Pasou coma se non me vise. Eu estaba a gozar coa tarde, coa lectura, co silencio apenas interrumpido por un leve aceno das pólas que neste recuncho de paz e tranquilidade abanean de cando en vez os rumores rosalianos. De primeiras quixen ignoralo, pero a percepción insistía teimuda e non tiven máis saída que aceptalo.
Xa estaba aquí de novo, fiel coa súa cita anual.
Durante algún tempo o paraíso tornarase inferno, e a sensación será similar á que experimentaríamos se nos visitase un reptil tremendo que nos abafa e nos chupa.
Hai algúns decenios houbo un intento de cambio, por parte de certas almas sensibles a tamaña desfeita anual, para que o inevitable visitante deitase as súas pesadas alfonxas lonxe da carballeira, nun lugar moderno e aseptico, propio e merecente de tan molesto convidado. Pero non foi posible e, daquela, ano tras ano temos que apandar co ciclo de ruídos, barullos, rebumbios e lastimosos fastíos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario