Sosego, calma, moderación.

De momento, a día de hoxe, podemos estar asi.
Mañá domingo, día 1 de marzo de 2009, quizáis aumente a preocupación.
Quedará suficiente xente nesta terra que aínda comulgue con rodas de muíño?
Os puros, limpos e sen mácula quedarán na casa limpando a prata?
Daráse por satisfeito o "monstruo" (setestrelo dicíalle hai anos aos cativos para entretelos con historias varias) cos resultados acadados?
Dependerá de se finalmente consigue os favores do seu público e a lixeireza e compracencia dos "divinos".
Falta pouco para sabelo. Mentras tanto limpemos, na medida das nosas posibilidades, a porcallada que estes últimos días se foi espallando, abramos as fiestras para que saia tanto fedor ("salamántiga lisa e envisgada") como se foi acumulando e teñamos, porque de momento podemos, calma, moderación e sosego.

Un pouco tarde

Remato de ler o artigo que o presidente e editor de "La Voz de Galicia" publicou hai uns días no xornal de papel e que aínda está incluído na edición dixital. Despois de reflexionar mínimamente sobre el e coñecendo a traxectoria deste xornal só me suscita un comentario: tarde piache¡

Máis ensinanzas do Nuno

Continuemos debullando a entrevista que lle fixeron ao Nuno Crato.
Nun momento afirma que China e Xapón non padecen crise algunha no terreo da educación, e achácao ao feito de practicar un ensino tradicional, por veces excesivamente tradicional, pero que funciona. Aló o mestre ensina ao discípulo, e valórase o silencio, o esforzo, o sacrificio, a perseverancia e o tempo, ademais dunha certa dureza que ao mundo accidental moito lle aflixe. Acó, por aplicar pedagoxías radicais (que segundo el son utópicas e irreais) dámoslle pouco valor ao coñecemento, o cal só interesa se é quen de transferir competencias, (isas que agora parece ser que hai que avaliar, non se sabe moi ben cómo), esquecendo a propia esencia do mesmo, como se só fose útil en tanto en canto puidese ser aplicado, en caso contrario carecería, segundo estas teorías radicais aplicadas por pedagogos modernos, de valor. Conta que nos EE.UU. cando estes pedagogos intentan lavar o cerebro aos estudantes de todo o mundo que acoden ás súas universidades, con cantinelas como que no proceso de ensino e aprendizaxe todos aprenden (tanto os mestres como os alumnos), os alunnos procedentes de China, Xapón e, en xeral, dos países asiáticos, quedan completamente abraiados e preguntan, inocentes, a ises pedagogos, se ali non son as persoas que saben as que ensinan ás outras...
Despois de criticar severamente o ensino da matemática na súa terra, que xulga excesivamente contextualizado e enfocado á aplicación, esquecéndose da formalización e conceptualización propia das deducións, demostracións e teoremas ( aplicando o método hipotético-dedutivo propia da matemática) pasa a referirse á visión da ciencia que tiña Einstein, e, aquí, reitera o xa coñecido de que en realidade Einstein non era relixioso, posto que para el Deus era só unha metáfora da racionalidade do universo. Einstein dubidaba da división entre platonismo (as matemáticas e a lóxica pertencerían a este universos de ideas)e empirismo (a física, por exemplo). Non acreditaba en que houbese un universo no que a velocidade da luz fose diferente da que é, porque hai cousas intrínsecas que só funcionan dunha maneira. Remato a Nuno lembrando unha obviedade: o home, non é centro de nada e se estamos aqui é só por unha casualidade, por unha evolución que nos criou por outra, certamente, casualidade.
Nuno Crato, un matemático portugués con moito tino, con moito que dicir, e decíndoo moi clariño e ben alto. Se alguén quere lelo en estato puro, que prema.

O galego e os grelos

Celebrábase o Día Mundial contra o Cranco. Na "parilla" do programa de radio, tipo "magazine", non podía faltar a clásica entrevista con algún médico, por suposto doutor en medicina, na que nos adiantase os últimos avances e achádegos contra a enfermidade. Tras da correspondente presentación e saúdo por parte da condutora do programa, intervén, en galego, o entrevistado saudando tamén para, a seguir, continuar toda a charla en español.
Nun determinado momento, e tratando de respostar a unha pregunta, fai mención ás cualidades dos grelos como alimento idóneo, entre outros, para previr certos tipos de cranco. E faino laiándose de que tan saudable e típica folla de nabo estea a punto de desaparecer porque, segundo di, nestes tempos utilízanse cada vez menos. O home transmite unha sinceira preocupación por este feito e lamenta que o consumo dos grelos estea en, segundo el, franca e alarmante decadencia.
O que o eminente doutor quizáis non era consciente era que o que realmente corre perigo de desaparecer é o idioma que, a bon seguro mamou de pequeno, pero que por unha extraña razón, bueno non tan extraña ao fin, non estaba a empregar.
Mais, ...que non se preocupe, xa que os grelos non teñen máis perigo de desaparición do que poida ter calquera outro alimento típico da nosa terra, como o polbo, o raxo ou a empanada. Hai un feito que o pode demostrar: non poucos dos asistentes á manifestación que o colectivo Galicia Bilingüe ten convocada para o próximo domingo, van a rematar degustando un lacón con grelos ou un cocido nalgún dos moitos restaurantes, mesóns, ou casas de comidas que hai na capital da Galiza. O noso idioma si está seriamente ameazado, os grelos, de momento, gozan de boa saúde.

Ensinanzas do Nuno

Quixo a casualidade que a entrevista que incluía, o pasado 18 de xaneiro, o Notícias Magazine, o dominical do xornal lisboeta "Jornal de Notícias" fose dedicada a Nuno Crato, matemático, profesor e presidente da Sociedade Portuguesa de Matemática.
O Nuno seica é autor de innumerables liblos de divulgación científica e, máis en concreto, autor do que leva por título O Eduquês em Discurso Directo: Uma Crítica da Pedagogia Romântica e Construtivista. A ninguén se lle escapa o, a priori, interese que se desprende de un tal título, no que queda meridianamente claro que seica se critica o, para case todos nós, paradigma ben establecido da pedagoxía ou metodoloxía construtivista. A boa fe que a entrevista non ten perda.
Intentemos desmiuzar a primeira parte desta interesante e sorprendente charla.
Comeza o Nuno recoñecendo o notorio déficit de cultura científica que apaña a nosa sociedade e de cómo desde Europa mirabamos fachendosos cara os EE.UU. cando comentabamos os pobrísimos resultados dos inquéridos que se facían nesta país para "medir" a súa cultura científica, e de como agora Europa tamén tiña que recoñecerse no mesmo espello, de acordo cos resultados das enquisas que se fixeron en toda a Unión. Salienta especialmente o caso francés, de cómo Francia pasa normalmente por ser un país culto e, non obstante, sae moi mal clasificado neste ránking. Aqui é pertinente facer mención ao clásico texto de C. P. Snow, autor de As dúas culturas e a Revolución Científica, onde por primeira vez pon sobre a mesa a falsa contraposición entre a cultura literaria (os así chamados intelectuais) e a cultura científica, dando lugar a un debate que dura ata o nosos días (tan abraiante pode ser descoñecer a obra literaria de Cervantes ou Shakespeare como descoñer o terceiro principio de Newton, ou o obxecto de estudo da Socioloxía, por exemplo. Por certo que esta dicotomía tórnase por momentos menos forte e as pasarelas son cada vez máis numerosas e nos diferentes campos, véxase senón a última montaxe de J. Mª Flotats en Madrid coa obra El encuentro entre Pascal y Descartes" ).
Comenta máis adiante o Nuno que el non ten nada en contra do Romantismo como movemento literario ou musical e que mesmo le a Camilo Castelo Branco (non se trata de contrapoñer o Camilo ao Eça de Queiróz), o que está é contra unha determinada visión romántica de facer ou practicar a educación, e que non ten que ver coa educación científica ou coa literaria, dado que esta cosmovisión aplícase a ámbalas dúas. Consiste en enfatizar en exceso a motivación, a forza de vontade, de que toda disciplina debe ser interior, de que a avaliación non é necesaria porque a fin de contas o que interesa é o goce do saber,...Todo isto é o que rechaza o Nuno, e pon un exemplo relacionado coa lectura: na lectura, di, hai a idea romántica de que os meniños deben ser primeiro motivados para ler. Como se iso non acontecese mediante o propio exercicio da lectura¡. Non todo ten un camiño directo, único, como os románticos pensan.
Chegados a este punto, en educación o Nuno apúntase a usar e practicar todos os métodos e paradigmas que teñan demostrado a súa valía. O que funciona, afirma, é unha mestura de métodos. E dado que o paradigma romántico e construtivista defende, en relación coa educación, e segundo o Nuno, o método único, él está radicalmente en contra. Afirma, ademais, que este é un debate que está a darse a nivel internacional (efectivamente tamén aquí na nosa terra, se ben con matices, xa que entre nós, e esquematizando en exceso, deslízase ata terreos de cuestionar a utilidade da pedagoxía, e da pertinencia, por contraposición, dun ensino máis tradicional e mesmo, pero non só, memorístico).
As correntes pedagóxicas nas que máis acredita o Nuno son unha mestura de prácticamente as existentes: construtivismo, ensino non directivo e ensino directivo. Como se comproba é partidario de practicar un equilibrio pedagóxico partindo de todas as ideas que día a día demostran ser acertadas, independentemente do corpus teórico do que procedan.
A entrevista é longa, e con moito contido. Queda para outro post comentar o que resta porque tamén, ao meu ver, é de moito interese.