Xa sei, xa sei. É algo tarde para vivenciar o dos "escalopíns". Sábese en que consiste este prato, mais o certo (e ista é unha pista) é que remato de tomar uns extraordinarios nun restaurante ás aforas de Compostela. Fun quen de voltar a experimentalos, a actualizar o seu contexto, vista, presentación, aroma, sabor. Non por coñecido resulta menos gratificante. De todas formas, unha reflexión. Son uns simples (e por outra banda, boísimos) "bistecs" de tenreira rebozados en fariña e ovo, pero como hai trinta ou corenta anos e, dende logo, como os farían (por sorte ás veces aínda os fan) as nosas avoas e/ou nais (daquela o avó e/ou o pai, nalgúns contextos, comezaba a mudar o seu rol).
Que mundo este que o cotián e rotinario comeza a ser extraordinario¡¡.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Experimento botánico (ou case)
A nosa pequena historia comeza no ano 1979 cando o meu pai prantou na casa que estaba construíndo unha palmeira. Cos coidados recibidos e co...
-
A praia pode ser ese lugar que observa o marido, descansado e compracido de que a súa muller se torre confortablemente ao sol ao carón de ou... -
Era pola metade do serán. Nesa hora en que xa é tarde para tomar un café, un té ou unha copiña de licor pero aínda demasiado cedo para sabor... -
O verán de 2025 foi de profundización e especialización de algo xa ensaiado no de 2024: o goce dunha serie de camiñadas máis ou menos diaria...
No hay comentarios:
Publicar un comentario