Incerteza

Hai un principio básico na mecánica cuántica que foi formulado por Werner Heinsenberg en 1927 que afirma, nunha das súas posibles formulacións, que é imposible determiñar simultaneamente con absoluta precisión a posición e o momento linear dunha partícula; de forma que, no mellor dos casos, o produto das imprecisións en ámbalas dúas medidas é igual á constante de Plank dividida por 2π.
Pois ben, a modo de brincadeira, eu propoño unha formulación alternativa e surrealista desde importante principio, que condicionou no seu día no só á Física senón, en xeral, a todos os saberes que aplicando o método científico buscan aumentar o coñecemento sobre a natureza; principio que mesmo atinxiu ao pensamento combatendo a idea do determinismo como motor da acción humana.
O enunciado podería quedar da seguinte facha: é imposible determinar con absoluta precisión a grandura do patriotismo que os medios de comunicación de masas outorgan graciosamente a certos deportistas profesionais de elite e os innumerables mecanismos que estes últimos argallan para contribuir o menos posible ás arcas comúns do Estado ao que pertencen os centos de miles de fieis seguidores que os aplauden, santifican e idolatran. De forma que, no mellor dos casos, a forma con que son presentados estes deportitas á apinión pública pola maioría destes mass media é igual á constante hipócrita dividida pola conveniente e acostumada dose de alienación social.

Visita

Galileo Galilei

 "Los hombres temen al pensamiento más de lo que temen a cualquier otra cosa del mundo; más que la ruina, incluso más que la muerte. El pensamiento es subversivo y revolucionario, destructivo y  terrible. El pensamiento es despiadado con los privilegios, las instituciones establecidas y las costumbres cómodas; el pensamiento es anárquico y fuera de la ley, indiferente a la autoridad,  descuidado con la sabiduría del pasado. Pero si el pensamiento ha de ser posesión de muchos, no el privilegio de unos cuantos, tenemos que habérnoslas con el miedo. Es el miedo el que detiene al hombre, miedo de que sus creencias entrañables no vayan a resultar ilusiones, miedo de que las instituciones con las que vive no vayan a resultar dañinas, miedo de que ellos mismos no vayan a resultar menos dignos de respeto de lo que habían supuesto. ¿Va a pensar libremente el trabajador sobre la propiedad? Entonces, ¿qué será de nosotros, los ricos? ¿Van a pensar libremente los muchachos y las  muchachas jóvenes sobre el sexo? Entonces, ¿qué será de la moralidad? ¿Van a pensar libremente los soldados sobre la guerra?    Entonces, ¿qué será de la disciplina militar? ¡Fuera el pensamiento!

                                             Bertrand Russell: "Principes of Social Reconstruction". London, 1916.

Tolerancia
Un hábito saudable
Pluralidade
Unha aspiración.
Separación
Do que é de natureza diferente.
Aforro
Unha necesidade apremiante.
Respecto
Algo básico.
Convivencia 
Ben que non debe perderse.
Ameaza
Connota a quen a practica.
Comparación
Sempre perigosa, ademáis de inxusta.
Negocio
Non sempre desexable.
Inxerencia
Entre Estados soberanos non é bon practicala.

Blasfemia, Herexia, Inmoralidade.
"Tembláis más vosotros al anunciar esta sentencia que yo al recibirla"      
8 de febreiro de 1600, Giordano Bruno. 
 
 

Práctica molesta, ofensiva e irrespetuosa.

Non son de agora, mais ultimamente proliferan os programas de radio que teñen seccións onde o locutor ou locutora de turno se dedica a facer unha chamada telefónica, supostamente a chou, pero dirixida sempre a algún sector de actividade ou perfil social concreto, para contarlle unha historia inverosimil e, por suposto inventada, co único obxectivo de chancearse, de practicar a broma a costa da paciencia dos demáis, que moitas veces están no seu traballo e vense, súbitamente, invadidos no seu espazo laboral por estes individuos sen escrúpulos, que realizan preguntas ou plantexan situacións que desconcertan, e que ás veces mesmo enfadan,con razón, ao interlocutor.
No estudio adoitan ter colegas e aguadores, compañeiros que celebran e animan e que directamente se rien do interlocutor ao respostar este de forma desconexa, desorientada, airada e, por veces, alporizada ante a reiteración de afirmacións, pareceres ou preguntas absurdas, inverosímiles ou denigratorias. E quen non ¡
Estes "fenómenos" pretenden, coa súa actividade, que os oíntes pasen un momento relaxado, alegre e pretendidamente divertido, a costa de poñer a un cidadán anónimo nunha situación delicada por mor das insensateces, estupideces e situacións embarazosas que lle están a comentar só con ánimo de engano e farsa. Cando este estoupa e comeza a dicir palabras maiores, a miúdo insultos, ou a responder nun ton amenazante, o "fenómeno" intenta manter a tensión dialéctica o maior tempo posible, ata que finalmente el mesmo se asusta e da por concluído o "xogo" descubrindo a súa identidade e dando a coñecer o seu cometido ante o paciente cidadán que a estas alturas está xa nun estado de shock próximo á obcecación e á desesperación. E con razón.
Pois nada, esta panda de "atracadores verbais radiofónicos" aínda ten máis que dicir se o seu interlocutor non reacciona docilmente, como pretenden, cunhas risotadas forzadas e culpables, case que agradecendo a deferencia de telo posto nunha situación tan estresante e ridícula. Si porque, cando o cidadán concernido non se deixa asoballar e reacciona dunha forma enérxica, declarando o seu enfado e mostrándose contrario a tales prácticas, e moitas veces cortando a conversación en seco, estes locutores estrelas aínda teñen máis que dicir comentando que hai que ser máis tolerantes, que hai que aguantar unha broma, que só era un xogo,... mequetrefes ¡. Pero non se decatarán que non todos estamos dispostos a saír nos "medios" de calquera forma? Pero quen son eles para invadir o ámbito privado dunha persoa, de molestalo e perturbalo no seu traballo, no seu descanso. E que a loita polas audencias xustifica todo tipo de actuacións. Pero a esta xente non lle ensinaron deontoloxía no seu proceso de formación? Xa está ben¡.
Se nalgún momento fosen os cazadores cazados, se recibisen algunha destas chamadas cando estean a traballar, preparando o programa por exemplo, e esta comunicación lograse poñelos nunha situación similar á que eles provocan, a bon seguro que xa o pensarían mellor a seguinte vez que se lles ocorrese semellante práctica, semellante idea luminosa.
Con todo, o máis efectivo para acabar con esta práctica penso que é a denúncia, presentando no xuzgado a correspondente demanda e/ou querela por intromisión na vida privada das persoas, con posible afectación da súa imaxe e proxección pública. Cando a empresa para a que traballen teña que facer fronte a unha sentenza firme de condena, daquela xa estaría, por motivos obvios, o problema resolto.
Por certo este mesmo proceder, que foi usado tamén como argumento en cuñas radiofónicas de publicidade, vale tamén para eses programas de cámara oculta que ás veces emiten en certos canais de televisión, aquí por riba co agravante da imaxe. É a mesma estupidez, a mesma invecilidade, rirse dos demáis, descoñecendo que a verdaeira risa, o xenuino chance comeza por un mesmo, conscientemente, por decisión propia, e non cando tres ou catro "iluminados", créndose os reis do alpendre e os descobridores do Sol, intentan aumentar a súa audiencia a costa da dignidade e imaxe pública dos demáis.
Acredito que sempre haberá quen lles rían, e incluso celebren e comenten, estas súas "bromas". Mais, conmigo desde logo que non conten. Tropa de soberbios presuntuosos¡

Ler máis, ler mellor.

Acertando no alvo

Ista é a sensación que un vai tendo ao ler o artigo de Gregorio Peces-Barba titulado "El nacionalismo de sociedad cerrada" publicado onte no xornal "El País".
Efectivamente un vese inexorablemente dirixido deica o alvo do tópico que non por moitas veces repetido resulta máis certo.
O autor principia o artigo no ton pedagóxico e doctrinal que lle é tan propio citando a Tönnies a propósito da súa clasificación entre sociedade e comunidade.
Despois de identificar os principais elementos definidores do concepto nacionalismo, de establecer unha clasificación dos seus tipos e de facer un breve percurso histórico polos movementos políticos e sociais máis sobranceiros que usaron a súa bandeira para conquerir a revolución e/ou emancipación dos Estados colonizadores, fai unha demorada descrición de aquel que ten por base ou se asenta no concepto de volkgeist.
Mais un, a estas alturas, xa ten claro por onde van as ideas do autor, por onde vai rematar o seu discurso, en función de qué tiña escrito todo o anterior. Efectivamente o penúltimo parágrafo vai directo e acerta no alvo.
Por último unha dúbida: a qué unidade política que leva 500 anos existindo se referirá o profesor Peces-Barba no último parágrafo do seu artigo? Ista ambigüidade final contrasta, certamente, coa firmeza e claridade anterior.