Máis ensinanzas do Nuno

Continuemos debullando a entrevista que lle fixeron ao Nuno Crato.
Nun momento afirma que China e Xapón non padecen crise algunha no terreo da educación, e achácao ao feito de practicar un ensino tradicional, por veces excesivamente tradicional, pero que funciona. Aló o mestre ensina ao discípulo, e valórase o silencio, o esforzo, o sacrificio, a perseverancia e o tempo, ademais dunha certa dureza que ao mundo accidental moito lle aflixe. Acó, por aplicar pedagoxías radicais (que segundo el son utópicas e irreais) dámoslle pouco valor ao coñecemento, o cal só interesa se é quen de transferir competencias, (isas que agora parece ser que hai que avaliar, non se sabe moi ben cómo), esquecendo a propia esencia do mesmo, como se só fose útil en tanto en canto puidese ser aplicado, en caso contrario carecería, segundo estas teorías radicais aplicadas por pedagogos modernos, de valor. Conta que nos EE.UU. cando estes pedagogos intentan lavar o cerebro aos estudantes de todo o mundo que acoden ás súas universidades, con cantinelas como que no proceso de ensino e aprendizaxe todos aprenden (tanto os mestres como os alumnos), os alunnos procedentes de China, Xapón e, en xeral, dos países asiáticos, quedan completamente abraiados e preguntan, inocentes, a ises pedagogos, se ali non son as persoas que saben as que ensinan ás outras...
Despois de criticar severamente o ensino da matemática na súa terra, que xulga excesivamente contextualizado e enfocado á aplicación, esquecéndose da formalización e conceptualización propia das deducións, demostracións e teoremas ( aplicando o método hipotético-dedutivo propia da matemática) pasa a referirse á visión da ciencia que tiña Einstein, e, aquí, reitera o xa coñecido de que en realidade Einstein non era relixioso, posto que para el Deus era só unha metáfora da racionalidade do universo. Einstein dubidaba da división entre platonismo (as matemáticas e a lóxica pertencerían a este universos de ideas)e empirismo (a física, por exemplo). Non acreditaba en que houbese un universo no que a velocidade da luz fose diferente da que é, porque hai cousas intrínsecas que só funcionan dunha maneira. Remato a Nuno lembrando unha obviedade: o home, non é centro de nada e se estamos aqui é só por unha casualidade, por unha evolución que nos criou por outra, certamente, casualidade.
Nuno Crato, un matemático portugués con moito tino, con moito que dicir, e decíndoo moi clariño e ben alto. Se alguén quere lelo en estato puro, que prema.