (ben, máis exactamente desde fai uns días) tamén estará unido a, en palabras de Susan Sontag, "o escritor máis grande saído de Latinoamérica", ou ben, en palabras de Harold Bloom, " o maior artista leterario negro ata a data".
Para saber algo máis deste persoeiro recomendo o seguinte post, onde se reseña brevemente a súa peripecia biográfica.
Nunca é tarde para seguir aprendendo. Agora só falta que poida ter acceso doado (tampouco vou realizar maior esforzo, dada a cantidade de material que aínda teño pendente de ler)a algún dos seus libros, quizáis Don Casmurro (1899), ou ben Memorias póstumas de Blas Cubas (1881).
Non obstante, o que me interesa salientar e que xustifica o que estou a facer, é a inmensa e poderosa ansia que a un lle entra para tratar de ampliar, aínda que sexa en grao mínimo, a visión do que existe e existíu, fuxindo de valados e cancelas que outros intentar erguer interesadamente para impedir que poidamos ver o horizonte, o panorama mundial. Ben entendido que só sabendo de onde se parte e do que se é e ten un pode intentar a aventura do descubrimento do novo. Dito de outra forma, e parafraseando a un importante político galego, "primeiro ser e despois trunfar".

Co cú ao aire

Ata hoxe non caeu nas miñas mans o suplemento do domingo dedicado aos negocios e finanzas de "EL PAÍS" (xa teño comentado que a miúdo non "podo" coa imprensa diaria e teño que pospoñela para mellor ocasión; sei que non estou só nesta forma de proceder e que a outra moita xente lle acontece algo similar). Con certa premura paso as páxinas na busca de algo de interese e... cando chego á vinteunha detéñome e procedo a ler o artigo de Josep Piqué, coñecido ex político catalán, economista de profesión e liberal de convición e vocación.
É clarificador e, ao mesmo tempo, valente.
En primeiro lugar xa ten mérito por atreverse a escribilo nos termos en que o fai (moitos outros liberais e ultraliberais están agachados nas súas palleiras de inverno, e non miro para ninguén Sr. Rodríguez Braun).
En segundo lugar porque é moi instrutivo, moi exemplificante. Recoñece que nunca pensara que os seus castos ollos liberais puidesen ver o que están ollando e moito menos que tivese a necesidade de escribir cousas como "Pero las situaciones excepcionales-y ahora estamos en una de ellas- obligan al pragmatismo y, excepcionalmente, a la heterodoxía más o menos desconcertante y, desde luego, contradictoria con los principios válidos en condiciones de normalidad" ou ben " Dicho esto y haciendo acto de contrición en mi fe liberal,... ou ao fin "Profundamente acomplejado en mi perdida ortodoxia,..."
En terceiro lugar penso que é un artigo honesto. Trata de aportar algún tipo de medida que contribúa a atopar unha solución a un problema que non entende que se tivese producido desde a súa ortodoxia liberal (cómo o mercado non foi quen de autorregularse¡; cómo de non marxinar aos que non foron eficientes¡) E para iso non dubida en recurrir a medidas de control e nacionalización de bancos, compañías aseguradoras e sociedades de préstamo hipotecario para socializar as perdas (os famosos activos tóxicos) e salvar da queima ao sistema financeiro, sen o cal calquera economía, incluída, e sobre todo, a capitalista, vense a pique, que non a piqué.

Grazas...

Pink Floyd

View SlideShare presentation or Upload your own. (tags: band rock)

...polos bós momentos.

Pírulas

1. Estou farto de escoitar boletíns de noticias na radio, de información xeral, nas que salienten que a tal ou cal xogador de fútebol (ou fúbol, como prefiran) lle doe un pé e vai estar de baixa dúas ou tres semanas. Pois moi ben. E que¡ Per favore, cóntenme algo de interese e se non hai nada, cálense e... a outra cousa.
2. Ás veces nótase máis a ausencia de persoas que foron queridas e xa non están. Un pode pasar tempadas sen que a lembrarza chame á porta e, pola contra, pode atoparse, de súpeto e sen aviso previo, co sentimento que agroma e que evidencia a grandura da pena, do pesar, do desacougo.
3. Cada día máis o contacto coas novas xeracións me convirte nun ser con pasado, con historia. Moi a miúdo aparece e evidenciase máis o acontecido, o vivido, que o proxecto, a canseira. Por que me sinto realmente maior cando se está a falar da evolución dos ordenadores, por exemplo? O que pasa é que un pode encherse a boca cando relata o proceso de investigación, procura e adquisición do primeiro ordenador persoal aló polo ano 1984. Nun primeiro momento surxe a satisfacción de poder contar algo en primeira persoa, pero... cando observas a cara do alumnado adolescente comprobas directamente que xa queda menos, bastante menos. Miguel Hernández soubo dicilo con beleza e precisión matemática: "Cada nuevo día es más raíz, menos criatura, que escucha bajo sus pies la voz de la sepultura". Máis nada.

Quen é o intransixente?

Resulta realmente curioso. Algúns teñen unha teima e aproveitan calquera ocasión para botala a correr.
Recollendo a referencia que o señor Steiner fai a respecto do idioma galego, e por extensión da cultura galega, na entrevista que o periodista e escritor Juan Cruz lle fixo no EPS (hai post específico)o director de Relacións Institucionais do Grupo Prisa fala nun artigo de non sei que furor intransixente dos clérigos.
Refírese a unha nota do PEN Clube de Galicia, que interpreta como o ditado dun anatema e a renovación do máis español dos impulsos:o furor intransixente dos clérigos.
Ben, máis parece que o señor Basilio Baltasar aproveita a acasión para ceibar un ataque máis ou menos disimulado aos escritores galegos agrupados arredor do PEN Clube. Non parece que a nota dese para afirmacións deste tipo: "Cuando nos veamos obligados a explicar a un colega europeo las actitudes aireadas con tanto orgullo como prepotencia por el PEN Club gallego le diremos: el dominio político de la mentalidad absolutista -vigorosamente reciclada por el catolicismo militante y por la izquierda autoritaria- genera estas espontáneas reacciones despóticas."; ou ben "Los herederos gallegos de los logócratas también han reconocido en su lengua patria el rango sacramental que hace sacrílega cualquier crítica que un humano de carne y hueso se atreva a insinuar."; para rematar con "De este modo, amedrentando a los demás con nuestras irascibles convicciones, los españoles conservamos intacto el legado religioso de nuestros fanáticos ancestros.". Son outros os que defenden o rango sacerdotal de asegún que idiomas e se atreven, contra toda evidencia empírica, a afirmar o seu suposto perigo de desaparición en certos territorios. Neste caso só houbo unha respota en defensa da lingua e literatura galegas que viñan de padecer un ataque desmedido, tanto máis lastimoso por estar baseado na ignorancia, por moi docta que sexa, que o é.
O dito unha desmedida.

Outro eufemismo máis

Efectivamente a lista segue crecendo. Vexamos os que xa tíñamos recollidos:
• Contabilidade creativa TERXIVERSACIÓNS

• Guerra humanitaria EUFEMISMOS

• Limpeza étnica DOBRES SENTIDOS

• Ataque preventivo MENTIRAS

• Guerra pola liberdade EXPRESIÓNS FALSARIAS

• Danos colaterais VIOLACIÓNS GRAMATICAIS

• Centros de estancia temporal para inmigrantes METÁFORAS MANIPULADORAS

• Burbulla inmobiliaria ESCESOS VERBAIS

Pois resulta que agora a unha simple e pura nacionalización bancaria chámanlle rescate.Véxase senón como titula hoxe El País para referirse ao ben que recibiron as bolsas certa actuación da administración Bush.
É claro, nacionalizar non poden facelo os puristas neoliberais que so pensan en adelgazar ao Estado. Eles, se acaso, vense obrigados a facer un rescate. Ben, espero que cando Chávez ou Hugo Morales, por poñer por caso, teñan a necesidade, ou a ocurrencia, depende de cómo se mire, de intervir no sector financeiro do seu país, estes liberais a ultranza no económico teñan a deferencia de chamarlle ás cousas polo seu nome, é dicir, que están a practicar un rescate ou ben a facer un salvamento, non precisamente marítimo.
Por certo, que non me esqueza: as columnas de arriba estan desordenadas a posta.

A voltas coa lectura

Interesante artigo de Luisgé Martín en El País.
Ao fío del, podemos preguntarnos: Ten algunha utilidade a lectura? Que vantaxes posúe a respecto da cultura audiovisual?
Parece que a lectura proporciona información, ás veces pracer e de cando en vez ata coñecemento, pero...é capaz de espertar a imaxinación igual que o facía hai vinte ou trinta anos? E... é mellor persoa aquela que ten o hábito da lectura ca que ten o da conversa, por exemplo? Dúbidas razoables.
Para a nosa xeración (a da colleita dos anos cincoenta do século pasado) os libros son obxectos maravillosos, que se atesouran e, ás veces, se len. Sempre causa pracer o volver a follealos despois dos anos, a releer algo que nos resultou especialmente grato, ou chamativo, ou sorprendente. Pola contra para os mozos e mozas que naceron a finais de século (e de aí para adiente), xa non está tan clara esta vocación pola lectura e os libros. Para eles a imaxe, o son e o mundo virtual son realidades moito máis próximas e atractivas. Incluso para os que comezamos a planear pola quinta década hai algo desconcertante, desacougante: por que teremos esa impresión de que xa nos molesta ver tantos libros nos andeis?; e por que quedamos como aliviados cando somos quen de desfacernos ( porque os logramos "colocar" nalgunha biblioteca, porque os podemos depositar noutra dependencia lonxe, porque llo podemos dar a algún amigo ...)dalgúns deles? Algo comeza a fallar...

Alta velocidade... para que?

Quizais para chegar a Madrid antes. Pero, a quen carallo lle importa chegar a Madrid en menos de tres horas? Si, xa sei. A algunha xente. E para que quere chegar antes? Pois para tomar un café no bar da estación. Total como chegou tan rápido¡
Eu preferiría, antes de nada, ter uns bós trens de cercanías, mellorar e electrificar as liñas existentes no país, aumentar a súa frecuencia horaria e a calidade dos vagóns... Poder ir a Lugo en tren, ao a Pontecaldelas... que seu eu. Tamén prefiriría que mellorasen as estradas (ollo que non fixesen novas vías, nen as ensanchasen, nen desdoblasen as existentes, agás casos especiais e necesarios realmente)limpando as cunetas, alfaltándoas e pintándoas como se debe, con boas sinalizacións, áreas de recreo e decanso, así co ancho que teñen, que ben se colle (que teima por estragar terreo fértil), vamos como din que existen en Escocia ou Irlanda¡
Pero non, aqui o papanatismo prioriza o chegar antes á capital; coño¡ se aínda fora a Bilbao, a Santander ou a Cáceres?
Non nego que algún día habería que ter tamén a alta velocidade, pero sobre todo para as mercadorías, que son as que realmente teñen que chegar antes aos mercados. As persoas deberían facer un alto no camiño e pensar: pero onde vou a toda présa.
Non digo eu que houbese que tardar cinco ou seis horas para revisitar o Prado, pero diso a empeñarse en chegar en menos de tres? En todo caso ista non é a miña loita. Por min, cos cartos dos meus impostos, poderían mellorar antes as outras infraestruturas. Ademáis, para os que queiran velocidade, aí está o avión.
En fin, xa sei que todo isto é opinable, e presinto que a miña postura é francamente minoritaria. Non si?

Un exemplo paradigmático de ignoracia docta

Efectivamente, por moi docto que un poida ser sempre queda moito sitio para a ignorancia. Isto é o que lle acontece a este famoso e recoñecido profesor, George Steiner que no seu intento de fracasar mellor abofé que o consigue ao mostrar un desprezo manifesto pola cultura e o idioma galego. Véxase senón a entrevista, moi atinada por certo, que lle realiza Juan Cruz no último EPS. Loxicamente tivo unha rápida e acertada contestación a cargo de Carlos Callón, Luís González Tosar e Cesáreo Sánchez Iglesias.
Pero é que aínda ninguén tivo a boa idea de convidar a este eminente filósofo, crítico literario e escritor a Compostela¡ A que espera o amigo Jorge Mira para incluílo no programa de divulgación da Ciencias e das Artes, ConCiencia, que coordina?
Daquela podería ter ocasión de ilustrarse un pouco e de trousar algún que outro prexuízo. E para recuperar un bó sabor de boca, ata podería degustar unha mariscada¡ Jorge, aí che deixo a idea.

Pequenos praceres confesables_1

Inicio hoxe o que espero que sexa unha serie de post dedicados a esas pequenas cousas e momentos que fan que gocemos da vida.
Son granciños de felicidade efémeros que só os anos de experiencia facultan para poder aprecialos, valoralos e vivilos con intensidade. Non é posible retelos pois escápanse e flúen como o faría unha troita das mans dun neno inexperto que por casualidade a intentase apreixar.

1. Cea de verán no exterior escoitando a chúvia
Poñámonos en situación. Mediados do mes de agosto nos arrabaldos dunha cidade do interior da Galiza. Temperatura agradable e o líquido elemento caendo durante varias horas dunha forma mansa pero persistente. Con certa enerxía e presenza.
No exterior da entrada principal da vivenda, circundada por diferentes prantas e coroada por unha buganvílea colmada de flores, atópase unha silla de praia que a pesar disto é confortable e cómoda.
A escea está feblemente iluminada por unha farola da rúa que fai innecesaria calquer outro foco de luz. Sento na silla e ceo de vagar unhas humildes viandas (tortilla de pataca, atún en aceite de oliva, queixo, marmelo e pan ben cocido). De cando en vez acerco a copa de godello (mágoa que non sexa "Guitián"). Remato, paseniñamente, cun café só regado con sangue branca.
As formas das pingas ao trasluz da farola seguen, daquela, a ser impredecibles.
A fartura do momento, o encanto e maxia da situación vén dado, maioritariamente, pola chúvia persistente e abundante.
Xa mo dicía un vello veciño meu da aldea, o amigo Justo hoxe por desgracia xa desaparecido, cando me atopaba de volta: a chúvia en Santiago é arte.
E a mín que me parece arte figurativo en calquera lugar¡

Centrais

Os que cuestionan as medidas de aforro enerxético anunciadas polo ministro de Industria seguramente lles parecerá pobre e incompleto o seguinte mapa conceptual.


De ser así, que outros campos incluirían para xenerar a enerxía suficiente para seguir co ritmo actual de consumo?
Polo si ou polo non o aforro e a eficiencia impóñense dígao o Sr. Ministro ou dígao o seu porqueiro.

A prol do galego

Polas terras de A Fonsagrada

Agradabilísima fin de semana en compañía de fraternais amigos.
Paisaxe excelente. Amabilidade das súas xentes (puiden mercar o xornal os dous días sen atrancos e cun sorriso nos beizos da señora do kiosque, e ollo¡ que sei o que me digo, que non é tan doado como parece conquerir isto). Amabilidade no ultramarinos, na panadería, nas tascas e bares,nas cafeterías,na cantina da praia fluvial (sabrosa e oportuna tortilla e churrasco)
Inauguramos (repetidamente) unha cervexaría con agrado. Os donos tratáronnos estupendamente. Ogallá lles vaia ben nesta nova xeira¡.
Hotel cómodo, agarimoso, con boas instalacións.
Tempo atmosférico idóneo para camiñar (ata choveu e todo, un pracer)
Mínima contaminación lumínica. Mar de estrelas desde o balcón do Hotel.
Restaurante "Cantábrico", excelente, con anécdota incluída:
- Boas noites, somos dez.
- E nós catro
- ¿ ¡
- Nós somos dez
- E nós catro
- ?? ¡¡
- Xa, pero nós somos dez
- E nós catro e ben os daremos atendido
Ceamos cómodamente. Ao saír:
- Somos dez e fomos atendidos por catro estupendamente.
As viaxes de ida e volta sen complicacións. Bon xantar en Melide (a destacar o polbo), bon xantar en Lugo, no mesón "A nosa Terra"(espero que as "tejas" resultaran sabrosas)Non podía ser doutro xeito.
En resúmo, un sitio para repetir.

Por unha vez "la niña" non fixo os deberes

Como sempre fora unha nena moi aplicada, estrañoume máis.
Facía os seus traballos antes de merendar, como era costume daquela, cando aínda os nenos e nenas merendaban pan con algo.
Nunca tiveran que dicirlle nada. Ao abandonar o colexio de monxas seguíu coa mesma canseira, xa na universidade.
Estudaba aplicadamente ignorando os avatares sociais e políticos (que pesadez¡, dixo en máis dunha ocasión). Ía ao seu, como tantos outros.
Tan "boeniña e aplicadiña" era que un profesor, antes de trasladarse a Madrid para un traballo temporal, fixouse nela. E cando tivo oportunidade chamouna para o seu equipo. Ben sabía el que ela sempre facía os deberes. E para o traballo que lle ía encomendar isto era moi importante.
Dicía que me resultou estrano comprobar que, por esta vez, non tiña feito os labores, e xa é tarde , moi tarde. Ela que sempre aprobara todo en xuño dicen que dixo que ao mellor para agosto ten rematado o que tiña que ter concluído a finais de maio.
Con todo, o seu mentor parece que non vai darlle moita transcendencia ao asunto xa que, afirman, parece que vai promocionala na xuntanza "familiar" que van ter o vindeiro fin de semana.
Si, pero... por que tiven eu que lembrarme de "la niña" este sábado a media mañá? Quen me resarce do cabreo? Quen da calor padecida?

Un sucedido (como calquera outro)

Era pola metade do serán. Nesa hora en que xa é tarde para tomar un café, un té ou unha copiña de licor pero aínda demasiado cedo para saborear unha cervexa, un viño ou unha copa.
A rúa estaba animada en alegre acompasar co tempo atmosférico.
Íamos pola beirarrúa e acadamos á altura dun semáforo.
Esperando a que o monequiño se puxese en verde para os peóns atopábase un home próximo á xubilación anticipada. Era fortote, máis ben baixo e lucía un rexo bigote negroide. Ao seu carón remataban de pasar, seguindo o seu camiño, dúas mozas loiras, ben parecidas, esbeltas e caseque guapas. Cubrían o seu corpo con cadansúa minisaia e camisetiñas apretadas á pel. As protuberancias turxentes agolpábanse para saír polos buracos que o creativo tivera a ben deixar. Certamente a súa presenza non pasaba desapercibida tanto visual como olfativamante, se reparamos no rumor e na fragancia que manaba do seu contorno.
O prexubilado ollounas de vagar (e eu a el) ata que llelo permitíu o seu campo visual. Sen solución de continuidade sentenciou con voz clara e potente: este ano, está boa ata a miña sogra ¡¡
Despois de non disimular un amplo sorriso, pensei... Efectivamente non só hai añadas para a froita, para as patacas, para o viño ou para a neve, senón que tamén semella que existen anos bós e menos bós para a contemplación e goce dos corpos harmoniosos, proporcionados, de bon ver, mellor ollar e a medio envolver e que, por riba, arrecenden. Nestas circunstancias, o sangue vese, loxicamente, alterado.

Ao fin, recuperamos certa normalidade

Efectivamente, daban ganas de saír correndo.
Pero soubemos aguantar.
Utilizamos a técnica da emulación e da compostura.
Falamos e comentamos o que era mester coa xente que o vivía dunha forma razoable e sinceira.
E, qué carallo¡ saímos adiante¡
É claro que en toda esta historia houbo uns claros beneficiados e multitude de dannificados. Mais, curiosamente a propaganda, o negocio e a imbecilidade intentaron presentalo de tal forma que parecera xusto a situación contraria. E como os medios que empregaron foron moi, moi poderosos, ata o conseguiron.
Con todo o que máis me molestou non foi a confusión, a ruidosa algarabía sen límite, os cacareos nervosos e constantes ou as tonterias interesadas polo puro negocio, senón a desmesura, o ensanchamento do zafio e o abultamento da insensatez.
Por certo, noraboa a todos aqueles que sinceira e cabalmente o gozaron con respecto e cariño.

Péndulo simple

----------------

Enerxía potencial

Satélites artificiais

| View | Upload your own

Mentes abertas

Remato de ler (un pouco tarde ben é certo) unha moi interesante entrevista a Piergiorgio Odifreddi, un profesor e escritor italiano do cal non tiña noticia (desafortunadamente para min).
Na mesma, aparte de falar dos seus libros e da súa postura fronte á Iglesia (católica "of course")fai, mesmo ao inicio e apoiado polo seu amigo Sergio Valzania, un
encendido eloxio sobre a nosa terra. Afirma que é "bellísima".
Xa sei que para algúns de nós non fai falla que veñan de fóra a indicarnos algo que xa sabemos e asumimos, pero... acaso non produce un goce íntimo que nolo lembren?
Os que a cotío podemos comprobar tal estado de cousas non podemos menos que loitar para que sexamos quen de transmitir tal tesouro ás xeracións futuras.
Onte mesmo constatei que tal tarefa non podemos deixala só en mans de certos políticos, para os cales é moito máis importante estar fronte ao televisor para ver certo espectáculo futbolístico (no que seica nos xogabamos o noso futuro: "a por ellos¡")que, polo menos, ter certa idea consciente sobre o país no que viven (por certo opíparamente). Xa se sabe que algúns precisan do GPS para chegar á casa onde viven.

Para os que están fartos (que non fartas)

Proposta: para os/as que están fartos e fartas de referise aos dous xéneros, suxestiono que, de agora en adiante, se refira, se referencie e se denote todo termo, concepto ou vocablo ao xénero feminino, para compensar tantos séculos de desigualdade e para practicar un elemental hábito de aforro.
Mal que che pese amigo Ramón Trecet, e por moi canso que esteas de escoitar, quizáis oubir, todos e todas, cidadáns e cidadanas, corredoras e corredores, listas e listos,...a linguaxe non é inocente¡.

Delhi Palace

Cando hoxe pasaba pola porta Faxeira, camiño de disfrutar coa interpretación de Silvana Mangano en "Bellisima", resulta que recibo un panfleto de propaganda dun novo restaurante indio que abriron en... Pontevedra. Efectivamente, na vila que da de beber a quen pasa. Xa comprendo, abrir o primeiro hai que facelo nalgún sitio. Outra cousa é procurar ampliar o potencial mercado e, aínda que a vila do Lérez é bó lugar para abrir negocios deste tipo, nunca está de máis recabar a axuda da capital e de algunha que outra cidade do contorno. De verdade haberá algún que se desprace ata Pontevedra para degustar as gambas Balti (8,50€), o cordeiro Rogan Josh (7,50€) ou o pan Keema (1,80%)?
Estou certo. Ao fin e ao cabo, xa o dicía o mestre taurino sevillano "hay gente pa tó".

Paseando por parte da Macaronesia

Foron días de descanso. Tamén días para coñecer e experimentar. Hernán Peraza e Beatriz de Bobaría foron os nosos ciceróns. "La mar estaba hechada" dicía a pamposa Paquita. A laurisilva e o tajinaste (ela fíxonos saber que non confundíramos con "trajinaste")foron descubrimentos.
Soicick (alias "Susuki") púxonos no punto de mira ao almogrote, ao guarapo (co seu inevitable guarapero) e ao gorrerón. Oscar argumentou a favor do "sumo de papaia". Acompañados co son do timple a chácara e o tambor desciframos os silvos da linguaxe dos 4.000 termos. Comimos chochos e admiramos calados. Tamén padecimos certas carencias no campo dos indicadores. Con todo, o mar de nubes e o triángulo de primavera compensou con creces certas descontinuidades. Voltaremos.

Por fin, algo de tino.

Resultoume moi gratificante atopar unha reportaxe no "País" dun cociñeiro moi recoñecido (tanto coma outros) que está farto de tanta tontería, de tanta carallada. Parece claro que a cultura gastronómica mámase desde pequeno e para algúns de nós faisenos, por veces, moi dificil dicir "si buana" a inmensos pratos de petit delicatessen, a aromas do baleiro, a esencias básicas flambeadas de retrogosto. Todo elo, convenientemente regado co correspondente caldo a xogo. Que non volvan os tempos da fame¡

Slovoj Zizek

Moi interesante o seu artigo no "País" do pasado día 1 de maio.
Lendo a este autor a reflexión e o pensamento agroman ata facer unha espurga creadora. Recoméndoo escarecidamente.

Balbordo

Pasou coma se non me vise. Eu estaba a gozar coa tarde, coa lectura, co silencio apenas interrumpido por un leve aceno das pólas que neste recuncho de paz e tranquilidade abanean de cando en vez os rumores rosalianos. De primeiras quixen ignoralo, pero a percepción insistía teimuda e non tiven máis saída que aceptalo.
Xa estaba aquí de novo, fiel coa súa cita anual.
Durante algún tempo o paraíso tornarase inferno, e a sensación será similar á que experimentaríamos se nos visitase un reptil tremendo que nos abafa e nos chupa.
Hai algúns decenios houbo un intento de cambio, por parte de certas almas sensibles a tamaña desfeita anual, para que o inevitable visitante deitase as súas pesadas alfonxas lonxe da carballeira, nun lugar moderno e aseptico, propio e merecente de tan molesto convidado. Pero non foi posible e, daquela, ano tras ano temos que apandar co ciclo de ruídos, barullos, rebumbios e lastimosos fastíos.

Xa estamos, de novo enfrontados pola migalla.

Dende hai xa unhas semanas, con maior intensidade nos últimos días, está saltando aos medios escritos e audiovisuais unha pretendida polémica por mor do novo Decreto de bacharelato e das horas semanais a impartir das diferentes materias que o conforman.
Resulta que se trata de impartir, a todo o alumnado, unha nova materia, Ciencias para o Mundo Contemporaneo, que ninguén minimamente informado e consciente debera cuestionar. Parece ser que terá unha carga lectiva de tres horas semanais. Que mínimo¡ Non será preciso insistir na importancia da ciencia e da tecnoloxía no mundo actual, da revolución que estamos a experimentar neste campo e da imperiosa necesidade e transcendencia de que calquera cidadán poida ter uns coñecementos e capacidades mínimos nestes campos para poder ter opinión e criterio (por certo xa se sabe que a ciencia e a tecnoloxía tamén son cultura).
Pero claro, a introdución desta materia implica a diminución da carga horaria de outras (desta vez tocoulle apandar, disque, a Educación Física, Filosofía e Historia; a Relixión resiste, coma sempre). E xa temos lexitimamente alporizados ao profesorado destas asignaturas. Argumentan, non sen razón, sobre a importancia dos seus campos para unha satisfactoria e efectiva educación integral dos cidadáns.
É tempo e momento de ler e escoitar moitos argumentos, de profesorado, sindicatos, sociólogos, tecnócratas da educación,… A maioría destes moi oportunos, acaídos e mesmo brillantes. Sempre reivindicando o seu a costa do dos demáis (síntoo pero é un xogo se suma cero) Mais… sigo sen percibir que alguén introduza no debate unha cuestión, para min, fundamental: ampliemos o bacharelato a tres anos. Moitos (bueno non tantos) defendímolo cando era o momento, cando se estaba a elaborar a enésima lei de educación (a LOE neste caso). Daquela non habería que loitar por migallas. Daquela habería tempo suficiente para todos, para reflexionar, razoar, debatir e asimilar de vagar os contidos, habilidades e capacidades para tratar de entender as complexidades do mundo actual que requiren de todos os ámbitos do saber, sen excluír a ningún. Iso si, a Relixión por pertencer ao máis íntimo e importante aspecto persoal debería estar fóra do horario escolar (que preguiza ter que insistir nisto¡).

Era necesario?

A fotografía era moi clara. Carme Chacón, futura ministra de Defensa (mañá oficializará o seu cargo) aparecía acompañada por dous nenos saíndo do Congreso.
A pregunta é evidente. Cal sería o motivo de que tivese que aparecer fotografada en tales circunstancias cos, segundo din os medios, seus sobriños? Acaso é lugar e momento para iso? E por qué non dirá alguén desde outra perspectiva. Home, non sei. Imaxinemos que gran parte dos seus colegas fixeran o mesmo. E que? dirán outros. Efectivamente nada. De todas formas, non vexo a necesidade, dando por seguro de que os cativos, de seguro, terían quen os coidase.
Parece ser que non era a primeira vez que tal dirixente realizaba tal conduta. Ben, alá ela. De todas formas a discreción é boa cualidade, sobre todo para quen se adica a traballar no campo da política. É evidente que o que resulta de interesa é a súa actuación política en función dunhas ideas. A súa vida privada, por favor, para min que quede ao marxe.
Vistos os precedentes, son algo pesimista en relación a súa práctica futura neste campo en concreto. Elo non me impide desexarlle sorte e tino no seu labor político e, por suposto, no persoal.

Sáltanseme as bágoas

Resulta que agora UNIÓN FENOSA, por medio do seu presidente, Sr. Pedro López Jiménez solicita que se teñan en conta "que nuestras raíces y nuestro compromiso con Galicia puntuarán algo en el concurso eólico" para intentar facerse co maior número posible (piden 900 Mw)de parques eólicos que sacará en breve a Xunta mediante concurso público. Tarde piache¡ As supostas raíces hai que ir a buscalas no manto terrestre posto que hoxe os accionistas de Galicia apenas representan un 10% do total. É que acaso Galicia non lles pagou xa de sobra a estes señores cando se lles permitíu asolagar un dos vals máis fértiles e fermosos da nosa terra? Un de tantos, por outra parte. Si, aló polo 1966 non houbo piedade, non se quixeron escoitar argumentos. Castrelo de Miño morría e centos de familias quedaron sen o seu a cambio dunhas moedas, de poucas moedas.
Ver para crer.

Arte. Arte?

Obxectividade, integridade, neutralidade, responsabilidade, credibilidade, imparcialidade, confidencialidade, servizo público, transparencia, exemplaridade, austeridade, accesibilidade, eficacia, honradez, promoción do contorno cultural e medioambiental, igualdade, arte conceptual?
Arte figurativo, arte abstracto, arte conceptual?
Efectivamente, esquecíame que o que importa non é o obxecto, é o proceso, é a idea que hai na mente do artista. Performances, espacio baleiro, pintura de dedos, Arte conceptual? Arte conceptual: algún merece a nosa atención.

Convivindo na natureza

Rematamos de chegar das terras suboccidentais da provincia de Ourense. Máis en concreto, os amigos de Xungalú leváronnos a que gozásemos, e vaia se o fixemos, dos encantos da serra do Xurés, das terras e xentes de Entrimo, de Bande, de Celanova. Empapámonos de corredoiras, de monte raso, de auga escorrentando polos camiños, de algunha lama, de encoros, de vistas gratificantes, de paisaxes fermosas, de aire fresco, limpo e revitalizante, dunha mámoa extraordinaria, dun campamento romano, de moitos cabalos salvaxes, "amigas" coma a da foto, da arte visigótica, mozárabe, barroca,(que descubrimento o retábulo da igrexa do mosteiro de San Rosendo, ou a capela de San Miguel, ou a igrexa de Santa Comba de Bande, ou mesmo do roteiro das Queguas, ou das hórreas do campamento romano de Aquis Querquennis). Ademais tivemos un día que acompañou. Xantamos estupendamente na casa de comidas "Bar Orellas" de Bande e rimos, parolamos e cantamos con mimo e agrado. Grazas amigas Tita, Marité,... amigos Manolo, Suso, Paco... Ata outra que esperemos que non tarde moito.

Límites

Aquí está. Por canto tempo?
Borges escribiu un poema fermoso (que a el tamén lle gustaba moito)titulado Límites. Escollo unha estrofa especialmente significativa para a idea que quero transmitir neste post.

Si para todo hay término y hay tasa
Y última vez y nunca más y olvido
¿Quién nos dirá de quién, en esta casa,
Sin saberlo, nos hemos despedido?

Pois iso.

Despedida

Mañá é o día. Despois de moito cavilar, por fin tomei a decisión. Non foi doado nin sinxelo. Pero era necesario, por dooroso que fose. Foron moitos anos (o vindeiro maio cumpriríamos 21, a maioría de idade decimonónica)de moi grata relación. Moi poucas veces interesada; as máis de connivencia e complicidade. Sempre nos entendimos á perfección, só co aceno dos ollos. Só me queda pensar que antes xa se foron outros, tamén moi queridos, para poder soportar o baleiro que a bon seguro deixará a súa ausencia. Virán novos tempos.

Retiro

Nas vindeiras horas ímos dirixir a nosa vivencia, paseniñamente, de vagar, gozando da paisaxe e das xentes, ao interior da Galiza. Aos dominios das serras do Suído e da Canda. Lugares moi, moi fermosos. Terras farturentas e agarimosas. Cheas de boas viandas e bós sons do país. Horizontes que transmiten unha sensación de acougo, de tranquilidade, de paz e de sosego que dificilmente se poden esquecer.
É obvio que o lugar é o indicado para a reflexión, para a introspección máis radical e benefactora. E ademáis está a chover. A ledicía está próxima ao paroxismo.

Un ano máis

Xa falta pouco. Máis unha vez,... voltarán. Cos seus disfraces. Para protexerse fronte á desvirtualización da mensaxe. Só nos queda asomarnos á nosa vida interior. A idea era boa.

Para que o teñamos en conta

Na Galiza en ...

O tempo e o modo

Hoxe parece ser que estou de noraboa por tres motivos, de moi diferente natureza, grao e condición. Un, cíclico e periódico, é un simples divertimento ao que non lle concedo máis valor e transcendencia que a que os demáis lle queiran dar. Outro é coxuntural; fai referencia a unha actividade que procuro practicar a cotío, por querencia e saúde mental. Por fin, o terceiro, é unha conmemoración, unha de tantas, que esta sociedade se encargou de domesticar e banalizar, para a mellor deglutir, ata o punto de permitir que sexa só, apenas, unha referencia histórica que con cansina e pesada puntualidade é lembrada polo/a articulista de garda, para que lle ilustre a introdución ao clásico e tópico artigo (de opinion?)que, sin substancia nen contido algún, escribe por encargo un ano máis; e van.