Joaquim Maria Machado de Assis

Ata hoxe o nome de Machado estaba unido aos irmáns do mesmo nome, poetas españois.
Pero, desde hoxe (ben, máis exactamente desde fai uns días) tamén estará unido a, en palabras de Susan Sontag, "o escritor máis grande saído de Latinoamérica", ou ben, en palabras de Harold Bloom, " o maior artista leterario negro ata a data".
Para saber algo máis deste persoeiro recomendo o seguinte post, onde se reseña brevemente a súa peripecia biográfica.
Nunca é tarde para seguir aprendendo. Agora só falta que poida ter acceso doado (tampouco vou realizar maior esforzo, dada a cantidade de material que aínda teño pendente de ler)a algún dos seus libros, quizáis Don Casmurro (1899), ou ben Memorias póstumas de Blas Cubas (1881).
Non obstante, o que me interesa salientar e que xustifica o que estou a facer, é a inmensa e poderosa ansia que a un lle entra para tratar de ampliar, aínda que sexa en grao mínimo, a visión do que existe e existíu, fuxindo de valados e cancelas que outros intentar erguer interesadamente para impedir que poidamos ver o horizonte, o panorama mundial. Ben entendido que só sabendo de onde se parte e do que se é e ten un pode intentar a aventura do descubrimento do novo. Dito de outra forma, e parafraseando a un importante político galego, "primeiro ser e despois trunfar".

Co cú ao aire

Ata hoxe non caeu nas miñas mans o suplemento do domingo dedicado aos negocios e finanzas de "EL PAÍS" (xa teño comentado que a miúdo non "podo" coa imprensa diaria e teño que pospoñela para mellor ocasión; sei que non estou só nesta forma de proceder e que a outra moita xente lle acontece algo similar). Con certa premura paso as páxinas na busca de algo de interese e... cando chego á vinteunha detéñome e procedo a ler o artigo de Josep Piqué, coñecido ex político catalán, economista de profesión e liberal de convición e vocación.
É clarificador e, ao mesmo tempo, valente.
En primeiro lugar xa ten mérito por atreverse a escribilo nos termos en que o fai (moitos outros liberais e ultraliberais están agachados nas súas palleiras de inverno, e non miro para ninguén Sr. Rodríguez Braun).
En segundo lugar porque é moi instrutivo, moi exemplificante. Recoñece que nunca pensara que os seus castos ollos liberais puidesen ver o que están ollando e moito menos que tivese a necesidade de escribir cousas como "Pero las situaciones excepcionales-y ahora estamos en una de ellas- obligan al pragmatismo y, excepcionalmente, a la heterodoxía más o menos desconcertante y, desde luego, contradictoria con los principios válidos en condiciones de normalidad" ou ben " Dicho esto y haciendo acto de contrición en mi fe liberal,... ou ao fin "Profundamente acomplejado en mi perdida ortodoxia,..."
En terceiro lugar penso que é un artigo honesto. Trata de aportar algún tipo de medida que contribúa a atopar unha solución a un problema que non entende que se tivese producido desde a súa ortodoxia liberal (cómo o mercado non foi quen de autorregularse¡; cómo de non marxinar aos que non foron eficientes¡) E para iso non dubida en recurrir a medidas de control e nacionalización de bancos, compañías aseguradoras e sociedades de préstamo hipotecario para socializar as perdas (os famosos activos tóxicos) e salvar da queima ao sistema financeiro, sen o cal calquera economía, incluída, e sobre todo, a capitalista, vense a pique, que non a piqué.

Grazas...

Pink Floyd

View SlideShare presentation or Upload your own. (tags: band rock)

...polos bós momentos.

Pírulas

1. Estou farto de escoitar boletíns de noticias na radio, de información xeral, nas que salienten que a tal ou cal xogador de fútebol (ou fúbol, como prefiran) lle doe un pé e vai estar de baixa dúas ou tres semanas. Pois moi ben. E que¡ Per favore, cóntenme algo de interese e se non hai nada, cálense e... a outra cousa.
2. Ás veces nótase máis a ausencia de persoas que foron queridas e xa non están. Un pode pasar tempadas sen que a lembrarza chame á porta e, pola contra, pode atoparse, de súpeto e sen aviso previo, co sentimento que agroma e que evidencia a grandura da pena, do pesar, do desacougo.
3. Cada día máis o contacto coas novas xeracións me convirte nun ser con pasado, con historia. Moi a miúdo aparece e evidenciase máis o acontecido, o vivido, que o proxecto, a canseira. Por que me sinto realmente maior cando se está a falar da evolución dos ordenadores, por exemplo? O que pasa é que un pode encherse a boca cando relata o proceso de investigación, procura e adquisición do primeiro ordenador persoal aló polo ano 1984. Nun primeiro momento surxe a satisfacción de poder contar algo en primeira persoa, pero... cando observas a cara do alumnado adolescente comprobas directamente que xa queda menos, bastante menos. Miguel Hernández soubo dicilo con beleza e precisión matemática: "Cada nuevo día es más raíz, menos criatura, que escucha bajo sus pies la voz de la sepultura". Máis nada.

Quen é o intransixente?

Resulta realmente curioso. Algúns teñen unha teima e aproveitan calquera ocasión para botala a correr.
Recollendo a referencia que o señor Steiner fai a respecto do idioma galego, e por extensión da cultura galega, na entrevista que o periodista e escritor Juan Cruz lle fixo no EPS (hai post específico)o director de Relacións Institucionais do Grupo Prisa fala nun artigo de non sei que furor intransixente dos clérigos.
Refírese a unha nota do PEN Clube de Galicia, que interpreta como o ditado dun anatema e a renovación do máis español dos impulsos:o furor intransixente dos clérigos.
Ben, máis parece que o señor Basilio Baltasar aproveita a acasión para ceibar un ataque máis ou menos disimulado aos escritores galegos agrupados arredor do PEN Clube. Non parece que a nota dese para afirmacións deste tipo: "Cuando nos veamos obligados a explicar a un colega europeo las actitudes aireadas con tanto orgullo como prepotencia por el PEN Club gallego le diremos: el dominio político de la mentalidad absolutista -vigorosamente reciclada por el catolicismo militante y por la izquierda autoritaria- genera estas espontáneas reacciones despóticas."; ou ben "Los herederos gallegos de los logócratas también han reconocido en su lengua patria el rango sacramental que hace sacrílega cualquier crítica que un humano de carne y hueso se atreva a insinuar."; para rematar con "De este modo, amedrentando a los demás con nuestras irascibles convicciones, los españoles conservamos intacto el legado religioso de nuestros fanáticos ancestros.". Son outros os que defenden o rango sacerdotal de asegún que idiomas e se atreven, contra toda evidencia empírica, a afirmar o seu suposto perigo de desaparición en certos territorios. Neste caso só houbo unha respota en defensa da lingua e literatura galegas que viñan de padecer un ataque desmedido, tanto máis lastimoso por estar baseado na ignorancia, por moi docta que sexa, que o é.
O dito unha desmedida.