Dieta

Un amigo cóntame telegraficamente que ten un curmán que está, desde hai xa algún tempo, a experimentar con moito éxito unha dieta caralluda, por ser simples, efectiva e doada de practicar. Seica, di, que con ela foi quen de perder por volta de 5 kg e, ademais, manter ao longo do tempo esta perda.

Trátase de obviar, de suprimir, de prescindir do xantar, da comida do medio día, e substituilo pola toma de tres, ás veces catro, pezas de froita. Son fixas sempre no fato, unha pera, unha mazá e un plátano. Por veces este paquete vese acrescentado por froita de tempada: unha dúcia de cereixas, un acio pequeno de uvas, ou mesmo un pexego.

Este réxime hai que seguilo cinco dos sete días da semana, preferiblemente os días laborables. Por suposto o resto das comidas poden facerse como se acostumar, sen límite, restrición ou corte. 

Só hai que ter en conta un pequeno, mais importante, pormenor: a degustación da froita debe facerse camiñando, en movemento. De nada vale se se toman en repouso. Parte do segredo, frisa, está aí. 

Outro detalle: a cea cómpre facela, a poder ser, non máis tarde das 21:30 h, por aquelo de que como será un bocado máis abundante do normal e será preciso tomar algo de proteínas, se deixe tempo para que o metabolismo opere coas súas funcións e tarefas sen maiores atrancos.

Como esta non é unha dieta milagre, nen moito menos, só se garanten resultados ao remate de catro ou cinco semanas e, como sempre, estes permanecerán se acaso continuamos a desenvolvela sen interrupcións nin descansos e mantemos unha actividade física normal (as camiñadas, a diario, non deben faltar).

O Panuncio, que así se chama o curmán do meu amigo, di que ao principio, durante as primeiras dúas ou tres semanas, pode sentirse algunha pequena "debilidade" sobre as seis ou sete da tarde. Nada importante. Afirma que pode ser superada con vontade, determinación, confianza na actuación e, claro, algo de coraxe.  Experimenten!

O busílis da questão

O enésimo artigo sobre a educación, menciona temas recurrentes que, infelizmente, non rematan de perder actualidade. 

Cando está a punto de iniciarse o debate nas Cortes da última reforma, a LOMCE, lei que se sumará a unha xa longa lista desde a restauración política que deu lugar á Constitución de 1978:

Lei Orgánica de Estatutos de Centros Escolares (LOECE)	1980
Lei Orgánica del Derecho a la Educación (LODE)	1985
Lei de Organización General del Sistema Educativo (LOXSE)	1990
Lei Orgánica de Participación, Evaluación y Gobierno de los Centros Docentes (LOPAG)	1995
Lei Orgánica de Calidad de la Educación (LOCE)	2002
Lei Orgánica de Educación (LOE)	2006

é o momento de facer unhas brevísimas consideracións sobre certos aspectos aínda pendentes. Fagámolo a modo de preguntas non sei se inocentes, retóricas ou mesmo inxénuas:

1. É certo que a xeneralidade dos estudantes universitarios confórmase só con estudar, para repetir canto máis fielmente mellor, uns apuntes pechados e acotados e, o que é peor, a gran maioría do profesorado é este o sistema que alienta, promociona e esixe?
2. É certo que ler libros, artigos e traballos de diferentes orientacións e escolas, para poder criticalos e elaborar propostas argumentadas é unha práctica minoritaria entre os nosos estudantes do ensino medio e universitario?
3. É certo que os sistemas para seleccionar aos funcionarios das Administracións públicas, en base a criterios de igualdade, mérito, capacidade e publicidade, segue copiando hábitos, procedementos e prácticas do século XIX, baseados na exercitación da memoria, notable función do cerebro mais non a única nen necesariamente a máis importante, e que implican que os aspirantes pasen varios anos da súa vida agochados do mundanal ruído, nestes tempos vertixinosos nos que nun ano hai máis cambios, en todos os aspectos, que en 20 ou 30 anos dos séculos anteriores?
4. Segue tendo sentido que parte dos sistemas de selección se baseen en recitar fielmente un tema de entre 100, 200, 300,..., cual máquina programada, nun tempo determinado para poder optar a unha praza de funcionario público?
5. Segue sendo admisible que, en moitos casos, se poida traspasar felizmente a barreira dos procesos de selección sen ter demostrado uns mínimos coñecementos e destrezas no manexo das tecnoloxías da información e da comunicación?

Non sigo, esto xa me soa a demasiado obvio.

Boa continuação, companheiros

Remata hoje, só academicamente e por enquanto, um ciclo que se iniciou há quatro anos de uma forma um tanto casual. Na sequência de uma candidatura para uma vaga de um curso de verão de inglês, que finalmente não consegui por haver candidatos com maior pontuação, fiz a proposta de um outro curso de português a realizar em Braga. Era Julho do ano 2009. E tudo sucedeu. O encantamento foi rápido e persistente. Um novo mundo abriu-se aos meus pés. Ainda hoje pergunto-me como é que pude estar de costas viradas no espaço de tanto tempo à língua e cultura portuguesas. Não acredito mesmo que, estando sempre a fazer qualquer coisa em relação a cursos, formação e estudos, e não sendo uma pessoa acomodatícia, antes pelo contrário esteja sempre a buscar algo a fazer, não tivesse a iniciativa de aproximar-me antes ao mundo da lusofonia. Isso prova o bom funcionamento da barreira que no passagem dos séculos se foi levantando entre a Galiza e Portugal. Mas, felizmente, isto já passou.
Parafraseando um excerto do livro auto-biográfico "A estátua interior" de François Jacob diria que "trago assim em mim esculpida desde o verão de 2009, uma espécie de estátua interior que da continuidade à minha querença pelo português e que é a parte mais íntima, o núcleo mais duro do meu gosto pela lusofonia. Essa estátua, todos estes anos a modelei. Nunca parei de lhe dar retoques. Aperfeiçoei-a. Poli-a. A goiva e o cinzel são, aqui, encontros e combinações. Ritmos que se entrechocam. Folhas soltas de um capítulo que deslizam para outro no calendário das emoções".
Ao longo destes anos os colegas da turma de português tivemos ocasião de partilhar experiências, viagens, trabalhos, chatices, alguma que outra decepção, e muitas alegrias, por que o valor das coisas não está no tempo que elas duram, mas na intensidade com que acontecem. Por isso passamos momentos inesquecíveis,

afrontamos coisas inexplicáveis e conhecemos pessoas, o professorado por exemplo, incomparáveis. Pusemos empenho, compromiso, esforzo e dedicação. E passámo-lo bem. Mas, como em toda obra humana, apesar de ter a consciência que fizemos muito, algúns poderíamos ter feito muito melhor. Boa continuação, companheiros.

Pechando a porta

Sempre considerei atinada a metáfora de pechar a porta para referirmonos a situacións de tránsito e cambio substancial. Refírome ás transicións vitais que afectan ás persoas. De todos é coñecido que nos agarda unha moi especial, esencial e única: o tránsito definitivo e irreparable, o paso irreversible deica a obscuridade máis absoluta ou a claridade máis cegadora.

Algunhas persoas, en determinada altura da súa vida, teñen a necesidade, evidencian o desexo, perciben a conveniencia de comunicar aos seus seres máis queridos que a inevitabilidade dese momento está próxima e que a certidume do cambio esencial de estatus entra na conciencia para quedarse xa para sempre. A partir dese momento terán que aprender a vivir, o que quede, con esta seguridade, con esta certeza.

A sensación que embarga a quen é receptor desta mensaxe é moi especial, de tal forma que é preciso experimentala para percibila en toda a súa desesperanza, crudeza e tristura. Trátase de asumir a caducidade da vida humana, de confrontarse coas ensinanzas do filósofo acerca de que todo ten un principio e, inevitablemente, un fin. E este está aí, ao pechar a porta.

Todos nós, en calquera momento da vida no que nos encontremos, estamos, cada certo tempo, pechando portas. Unhas máis importantes, outras menos, algunha definitiva. É bo vivir coa sensación de que temos que pechar a porta, despois de ter librado mil e unha batallas, algunhas veces sen percartarnos da súa inutilidade  ou ben da súa prescindibilidade, mais mentres a algunhas persoas resúltalle relativamente doado pechar a porta, de tal forma que o fan rápido e sixilosamente, a outras, pola contra, cústalles moito esforzo, moito sacrificio e moitas dóres. 

É verdadeiramente triste e penoso que existan situacións, circuntancias, ou mesmo persoas, que estean a impedir que alguén poida pechar a definitiva porta coa necesaria tranquilidade, dignidade, sosego e paz.

A rota do doutoramento

O plano

A rota que sae da praia de Esteiro (en O Barqueiro) e chega ata Espasante (Ortigueira), baixando ás praias desde os cantís de Loiba e subindo de novo a eles despois de atravesar 4 areais (cómpre marea baixa), pasa por ser unha das mellores rotas que se poden facer no litoral galego. Para un afeizoado a facer camiñadas ben ser algo así como o doutoramento nas rotas feitas. 

Dicía o eminente físico, e premio Novel de Física en 1969, Murray Gel-Mann, para salientar a importancia da Mecánica Cuántica, que ”Hai unha diferencia maior entre un ser humano que sabe Mecánica Cuántica (MC) e outro que non, que entre un ser humano que non sabe MC e os outros grandes simios”. Pois ben, despois de facer esta rota, penso que hai unha diferencia maior entre un camiñante que fixo esta rota e outro que non a teña feito, que entre un camiñante afeito a patear desde hai anos os máis variados camiños e aquel outro que realiza as viaxes dende a cadeira do cuarto de estar da súa casa vendo o canal temático "Viajar". Se xuzgan esaxero, pasen e vexan.

O monumento

En contexto

O ollo

Os caprichos

As pegadas

Para acceder ás praias e extasiar con tanta beleza hai que baixar,

A baixada

e logo subir,

A subida

A beleza

Mais a vista da "catedral", desde a praia é algo "serio".
Grazas Xulio polo agasallo. Grazas Luís polo convite. E grazas tamén a Xurxo, Chema e Anxo pola  partilla, e a Kiko pola hospitalidade.

A "Catedral"

Ver Esteiro_Espasante en un mapa más grande