20/4/16

La franja

Este párrafo escrito por Antonio Muñoz Molina en su celebrado y premiado libro El invierno en Lisboa (Seix Barral, 1987) que a continuación paso a transcribir:

"Al tocar levantaban resplandecientes arquitecturas translúcidas que caían derribadas luego como polvo de vidrio o establecían largos espacios de serenidad que lindaban con el puro silencio y se encrespaban inadvertidamente hasta herir el oído y envolverlo en un calculado laberinto de crueldad y disonancia. Sonriendo, con los ojos entornados, como si fingieran inocencia, regresaban luego a una quietud como de palabras murmuradas. Siempre había un instante de estupor y silencio antes de que comenzaran los aplausos."

me parece un claro ejemplo de texto atrevido, sobre todo en su primera parte. Las metáforas son (resplandecientes arquitecturas translúcidas...polvo de vidrio...espacios de serenidad...laberinto de crueldad y disonancia), a la par que hermosas, arriesgadas, sobre todo si se condensan en tan breve espacio narrativo. 
A mi juício nos encontramos ante un ente literario que se aproxima temerariamente al límite del abismo: o lo consideramos sublime o ridículo, propio de un esnob.
Confieso que para hacerme una idea cabal del mismo tuve que leerlo varias veces, incluso creo que muchas veces. Y como quiera que cada vez que lo hacía disfrutaba con su lectura, no aminorándose este goce con las reiteradas atenciones, concluí que, para mi constituye un texto bello y literariamente hermoso. 
Ello no es óbice para que considere que si se produjesen unos mínimos cambios, mutilaciones e/o ampliaciones, podría transformarse con facilidad en uno decididamente ridículo. Así es la estrecha franja que separa lo valioso de lo prescindible. 

18/3/16

Problemas que a todos nos deberían importar


Son aqueles relacionados coa saúde do planeta que habitamos, non se sabe por canto tempo, e que inflúen tamén na nosa dunha forma cada vez máis evidente. 
Enumeremos algúns dos máis graves, de tipo medioambiental, que están na base da crise ecolóxica que provoca o actual modelo social e económico de crecemento nos países do chamado primeiro mundo incluíndo os chamados BRICS:
  • Contaminación atmosférica, acústica e visual con altos niveis de concentración atmosférica de dióxido de carbono, óxido de nitróxeno e metano.
  • Xestión, transporte e almacenamento de residuos radiactivos de alta actividade, que se xeran como resultado do funcionamento das centrais nucleares de fisión.
  •  Xestión, manexo e control do arsenal de armas nucleares e biolóxicas.
  •  Diminución alarmante da capa de ozono na Antártida e acentuación do desxeo nos polos.
  • Esgotamento de importantes reservas de auga doce e degradación dos solos e aumento da desertificación.
  • Cambios rexistrados na temperatura e aparición, cada vez máis frecuente, de catástrofes naturais severas como consecuencia do proceso de cambio climático.
  • Desaparición de moitas especies animais e diminución da biodiversidade.
  • Graves danos nas zonas costeiras, nos bosques tropicais e degradación, en xeral, do medio natural. 
     
Todos estes sucesos e factores, e algúns máis como a existencia da chuvia ácida, a maior abundancia no aire dalgúns dos gases de efecto invernadoiro (GEI), principalmente vapor de auga, dióxido de carbono e metano, responsables do grave suceso do cambio climático, a polución nas grandes cidades, a desregularización dos horarios con respecto aos ritmos da natureza, o aumento do estrés provocado pola dinámica existencial nas grandes cidades, están na base da maior crise ambiental global da humanidade e xeran un descontento, cada vez maior, en certos sectores da poboación referente ao modelo de desenvolvemento económico que provoca unha existencia marcada pola ansiedade, a tensión, a dúbida existencial e o afastamento dos ritmos e dos equilibrios da natureza. Por este camiño imos mal. Directos ao colapso.

 


Decisión

Se temos en conta as previsións da maioría das enquisas e sobre todo a última do CIS de hoxe mesmo, resulta realmente sorprendente que Pode...