Vivimos unha época de provisionalidade, de mudanzas rápidas e de asunción de medidas transcendentais, que por seren xa tan habituais perderon a súa carga de transcendencia para convertírense en meros sucesos serios e graves. Medidas que diminúen, ás veces directamente anulan, logros sociais acadados durantes décadas de esforzo e loita democrática. Dá a sensación de que algo non marcha como debera e de que pouco hai que facer ao respecto. Eles gañan sempre e nós non temos nada a facer.
A prima de risco, parenta que nunca debemos coñecer, ameaza o noso futuro económico, sen saber moi ben por qué. O comportamento de certas elites políticas e institucionais non permite albiscar nada tranquilizador e mínimamente estable. A situación social complícase por momento ameazando con explodir mañá ou pasado, en escala histórica. E non se ve ao que botar man.
Os vellos métodos de loita e de resistencia evidencian, cada vez que se lles dá ocasión para elo, a súa ineficacia, a súa superación. Cada vez é máis patente a necesidade de inventar outros novos, acorde cos tempos e co inimigo a combater.
Por todos lados aparecen panfletos, escritos, artigos, fotos e videos que procuran, na súa boa fe, explicarnos o que está a pasar, ou ben incidir sobre este ou aquel aspecto que non será obxecto de atención nos medios de comunicación oficiais e habituais. Aquí queda unha mostra desto último:
E o máis preocupante é a sensación que nos queda; que o peor aínda está por vir.
No hay comentarios:
Publicar un comentario