Por unha vez "la niña" non fixo os deberes

Como sempre fora unha nena moi aplicada, estrañoume máis.
Facía os seus traballos antes de merendar, como era costume daquela, cando aínda os nenos e nenas merendaban pan con algo.
Nunca tiveran que dicirlle nada. Ao abandonar o colexio de monxas seguíu coa mesma canseira, xa na universidade.
Estudaba aplicadamente ignorando os avatares sociais e políticos (que pesadez¡, dixo en máis dunha ocasión). Ía ao seu, como tantos outros.
Tan "boeniña e aplicadiña" era que un profesor, antes de trasladarse a Madrid para un traballo temporal, fixouse nela. E cando tivo oportunidade chamouna para o seu equipo. Ben sabía el que ela sempre facía os deberes. E para o traballo que lle ía encomendar isto era moi importante.
Dicía que me resultou estrano comprobar que, por esta vez, non tiña feito os labores, e xa é tarde , moi tarde. Ela que sempre aprobara todo en xuño dicen que dixo que ao mellor para agosto ten rematado o que tiña que ter concluído a finais de maio.
Con todo, o seu mentor parece que non vai darlle moita transcendencia ao asunto xa que, afirman, parece que vai promocionala na xuntanza "familiar" que van ter o vindeiro fin de semana.
Si, pero... por que tiven eu que lembrarme de "la niña" este sábado a media mañá? Quen me resarce do cabreo? Quen da calor padecida?

Un sucedido (como calquera outro)

Era pola metade do serán. Nesa hora en que xa é tarde para tomar un café, un té ou unha copiña de licor pero aínda demasiado cedo para saborear unha cervexa, un viño ou unha copa.
A rúa estaba animada en alegre acompasar co tempo atmosférico.
Íamos pola beirarrúa e acadamos á altura dun semáforo.
Esperando a que o monequiño se puxese en verde para os peóns atopábase un home próximo á xubilación anticipada. Era fortote, máis ben baixo e lucía un rexo bigote negroide. Ao seu carón remataban de pasar, seguindo o seu camiño, dúas mozas loiras, ben parecidas, esbeltas e caseque guapas. Cubrían o seu corpo con cadansúa minisaia e camisetiñas apretadas á pel. As protuberancias turxentes agolpábanse para saír polos buracos que o creativo tivera a ben deixar. Certamente a súa presenza non pasaba desapercibida tanto visual como olfativamante, se reparamos no rumor e na fragancia que manaba do seu contorno.
O prexubilado ollounas de vagar (e eu a el) ata que llelo permitíu o seu campo visual. Sen solución de continuidade sentenciou con voz clara e potente: este ano, está boa ata a miña sogra ¡¡
Despois de non disimular un amplo sorriso, pensei... Efectivamente non só hai añadas para a froita, para as patacas, para o viño ou para a neve, senón que tamén semella que existen anos bós e menos bós para a contemplación e goce dos corpos harmoniosos, proporcionados, de bon ver, mellor ollar e a medio envolver e que, por riba, arrecenden. Nestas circunstancias, o sangue vese, loxicamente, alterado.

Ao fin, recuperamos certa normalidade

Efectivamente, daban ganas de saír correndo.
Pero soubemos aguantar.
Utilizamos a técnica da emulación e da compostura.
Falamos e comentamos o que era mester coa xente que o vivía dunha forma razoable e sinceira.
E, qué carallo¡ saímos adiante¡
É claro que en toda esta historia houbo uns claros beneficiados e multitude de dannificados. Mais, curiosamente a propaganda, o negocio e a imbecilidade intentaron presentalo de tal forma que parecera xusto a situación contraria. E como os medios que empregaron foron moi, moi poderosos, ata o conseguiron.
Con todo o que máis me molestou non foi a confusión, a ruidosa algarabía sen límite, os cacareos nervosos e constantes ou as tonterias interesadas polo puro negocio, senón a desmesura, o ensanchamento do zafio e o abultamento da insensatez.
Por certo, noraboa a todos aqueles que sinceira e cabalmente o gozaron con respecto e cariño.

Péndulo simple

----------------

Enerxía potencial