Circunloquio

Que sensación de estar fóra de xogo ¡
Recurro á filosofía para facer máis soportable a espera. Mais... a cal modelo me apunto? Ao modelo narcisista da salvación persoal? Quizáis ao da revelación clarividente e inspirada do máis oculto? Ou ben o que descifra a totalidade e o destino? Ao que prohibe as transgresións intelectualis e vixila os límites do saber? Ou, por fin, o que pon á filosofía ao servizo da relixión ou a ciencia? É claro: preciso do primeiro, necesito asegurar a salvación para, pasado este período nefasto, ter azos para seguir aspirando a unha paz e tranquilidade de espíritu maior.
Porque cando as tecnoloxías da información e a comunicación, cando a industria aeronáutica e aeroespacial, cando o sector da biotecnoloxía e das enerxía renovables prometen grandes oportunidades de negocio, nós, enlamados nesta miseria envisgada, apenas podemos ver morrer os días sen que o desánimo poida máis que a desesperación. Aínda sabendo que a materia non só consiste en partículas, senón tamén en ondas nada impide que sexan precisamente estas últimas as que dominen as propiedades da materia a temperaturas ultrabaixas. En canto ás partículas... agora é o tempo dos bosóns, polo do agrupamento, mais xa chegará a oportunidade aos fermións para que cada unha recupere a súa individualidade.
Da mesma forma que cando comprobamos a cotío o inaxeitado da idea de progreso (que é só duns poucos e a costa de esquilmar a natureza), no tocante da máis acaída de desenvolvemento sustentable, do inaxeitado da propiedade privada para soster a chamada "propiedade intelectual", de cando a catástrofe ecológica avanza inexorable sen que as empresan asuman a súa responsabilidade corporativa, de cando surxen como cogumelos novos opios de relixións postmodernas, de cando as implicacións socio-éticas dos novos avances tecno-científicos ameazan con complicalo todo, aínda máis do que está, nós, asqueados de tanto papanatismo e invecilidade apenas podemos erguer a cabeza e ollar libremente, de tan grande desacougo que sentimos ao repensar o que puido ter sido e o que finalmente foi.
Aínda máis, cando a masa informe ameaza con invadilo todo, cando a alienación é algo máis que unha verba caduca, cando o futuro non deixa nengunha escapatoria digna e aceptable, é o momento de profundar democraticamente nas diferenzas e manterse firmes no mundo interior para acumular coa reflexión forzas e razóns esperando a ocasión, que virá, de reconquistar o espazo social e comunitario vertebrado, daquela, por vieiros de racionalidade, participación, intelixencia e solidariedade. "As aldeias do xisto ficam à espera"