Experimentação

... mais atenção, reparem...
Vamos lá tentar fazer uma experimentação. A pessoa referida vá experimentar qualquer forma de reação?

Àquela colega de turma, de cabelo comprido castanho claro, corpo grácil e proporcionado e sorriso sempre nos lábios, tudo parecia que lhe corria muito bem. Era, e muito bem, uma pessoa inteligente, capaz, moderna, viajada e muito trabalhadora.

Ela estava sempre muito ocupada e vinha à sala de aulas na última hora, apressada, mexendo nos seus cadernos e pedindo licença para entrar. Por vezes, até se tinha que ir embora antecipadamente, antes de rematar a lição por mor de chegar a algum ato ou fazer alguma tarefa pendente. Tantas eram as ocupações em que estava a partilhar o seu talento que não se percebia muito bem de onde é que tirava o tempo. Era tão dinâmica e ativa!

Contudo, a nossa protagonista atesourava uma coisa muito característica que tinha a ver com as qualidades do som: a intensidade da sua voz era grande, imensa, o tom acentuadamente grave, que fazia com que a sua voz fosse um bocadinho presa e possuia um timbre pessoal, próprio, inconfundível, definitório. Em definitivo, tinha, e felizmente tem, uma voz cheia, como os cafés homónimos de que tanto gostava.

De seguro que foram os seus quefazeres profissionais os culpados de que não pudéssemos continuar a gozar da sua cativadora presença. Foi um prazer tê-la conhecido. Boa continuação, companheira!

Agora é o momento

Pois si, agora é o momento de axustar cos diferentes candidatos (si, é curioso, os das principais forzas políticas son todos masculinos) ás eleccións ao Parlamento de Galicia o que pensan facer en determinados temas, que adoitan considerarse "menores", en caso de que resulten gañadores e gobernen. Digo temas menores sen moita convicción xa que ás veces convértense en "maiores" en función de determinadas circunstancias (un destes temas aparentemente amorfo e sen importancia, aparecido nos últimos días de campaña, foi extremadamente importante no resultado final das pasadas eleccións por mor do desprezo duns, (ah! "la gouche divine"), a manipulación doutros e o despiste xeral de quen estaba obrigado a respostar a un leque de medias verdades e terxiversacións graves). 

En todo caso, e para tranquilidade persoal, eu gostaría preguntarlle aos señores candidatos, agora que podo e sei que de seguro estarán receptivos a elo, a súa consideración e postura sobre os seguintes aspectos e cuestións que ás veces non se reflicten como deberan nos respectivos programas electorais ou ben a súa referencia está agochada e disimulada en oscuras xeneralizacións e tópicos ao uso que non comprometen a case que nada. Son, sen ánimo de exhaustividade, os seguintes:

1. Medidas, acordos e propostas para mellorar e ampliar a democracia participativa en períodos non electorais.
• Ampliación e mellora da medida de iniciativa lexislativa cidadá
• Introdución dun mecanismo de participación no debate e elaboración das diferentes normativas
• Asistencia ás comisións parlamentares baixo certos supostos coa posibilidade de facer preguntas aos comperecentes
2. Actuacións que garantan o cumprimento do programa electoral. Establecer un compromiso de demisión en caso de incrumprimento grave (haberá que pensar ben o que se escriba e prometa e non será válido o recurso á herdanza recibida ou a imperativos da realidade para non poder levalo á práctica: se un non é quen de cumprir o programa co que se presentou ten que presentar a demisión toda vez que debe entenderse que o voto é para cumprir dito programa, non para avalar calquera outro tipo de política).
3. Aumento da transparencia e do acceso aos expedientes da administración. Información ampla e clara á cidadanía sobre diversos temas dos diferentes sectores da administración. Arbitrar un mecanismo de participación cidadá nas principais mesas de contratación públicas establecendo os canles necesarios para facelo efectivo.
4. Compromiso preciso e inequívoco de que en caso de que un xuíz ou xuíza impute un delito a un membro do goberno, alto cargo do mesmo ou deputado/a do Parlamento, presentará inmediatamente a demisión, con independencia da presunción de inocencia e das garantías de defensa que o asistan. (que o concernido exerza no seu día, se é do caso, as accións que lle correspondan contra quen truncou a súa carreira política sen ter motivos e probas suficientes para condenalo por aquelo do que se lle tiña acusado)
5. Utilización do parque móbil oficial. Delimitar claramente quen, e baixo qué circunstancias, vai facer uso do coche oficial. Semella oportuno e exemplar, nos tempos que corren, que só o Presidente da Xunta, Presidente/a do Parlamento e, quizáis, Conselleiros/as, deban ter acceso a este tipo de servizo. Ben sabido é que antes de ir para os cargos os señores e as señoras candidatos/as sabian, na imensa maioría dos casos e, do contrario, hai transporte público, conducir. Non se comprende ben por qué motivo non puideran seguir facéndoo.
6. Políticas a seguir de cara ás subvencións. Cómpre saber qué tipo de sectores e actividades, e baixo qué condicionantes e/ou circunstancias, van ser obxecto de subvención. Seguiranse a dar axudas públicas ás empresas propietarias dos medios de comunicación? En caso afirmativo con qué criterios e cuantía? Cómo se regulará a publicidade e propaganda encuberta baixo a sinatura de convenios varios para dar cobertura informativa a depende de qué tipo de actos? É importante, tamén, aumentar o control público sobre o detino final destas axudas e vixilar que se cumple o estipulado ao respecto na lexislación.
7. Ampliación e mellora da declaración de bens dos membros do goberno e do Parlamento, ampliando esta obriga aos altos cargos.
8. Establecemento dun sistema retributivo máis claro e transparente con información pública das nóminas dos membros do gobernos, deputados/as e altos cargos. O cidadán que paga debe coñecer a cuantía e os conceptos daquelo co que contribúe.
9. Crear a figura de "titoría" cidadá por parte dos políticos elexidos. Os/as deputados/as do Parlamento terian de reservar unha hora mensual da súa dedicación parlamentar para recibir aos cidadáns pertencentes á circunscrición pola que acadou a súa acta de deputado/a, que mostrasen o seu interese en determinado tipo de actuacións e traballos nos que estivese a intervir o/a parlamentario/a.
10. Medidas políticas, económicas e sociais que se levarán a cabo para tratar de impedir que non se rache o Contrato social así como, eventualmente, aquelas outras que puidesen melloralo.

Agora é o momento de axustar, controlar e esixir estas e outras cuestións. Dentro dun mes, deberíamos sabelo, xa será tarde. Daquela só poderemos "tirarlle do aire".

Datos

Ninguém sabe o que é que vai acontecer...

Que tempos!
Semella que imos camiño do abismo, da derrocada definitiva, e para algúns mortais como se chovese. Para algúns outros chegou a hora de reaccionar, aínda que non sabemos ben cómo. E para a maioría preocupacion, pesimismo mais tamén sol e praia.
Mentras esto escribo os voceiros de turno están a dar a lata, como de costume, entre outros medios e mecanismos, no antigo tubo de raios catódicos, hoxe reconvertido en pantalla plana de plasma, de LCD ou mesmo de LED. Melloran os medios técnicos pero o nevoeiro persiste coma sempre.
Con todo, hai que seguir vivindo, esta batalla non poden gañala.
Mentras tanto, ilustrémonos e instruámonos. Carguemos as alforxas coas seguintes referencias, unhas de tantas:
Por exemplo este excelente artigo de José María Ridao. Ou ben, noutro orde de cousas, parece que en cuestións de xénero e sexo a causa clarexa. Polo menos lendo este artigo é a impresión que se tira.
Máis, vexamos o que pode facer outro bó e didáctico artigo. Fernando Esteve Mora, ao meu ver, dá no clavo.
Nun outro campo afírmase que o BCE pode operar de diferente forma a como o fai. Iso é o que se deduce da lectura do artigo do sempre atinado de Paul De Grawuve.
E tamén isto é interesante:

Saúdos.

Palpando o que non se debe

 Onte pola mañá observei a última actuación. Señora (a maioría das veces son señoras, anque non sempre) dun setenta anos, disposta e resolta. Percorre o primeiro andar do mercado municipal dunha coñecida vila turística e diríxese a un posto de verduras atendido por unha paisana rexa e alegre de mediana idade. Nun descoido desta e cando estaba atendendo a unha clienta, a nosa protagonista perpetra con decisión a súa acción: nun rápido movemento pon a súa man dereita sobre un tomate e cos dedos polgar e índice presiona sen piedade a súa superficie case esférica. Repite a faena sobre outro tomate viciño e rapidamente ausentase do posto con cara de satisfacción. Polo que puiden ver, e as actitudes que mostrou na actuación, estou case seguro que nunca tivo intención de mercar aqueles tomates vizosos. Só quería facer o que a bon seguro fixera e, desafortunadamente, fará tantas veces: comprobar se a hortaliza ou froita de turno posúe un grao de maduración acorde coas súas expectativas, que a maioría das veces serán demasiado esixentes, exquisitas ou variopintas como para que se decida a adquirir o produto manoseado, agredido e desvirgado na súa nobreza de orixe, calesquera que esta sexa.

Unha das cousas que máis me "emociona" é pelar un plátano e descubrir a pegada da acción destas "boas xentes" en forma de madureza excesiva ou cuase putrefacción dunha superficie da froita que sospeitosamente coincide á dunha dos dedos da nosa/o protagonista. 

Que manía de apalpar o que non se debe! Que teima por seleccionar sempre o que se considera o mellor, o fetén, incluso o excelso, con métodos impropios e invasivos! 

Cadaquén ten a súa forma de mercar e adquirir os produtos que están ao noso dispor e debería ser suficiente, para avaliar a pertinencia da súa adquisición, empregar con destreza e maña o sentido da vista . Ben sei que hai xente, moita, que non se limitan ao uso deste sentido, acrescentando o do tacto, o do olfato e mesmo o do gusto (co cal xa se acada o paroxismo da exquisitez) para realizar tal función. Ben, pero que a selección se realice con métodos civilizados e non deturpadores. A xente que practica a presión indiscriminada debe saber que ten un custe. Para min o do desprezo polos demáis consumidores. 

Para tratar de evitar esta práctica, que considero noxenta, prefiro que sexa o/a dependente/a da tenda ou froitería o que seleccione o produto sen que este estea accesible ás mans depredadoras de xente sen escrúpulos e que lle ten ao pairo o que se poida atopar o consumidor que virá detrás (que se amole!). Cuestión diferente e non obxecto de atención neste momento, é a da profesionalidade do/a traballador/a que nos sirve (aínda que se nos desen gato por lebre sempre poderemos aplicar a máxima universal de "quédalle entrado").

Non por esperado deixa de ser lamentable

listen to ‘Para guardar: @garridocoronado se despide de Asuntos Propios’ on Audioboo

E o peor aínda está por vir...

Pois si, os señores de negro xa están aquí. A ninguén lle debera coller por sorpresa esta visita. Hai moito tempo que era unha situación anunciada. Só quen non quixo ser consciente da perspectiva social e económica dos últimos anos pode agora levar as mans á cabeza. E estes señores veñen para quedarse... por moito tempo. Un pequeno relato.
Pertenzo a unha xeración que aínda ten memoria histórica dos relatos de pais e avós sobre os tempos difíciles que se viviron nas décadas dos anos trinta e corenta do século pasado. Mesmo cheguei a ter experiencia indirecta de certas formas de miseria, escasez e privacións. Por esto non será moi complicado retomar actitudes e situacións do pasado para enfrontar, non con dificultades, os tempos difíciles que se aveciñan. O problema é para as xeracións máis novas, a dos meus fillos por exemplo, que non posúen estas vivencias, estes mecanismos de comprensión da realidade e, pola contra e afortunadamente, sempre viviron en ambientes de abundacia relativa e niveis de vida farturentos. Para eles o choque coas consecuencias sociais e económicas das medidas que se están a tomar para tratar de superar a grave crise que padecemos vai ser brutal e as dificultades para superalo enormes. Tantos recortes nos máis variados aspectos e campos non traerán, a curto prazo, nada bó e si moita desesperanza, angustia e atraso, moito atraso.

Moitos temos a impresión de que sempre se lle piden sacrificos aos mesmos, aos que máis doado e simple resulta facelo. E moitos tamén temos a certeza de que estes deberan repartirse dunha forma máis equitativa e proporcional entre todas as clases e sectores sociais e económicos. Os que moito teñen están a contribuír mínimamente e os que algo ou pouco atesouran fanno de forma inxusta e desproporcionada. Por todo elo precisamos políticos emprendedores, que se apliquen en carne propia as recetas que predican para o resto da sociedade. Políticos capaces de tomar as medidas necesarias para repartir con mediana xustiza as cargas que a crise nos presenta, que digan a verdade da súa actuación, que razoen e expliquen os cambios nas súas prácticas e que resistan as presións dos poderes fácticos ou ben que teñan a valentía de retirarse con dignidade. Políticos que tomen as decisións oportunas para permitir que os auténticos responsables da actual situación de ruína entren polo aro da xustiza e se enfronten á realidade das súas accións ou omisións.Nada diso parece ser que vai a acontecer. Consecuentmente, a sociedade corre o perigo real de atomizarse, de radicalizarse e, a seguir, de descompoñerse dadas as desigualdades brutais que se xenerarán e a percepción da grave inxustiza que se está a cometer. Até pode que aprezan fenómenos de anomia social. Cabdo falla a confianza e as máis elementais normas morais todo pode acontecer. A historia pode ensina a quen se deixa.

Mais, como é que puidemos pasar, en apenas uns anos, da fartura do cheque bebé para todos, con independencia da súa renda, á lastimosa situación actual de recortes reiterados dirixidos sempre aos mesmos sectores sociais? En qué cabeza cabe semellante enormidade! Canta xente con responsabilidades a diferentes niveis e sectores tiveron que realizar tan defectuosamente o seu traballo de dirección e control! Pero en qué país estamos! Algúns dirán nun cheo de lacazáns, pícaros, malandros e ladróns. E non lles faltará razón, á vista dos feitos.

E agora que? Que facer? Como encarar esta situación? Unha cousa teño razoablemente clara: non cos vellos métodos de loita e resistencia que teñen xa demostrado dabondo a súa ineficacia. Necesitamos inventar outros que dirixan a súa acción deica aos focos de poder responsables desta situación e causen aí o seu efecto. Para identificar a estes últimos parece que hai xa un consenso establecido. En todo caso, que confuso está todo.

Lecer

Praias para gozar:

Praias de Rios
Penedo Furado - Vila de Rei
Praia de Vila Nova de Milfontes (Furnas) - Odemira
Praia Fluvial de Loriga - Seia

Praias de Albufeiras e Lagoas
Albufeira do Ermal - Vieira do Minho
Albufeira do Azibo (Ribeira) - Macedo de Cavaleiros
Vale do Rossim - Gouveia
Praias de Arribas
Praia da Arrifana - Aljezur
Praia de Odeceixe - Aljezur
Praia do Meco - Sesimbra
Praias de Dunas
Carvalhal - Grândola
Praia da Ilha de Tavira - Tavira
Praia do Porto Santo - Porto Santo
Praias Urbanas
Costa Nova - Ílhavo
Praia da Zambujeira do Mar - Odemira
Troia-Mar - Grândola
Praias Selvagens
Canto Marinho - Viana do Castelo
Fisgas de Ermelo - Mondim de Basto
Lagoa do Fogo - Ribeira Grande, São Miguel, Açores
Praias de Uso Desportivo
Praia de Ribeira d´Ilhas - Mafra
Praia do Guincho - Cascais
Supertubos - Peniche

Ler mais: http://bit.ly/JaZ3jx

Não é bom crear confusão

Polo tanto cómpre clarexar:

• POLÍTICA: marco xeral no que se desenvolve unha organización.
• PLAN: conxunto orgánico de directrices e medidas dirixidas a conseguir unhas finalidades; constitúe a definición dos principios da organización.
• PROGRAMA:  conxunto de obxectivos e modalidades de actividades determinadas no espazo e no tempo en función dos recursos dispoñibles.
• PROXECTO: conxunto de accións concretas, con todos os seus datos técnicos, que se deselvolverán para conseguir os obxectivos.

A cada quen o seu.

Veñen para quedarse

Finalmente xa temos negro sobre branco e en papel oficial as medidas necesarias para...

• Real Decreto-ley 14/2012, de 20 de abril, de medidas urgentes de racionalización del gasto público en el ámbito educativo.
• Real Decreto-ley 15/2012, de 20 de abril, de modificación del régimen de administración de la Corporación RTVE, previsto en la Ley 17/2006, de 5 de junio.

 Algúns xa poderán durmir tranquilos sabendo que dentro de moi pouco xa terán o potente instrumento nas súas mans. Outra cousa é que sexa tan efectivo como no pasado. A xente xa non se deixa adocenar tan doadamente como antes e ademáis existen as redes sociais. Non sei, non sei ...

Máis medias

Desta volta toca á ensinanza universitaria. Veremos...
As medidas son:

1. Aproximación de los precios públicos de los servicios académicos de las Universidades al coste efectivo de los mismos

El coste de la primera matrícula cubrirá entre el 15 y el 25% del coste real en los títulos de grado y Másteres habilitantes para el ejercicio de una profesión.
La segunda matrícula cubrirá entre el 30 y el 40% del coste real.
La tercera matrícula entre el 65 y el 75%
La cuarta matrícula entre el 90 y el 100% del coste real de las enseñanzas.

Para el resto de Másteres, los no habilitantes para el ejercicio de una profesión, la primera matrícula cubrirá entre el 20 y el 50% del coste real, y entre el 20 y el 75% de los costes a partir de la segunda matrícula.

El grado de aplicación dependerá de cada Comunidad Autónoma.

2. Racionalizar el número de titulaciones de grado mediante la exigencia de un número mínimo de alumnos

Esta medida tiene por objeto actuar sobre la dimensión mínima de una oferta “viable”, es decir, sobre el número mínimo de alumnos que ha de tener una titulación. Este criterio lo fijarán las Comunidades Autónomas en diálogo con las Universidades.

Hay que tener en cuenta varios datos:

• Casi el 30% de los títulos comienza con menos del número mínimo de alumnos para garantizar su viabilidad económica (50 alumnos).
• España cuenta con 79 universidades y 236 campus, que ofertan 2.413 grados universitarios, 2.758 másteres y 1.680 doctorados. Existe un excedente de oferta de enseñanza universitaria que la CRUE cifró en el curso 2008/2009 en más del 13%.

3. Régimen de dedicación del profesorado universitario

El profesor universitario tiene una doble función: la docente y la investigadora. Por ello se propone adaptar el régimen de dedicación según el profesorado tenga una especialización (docente e investigadora), como demuestra que sólo el 50% del mismo tenga reconocido un sexenio (tramo de investigación) vivo.

Aquellos funcionarios docentes sin sexenio en activo o vivo, que amplíen su dedicación máxima docente de 24 a 32 créditos al año.

Los que mantengan los sexenios activos o vivos, seguirían en la misma situación de dedicación máxima, los 24 créditos anuales. Este grupo es el mayoritario dentro de la Universidad (más del 50%).

Aquellos que muestren excelencia en la investigación se especialicen en ésta, reduciendo su dedicación máxima docente a un máximo de 16 créditos. Esto último se acreditará mediante un sexenio de excelencia que se definirá en desarrollos normativos posteriores.

4. Incorporar el principio de estabilidad presupuestaria a las Universidades

Se trata de diseñar un sistema que garantice la estabilidad presupuestaria de las universidades, no sólo en el momento de elaborar el presupuesto sino también en la liquidación del mismo. Se establecerá además un sistema punitivo para aquellas universidades que incumplan, a cargo de las CCAA

5. Limitación de incorporación de personal de nuevo ingreso en las Universidades

Los nuevos ingresos deberás acomodarse a lo que al efecto disponga la normativa básica sobre Oferta de Empleo Público.

O dito, veremos...

Medidas

Pola súa importancia e transcendencia paso a reproducir as medidas que tomou onte a Conferencia Sectorial de Educación. Tempo haberá para comprobar o grao de asunción e desenvolvemento das mesmas nas diferentes Comunidades Autónomas.

Medidas de carácter coyuntural:

• Modificación de las ratios de la LOE con carácter temporal.

(Vinculadas a las limitaciones en las tasas de reposición, que se establezcan en los Presupuestos del Estado, para las ofertas de empleo público).

Se propone establecer un margen al alza del 20% en los ratios. Actualmente LOE establece un máximo de 25 alumnos por aula en Primaria y de 30 en Secundaria.

• Aumento de las horas lectivas del personal docente.

Establecer un mínimo de 25 horas lectivas en Educación Infantil y Primaria y de 20 horas en las restantes enseñanzas, sin perjuicio de la reducciones que correspondan por ejercicio de funciones de dirección o coordinación del centro.

• Aplazamiento de la implantación de los módulos de 2.000 horas previstos en la LOE para los ciclos formativos de Grado Medio y Grado Superior.

El Ministerio tiene previsto diferir la aplicación del RD 1147/2011 al curso 2014-2015.

• Eliminación transitoria de la posibilidad de crear nuevos complementos retributivos o retribuciones variables.

Medidas de carácter estructural:

• Modificación del criterio de nombramiento de sustitutos determinando que la bajas inferiores a 10 días lectivos deberán ser atendidas por los recursos del propio centro.
• Eliminar la obligatoriedad de ofertar, al menos dos modalidades de Bachillerato en los términos previstos en la LOE.

Aconteceres

Vivimos unha época de provisionalidade, de mudanzas rápidas e de asunción de medidas transcendentais, que por seren xa tan habituais perderon a súa carga de transcendencia para convertírense en meros sucesos serios e graves. Medidas que diminúen, ás veces directamente anulan, logros sociais acadados durantes décadas de esforzo e loita democrática. Dá a sensación de que algo non marcha como debera e de que pouco hai que facer ao respecto. Eles gañan sempre e nós non temos nada a facer.

A prima de risco, parenta que nunca debemos coñecer, ameaza o noso futuro económico, sen saber moi ben por qué. O comportamento de certas elites políticas e institucionais non permite albiscar nada tranquilizador e mínimamente estable. A situación social complícase por momento ameazando con explodir mañá ou pasado, en escala histórica. E non se ve ao que botar man.

Os vellos métodos de loita e de resistencia evidencian, cada vez que se lles dá ocasión para elo, a súa ineficacia, a súa superación. Cada vez é máis patente a necesidade de inventar outros novos, acorde cos tempos e co inimigo a combater.

Por todos lados aparecen panfletos, escritos, artigos, fotos e videos que procuran, na súa boa fe, explicarnos o que está a pasar, ou ben incidir sobre este ou aquel aspecto que non será obxecto de atención nos medios de comunicación oficiais e habituais. Aquí queda unha mostra desto último:

E o máis preocupante é a sensación que nos queda; que o peor aínda está por vir.

Paseando o tempo

Sempre foi do meu agrado esta estrofa de Miguel Hernández que pertence ao seu poema El niño yuntero. "Cada nuevo día es más raíz, menos criatura, que escucha bajo sus pies la voz de la sepultura". Transmite serenidade, beleza e veracidade ante o inevitable.
Con ser inexorable, o paso do tempo non deixa de ser unha fatalidade, agás cando acode no auxilio da curación das penas intensas e próximas. Un nunca remata de asumir que só sexa posible camiñar nun sentido, sempre cara adiante, sen pausa, e sen apenas poder mirar para atrás. Cando se intenta facer un pequeno alto e realizar un simulacro de balance, de seguida aparecen os ríos, que como sabemos, van dar á mar. Nada,  non hai forma¡. Sempre fluíndo e deslizándonos para chegar a onde todos sabemos. 

Hai quen intenta, desesperadamente, facer unha pausa. Imposible. A forza do suceso, a rapidez do momento e a chegada do futuro, que sempre está aí, fan inútil calquera tentativa. Pero entón, que facer? Practicamente non hai nada a facer. Se acaso, para poder resistir este trance, parece ser que o segredo está en ir sobrelevándoo o mellor que se poida, con bó ánimo e vontade, tratanto de reter o presente o máis posible, vivindo cada instante con plenitude, con consciencia, con realismo. Asumindo que o ánimo non sempre responde e que a mente pode abordar problemas inesperados, ímos reflectindo aconteceres dos que un non foi responsable pero que chegan porque estamos aquí no mundo real,  onde, de certo, debemos estar ata que nos boten.

Só atopo un pequeno consolo a toda esta peripecia: a experiencia vai mostrando que despois dos atrancos, despois dos problemas e dos contratempos, aparecen momentos diferentes e alternativos, que por forza asumimos que son mellores e, aínda que non acaden a categoría do bálsamo reparador, sempre son gratificantes xa que rachan coa monotonía do negativo, do oscuro, do vacilante e do repititivo.

Con todo, o peor, é cando somos atrapados pola melancolia e a nostalxia dos tempos idos, dos aconteceres que foron e tamén dos que puideron ter sido e non sucederon por eivas e carencias varias, amén de casualidades e circunstancias aleatorias.
Cando facemos contas dos itinerarios e peripecias cambiantes que puideramos ter percorrido se a decisión e a lucidez nos tivesen acompañado só agardamos que este momento pase o antes posible e que veña na nosa axuda o vello aforismo: auga pasada non move muíño. Ao menos o suceso pasa e a riqueza do presente impide que o acontecemeto e a reflexión pase a maiores. E así até a seguinte ocasión. E volta a comezar.