Domingos distintos

Son os que se dedican a facer camiñatas de algunhas decenas de quilómetros, xantar na compañía de bons amigos uns alimentos sinxelos, humildes, naturais, pero moi sabrosos, beber un viño do común pero que baixa ben no momento e despois non fai dano ao corpo ou engulir uns bós grolos de auga cando a sede apreta. Antes houbo tempo de tomar unha caña ou, quizáis, un vermú, eso si sen sifón, acompañado cun pincho de tortilla de pataca que sabe como nos mellores tempos. Ademáis, a amabilidade da xente entá en consonancia coa beleza do paraxe.
Desta forma, con este ritmo, a fin de semana mantense sen variación, o venres segue a ser venres, o sábado conserva toda a súa grandeza e o domingo érguese ante nós rexo e vital. Lonxe de ter que vivilo nun ambiente anguriante, monótono, esperando a reincorporación á rotina, amodorrado na cadeira ou no sofá, ou enfeitizado fronte a unha pantalla de plasma, gózase en plena natureza bicando ao ar fresco, sentido o palpitar das gotas de chuvia ou deixandose arrolar polas raiolas que de cando en vez asoman polo horizonte.
E, por se fose pouco ás sete do serán, como moi tarde, estás en perfecta formación para facer aquelas preparacións, traballos ou previsións a que haxa lugar. Simplesmente perfecto.