Como sempre fora unha nena moi aplicada, estrañoume máis.
Facía os seus traballos antes de merendar, como era costume daquela, cando aínda os nenos e nenas merendaban pan con algo.
Nunca tiveran que dicirlle nada. Ao abandonar o colexio de monxas seguíu coa mesma canseira, xa na universidade.
Estudaba aplicadamente ignorando os avatares sociais e políticos (que pesadez¡, dixo en máis dunha ocasión). Ía ao seu, como tantos outros.
Tan "boeniña e aplicadiña" era que un profesor, antes de trasladarse a Madrid para un traballo temporal, fixouse nela. E cando tivo oportunidade chamouna para o seu equipo. Ben sabía el que ela sempre facía os deberes. E para o traballo que lle ía encomendar isto era moi importante.
Dicía que me resultou estrano comprobar que, por esta vez, non tiña feito os labores, e xa é tarde , moi tarde. Ela que sempre aprobara todo en xuño dicen que dixo que ao mellor para agosto ten rematado o que tiña que ter concluído a finais de maio.
Con todo, o seu mentor parece que non vai darlle moita transcendencia ao asunto xa que, afirman, parece que vai promocionala na xuntanza "familiar" que van ter o vindeiro fin de semana.
Si, pero... por que tiven eu que lembrarme de "la niña" este sábado a media mañá? Quen me resarce do cabreo? Quen da calor padecida?
No hay comentarios:
Publicar un comentario