Punto de inflexión

Na vida dunha persoa hai momentos de especial transcendencia, de íntima sensibilidade. Momentos nos que se fai un alto e se mira para atrás para asumir que todo ten cambiado dunha forma irreversible. Con certeza xa nada volverá ser igual. Aparece o desasosego por non ter feito, no seu momento, o que parecía o máis indicado, o que quizáis algúns, dos que realmente nos importan, confiadamente esperaban de nós. Simultaneamente surxe un estado de previsión de acontecementos e sucesos que un aspira poder gobernar sen causar xiros bruscos, sen defraudar espectativas, procurando intervir, anque sexa en exceso (un tende sempre a pecar por defecto) e facilitando a harmonia e a confluencia. Nestes campos non debería seguirse o dito de que a mellor palabra é a que está por dicir. Ben é certo que hai que dicila con sentido, con fondura e, sobre todo, con verdade.
Moitos din que o mellor nesta vida é procurar a felicidade, outros inclínanse por intentar buscar e atopar a beleza e aínda outros por dar e obter amor. Loables pretensións, mais para poder intentar realizalas debemos dotarnos dos mecanismos que nos fornezan da necesaria tranquilidade e do mínimo conforto con un mesmo. En cómo cadaquén constrúa estes artefactos e en función do resultado que dean para o fin pretendido, reside parte da sabiduría que moi poucos mortais son quen de acadar.
Mentras tanto confortémonos e aspiremos con non deixar escapar vivos eses momentos que realmente son importantes e polos cales vale a pena vivir. Procuremos identificalos a tempo e actuar en consecuencia para evitar lembralos con tristura e coa sensación de poder ter feito ou dito algo máis. Realmente penso que saber apreciar e exprimir estas vivencias, aproveitando ata a derradeira gota, forma parte dese grupo de destrezas e habilidades que un debería ter atesourado co paso dos anos. Asumindo que non é doado, neso andamos.

Madeira de campión

Instante no que Andy Schleck ten un problema co cambio e Contador consigue superarlo.
Afp / Joel Saget.
Non semella que o ciclista español Alberto Contador estea feito con madeira deste tipo. Constatámolo, máis unha vez, na estapa de hoxe do Tour. O que podería ter sido unha circunstancia de carreira máis converteuse, por mor das declaracións que fixo ao remate da tirada, nunha demostración de que para ser un grande campión cómpre tamén ser unha grande persoa no desenvolvemento da competición. O demáis non deixa de ser unha simples medianía, un elemento do común, do montón no tocante á súa personalidade en carreira con independencia de que sexa un grande ciclista.
Ben isto a conto porque non é crible o que afirmou. Que non sabía nada da avería que sufrira o seu principal rival. Que non se enterara. Ditas afirmacións non resisten o máis mínimo contrastre se un observa as fotos ou visiona o video. Pero é que ninguén lle explicou a este home que hoxe non é posible enganar neste temas? Que están, no Tour pero non só, baixo os atentos focos e obxectivos de mil e unha cámaras e máquinas? Que ocasión para recoñecer que se tiña aproveitado do "lance" pero que estes nas carreiras e nas competións son así: uns días favorecen a uns e outros días prexudícanos. Indurain, campión, volve ¡

Plano Rodoviário Nacional 2000

Circunloquio

Que sensación de estar fóra de xogo ¡
Recurro á filosofía para facer máis soportable a espera. Mais... a cal modelo me apunto? Ao modelo narcisista da salvación persoal? Quizáis ao da revelación clarividente e inspirada do máis oculto? Ou ben o que descifra a totalidade e o destino? Ao que prohibe as transgresións intelectualis e vixila os límites do saber? Ou, por fin, o que pon á filosofía ao servizo da relixión ou a ciencia? É claro: preciso do primeiro, necesito asegurar a salvación para, pasado este período nefasto, ter azos para seguir aspirando a unha paz e tranquilidade de espíritu maior.
Porque cando as tecnoloxías da información e a comunicación, cando a industria aeronáutica e aeroespacial, cando o sector da biotecnoloxía e das enerxía renovables prometen grandes oportunidades de negocio, nós, enlamados nesta miseria envisgada, apenas podemos ver morrer os días sen que o desánimo poida máis que a desesperación. Aínda sabendo que a materia non só consiste en partículas, senón tamén en ondas nada impide que sexan precisamente estas últimas as que dominen as propiedades da materia a temperaturas ultrabaixas. En canto ás partículas... agora é o tempo dos bosóns, polo do agrupamento, mais xa chegará a oportunidade aos fermións para que cada unha recupere a súa individualidade.
Da mesma forma que cando comprobamos a cotío o inaxeitado da idea de progreso (que é só duns poucos e a costa de esquilmar a natureza), no tocante da máis acaída de desenvolvemento sustentable, do inaxeitado da propiedade privada para soster a chamada "propiedade intelectual", de cando a catástrofe ecológica avanza inexorable sen que as empresan asuman a súa responsabilidade corporativa, de cando surxen como cogumelos novos opios de relixións postmodernas, de cando as implicacións socio-éticas dos novos avances tecno-científicos ameazan con complicalo todo, aínda máis do que está, nós, asqueados de tanto papanatismo e invecilidade apenas podemos erguer a cabeza e ollar libremente, de tan grande desacougo que sentimos ao repensar o que puido ter sido e o que finalmente foi.
Aínda máis, cando a masa informe ameaza con invadilo todo, cando a alienación é algo máis que unha verba caduca, cando o futuro non deixa nengunha escapatoria digna e aceptable, é o momento de profundar democraticamente nas diferenzas e manterse firmes no mundo interior para acumular coa reflexión forzas e razóns esperando a ocasión, que virá, de reconquistar o espazo social e comunitario vertebrado, daquela, por vieiros de racionalidade, participación, intelixencia e solidariedade. "As aldeias do xisto ficam à espera"

Amparémonos no bilingüísmo

Hai anos nunca pensei que tivese que recorrer a esta reivindicación. Daquela aínda era posible loitar por outra situación, por outra realidade. Hoxe, a piques de principiar a segunda década do século XXI (xa sei, para algúns xa se iniciou hai meses) a evidencia dos feitos imponse. Ou erguemos un dique de contención defensivo no noso terreo ou non imos poder impedir que as forzas e correntes do uniformismo e a imposición rematen por asulagalo todo.

Cómpre ser realistas. A situación é grave, preocupante. Estamos ao borde do abismo e segundo eminentes lingüístas e sociologos, de non mediar cambios drásticos, dentro de dúas xeracións non haberá galegofalantes iniciais.

"En dúas xeracións non vai haber galegofalantes iniciais, se non mudan as políticas actuais". H. Monteagudo.

"Estamos ao borde do abismo, se non o evitamos, o galego e lingua premorta, ten 50 anos de historia viva". Fermin Bouza no seminario do CCG.

Temos que contentarnos intelixentemente co posible pois semella evidente que outras pretensións, que nun tempo foron metas razoables, hoxe son para nós inalcanzables.

Debemos, pois, reclamar que efectivamente os galegos das novas xeracións sobretodo, poidan ser realmente quen de coñecer e usar os dous idiomas: o propio e o tamén oficial en todo o Estado.

Cando todos os estudos sociolingüísticos indican o declinar do noso idioma o pertinente, nesta altura, é esixir que se cumpra a lexislación primixenia e impedir que a secundaria se aplique en clara oposición a aquela.