Mudar de métodos

Ao fío do artigo de Fernando Vallespín do pasado venres, 17 de setembro, do artigo de Enrique Gil Calvo do pasado luns, 20 de setembro, e do tamén artigo de José María Ridao do pasado luns, 27 de setembro, todos pertencentes ao xornal "El País", cos que, salvo matices, coincido, vou realizar un comentario sobre certa práctica que xuzgo desfasada e pouco operativa na altura dos tempos de corren.
É referente á toma de decisións nas grandes corporacións de carácter económico, político, social ou sindical. É costume xeneralizado que as cúpulas que as dirixen cheguen a acordos e tomen decisións sobre asuntos de vital importancia sen consultar aos suxeitos que se van ver directamente afectados por tales acordos e decisións. Esquécese que hoxe é tecnicamente posible contactar con todos e cada un deles para recabar a súa opinión diante da pertinencia desta ou desoutra medida a tomar, e, xa que logo, ter máis un elemento referenciador para enriquecer as perspectivas que condicionen, ou non, esta toma de decisións.
Non se cuestiona a existencia mesma de certas elites para dirixir as grandes corporacións mais si o feito de que non usen as modernas ferramentas de comunicación que as TIC poñen ao seu servizo para recoller a maior e mellor información posible sobre determinado asunto, cuestión ou evento. De facelo, a bon seguro que a decisión tomada estaría máis acorde co sentir maioritario dos afiliados, asociados ou militantes, sen necesidade de ter que interpretar este co conseguinte risco de erro.

Clases maxistrais

Anda estes días o panorama de artigos de opinión nos xornais algo revolto por mor da vixencia, ou non, das chamadas clases maxistrais. Para uns seguen a ser perfectamente válidas, sempre e cando se dean con dignidade e suficiencia e para outros son unha rémora do pasado que a pesares de teren resistivo durante moitos séculos deben axiña ser superadas por outras prácticas máis acordes coa utilidade e aproveitamento do acto docente.
No fondo o que está en discusión é a pertinencia, ou non, da reforma que supuxo o chamado Espacio Europeo de Educación Superior (EEES), comunmente coñecido como proceso ou modelo Bolonia. A idoneidade, pertinencia e utilidade das clases maxistrais só constitúe unha mera excusa para seguer debantendo sobre este cambio de modelo da práctica da ensinanza universitaria. O asunto, polo que se ve, está lonxe de ficar tranquilo e aproveitase calquera circunstancia para reverdecelo, actualizalo e seguir dando caña ao mono.
Con todo a min o que realmente me interese é deixar constancia de que a pesar de que os partidarios e detractores de tal práctica na aula aportan argumentos serios e de fondo para defender os seus respectivos pareceres, o tema queda resolto, ao meu ver, coas posibilidades técnicas que a calquera docente, do nivel educativo que sexa, lle brindan as aulas virtuais. Aquí as virtudes que supostamente posúe a clase magistral quedan potenciadas e moitos dos seus inconvintes e disfuncionalidades minorizados. Por outra banda as aulas virtuais constitúen unha ferramenta moi potente para tratar a diversidade e a masificación das aulas.
Eu animo a que se faga uso das diferentes plataformas virtuais de aprendizaxe para descubrir as potencialidades das cales estou a falar. Só unha última cuestión: as aulas virtuais, lonxe de eliminar ou cando menos menoscabar a figura e a importancia do profesorado, o que fan é potenciala ata facela, agora si, insustituible.

Tal cal foi

Crisis: With a Little Help from Spam Cartoon on Vimeo.

O futuro será pior

Iso é o que afirman os científicos e metereólogos en relación ao clima que acontecerá nas vindeiras décadas. E ás súas influenzas nas catástrofes con el relacionadas: vagas de calor, chúvias torrenciais, furacans, tsunamis, etc.

Arecente vaga de calor na Rusia e as inundacións en Pakistán e China son unha mostra evidente de que o cambio climático está aqui e, visto que, de momento, non hai medidas correctoras serias que tendan a minoralo, o futuro tórnase incerto con posibilidades de máis catastrofes.

Cada vez con maior forza a comunidade científica internacional relaciona, dentro das cautelas propias do método científico, o fenómeno do cambio climático cos desatres naturais aos que antes facíamos referencia. E o pior do asunto é que estes fenómenos, a súa vez, están na base de perturbacións graves na producción de determinados alimentos. Consecuencia? Que máis de mil millóns de persoas, un millardo, están a pasar fame no mundo. E só un 10% desta poboación é obxecto de atención polo Programa Mundial de Alimentos das Nacións Unidas. O panorama, como se ve, é cando menos... mellorable.

Pois é, cada vez vai ser máis custoso...

...soportar o sen número de mamonadas, parvadas, necidades e insensateces que esta sociedade escupe todos os días. Facíase eco delo Javier Marías no seu último artigo no "El País Semanal". Non sempre coincido coas opinións deste afamado e prestixioso escritor, pero neste caso fágoo plenamente. Refírese a que cada vez con maior frecuencia maniféstanse na nosa sociedade comportamentos e actitudes que por groseiras, chuscas, vulgares e vergoñentas resultan de difícil asimilación e dixestión, por pouco raciocinio que un practique ou por pouca sensibilidade que un posúa. O máis deprimente é que, moi frecuentemente, non é posible escapar deles, pois inmescúense por todas partes, invadíndoo todo, aínda os lugares e medios que un cría, inocentemente, que se mantiñan afastados desta mentecatez que nos invade, que nos asulaga e que ameaza con destruirnos. Ademáis dos casos xa referidos por Marías no artigo vou engadir eu algúns outros que considero que entran no mesmo saco.
Un podería ser o practicado por a clásica asociación de veciños, comisión organizadora de festas, grupos de asociacións de amigos do... (engádalle vostede o que estea a pensar) ou grupos ou peñas varios, que se empeñan en facer, confeccionar, cociñar ou construir o máis grande non sei qué do mundo. Un pode entender, e de feito entende, comprende e mesmo participa, que se busquen formas de practicar un sano e pracenteiro deleite gozoso, luxurioso ou festivo, pero desto a aquilo outro hai un treito que non se debería percorrer, por mor de manter unha certa dignidade, tamén nestes menesteres.
Outro comportamento desta natureza podería ser o de certos comunicadores, periodistas, escritores ou intelectuais, que nos medios de comunicación social, nomeadamente a radio e a televisión, non teñen reparo, á menor oportunidade e veña ou non a conto, en manifestar as súas teimas e querencias sobre o equipo dos seus amores. De nada vale que o programa en cuestión nada teña a ver co deporte de masas, o certo é que fan os seus previsibles e tópicos comentarios e ata se engoman no trance. Pasado un certo tempo xa viran para a función e temática que, en principio, os xustifica. Din que queda ben e que seica da audiencia. Será.
Un último caso, para non cansar. Dende a Dirección xeral de tráfico, e tamén desde outros organismos oficiais, teiman en lembrarnos que non debemos ir a maior velocidade da permitida, en que non debemos tiras cavichas, en que debemos respectar as normas de circulacións... e fanno pedíndolo por favor. Francamente esta forma tan educada de chamarnos á atención xúzgoa excesiva por paternalista. Ben está que nos actualicen a conveniencia de observar certas normas pero deberían facelo dunha forma aséptica e neutral, pensando que os destinatarios de tales mensaxes somos persoas adultas e con certa actividade cerebral.
Cadaquén seguro que podería poñer moitos máis exemplos. O que resulta máis desasosegante é o convencemento de que estas prácticas seguirán a invadir no futuro as nosas vidas.