Clases maxistrais

Anda estes días o panorama de artigos de opinión nos xornais algo revolto por mor da vixencia, ou non, das chamadas clases maxistrais. Para uns seguen a ser perfectamente válidas, sempre e cando se dean con dignidade e suficiencia e para outros son unha rémora do pasado que a pesares de teren resistivo durante moitos séculos deben axiña ser superadas por outras prácticas máis acordes coa utilidade e aproveitamento do acto docente.
No fondo o que está en discusión é a pertinencia, ou non, da reforma que supuxo o chamado Espacio Europeo de Educación Superior (EEES), comunmente coñecido como proceso ou modelo Bolonia. A idoneidade, pertinencia e utilidade das clases maxistrais só constitúe unha mera excusa para seguer debantendo sobre este cambio de modelo da práctica da ensinanza universitaria. O asunto, polo que se ve, está lonxe de ficar tranquilo e aproveitase calquera circunstancia para reverdecelo, actualizalo e seguir dando caña ao mono.
Con todo a min o que realmente me interese é deixar constancia de que a pesar de que os partidarios e detractores de tal práctica na aula aportan argumentos serios e de fondo para defender os seus respectivos pareceres, o tema queda resolto, ao meu ver, coas posibilidades técnicas que a calquera docente, do nivel educativo que sexa, lle brindan as aulas virtuais. Aquí as virtudes que supostamente posúe a clase magistral quedan potenciadas e moitos dos seus inconvintes e disfuncionalidades minorizados. Por outra banda as aulas virtuais constitúen unha ferramenta moi potente para tratar a diversidade e a masificación das aulas.
Eu animo a que se faga uso das diferentes plataformas virtuais de aprendizaxe para descubrir as potencialidades das cales estou a falar. Só unha última cuestión: as aulas virtuais, lonxe de eliminar ou cando menos menoscabar a figura e a importancia do profesorado, o que fan é potenciala ata facela, agora si, insustituible.