E nisto que chegou a gripe porcina

Cando estabamos todos/as entretidos coa recesión, a crise, o paro, e tamén coa liga, co goberno de Feijóo e os seus coches oficiais, co tempo atmosférico e demáis distractores e pasatempos, resulta que veu no noso resgate a gripe porcina. Hai xa uns meses (ou quizáis anos, que agora o tempo pasa moi rápido) estivemos unha tempada entretidos con outra gripe, daquela era a aviar, ata que un bon día os "creativos" de garda decidiron que xa era hora de pasar a outra cousa (como efecto colateral algúns Estados precavidos tomaron a decisión de mercar ás empresas farmaceuticas millóns de doses de medicamentos; ises mesmos que agora nos din que, en caso de apuro, poden ser útiles e que teríamos que "tragar"). Está ben ter de cando en vez carnaza nova na que trincar o dente. Veremos canto dura ista. Todo sea por animar e por enredar¡

Máis paraisos cercanos

Para os que somos de Ourense non é nada novo constatar, máis unha vez, a fermosura e beleza das súas terras e paisaxes.
Puidémolo comprobar istes últimos días andando polos camiños e corredoiras das terras de Chandrexa de Queixa e de Manzaneda. Respiramos o aire das súas serras, empapándonos dos seus aromas, dos seus sons, da súa grandura. Visitamos lugares e aldeas con olfato de hai trinta ou corenta anos e ata (demasidos) pobos abandonados. Enchímonos de xestas, de carpazos, de carballos e de faias, de vento, de auga, de sol e ata de neve. Cruzamos regatos, e mesmo ríos, subimos a cumes levadeiras e baixamos a fermosos vales. Parolamos coa boa xente da zona e gozamos das súas apetecibles viandas, todas abundantes e sabrosas. Todo moi variado e gratificante.
Por suposto na compaña de xente agarimosa e acolledora, amable e xenerosa.
Ao longo destes días tamén puidemos albiscar as carencias, as eivas, a deixadez e ata o abandono. Seica o "patrón maior" da Deputación gasta a maior parte do orzamento en nóminas (hai un concepto na ciencia política que se chama clientelismo que non sei por qué agora me lembro del) e poucos recursos lle deben quedar para adecentar camiños, limpar e sinalizar rotas e concas de ríos e regatos, mellorar as vías de comunicación, poñer en valor o enorme patrimonio cultural e natural da comarca,...dignificar a vida da xente da montaña. Claro que para iso cómpren ideas, amor e compromiso. E...me parece que vendo e escoitando isto xa un mesmo se pode facer unha idea moi, moi aproximada.

O previsible aumento das maniobras de despiste.

Vivimos tempos duros. E, seguramente aínda se endurecerán máis.
A parte da tan mentada crise do sistema económico actual, que dexenera en diferentes clases e tipoloxías: crise social, de confianza, de credibilidade, de valores; o que realmente me desacouga é a desorientación, o desconcerto e o ensimismamento que percibo na clase política.
Semella que non saben ben o que facer, temerosos de non ser quen de endereitar a situación actual para recuperar o camiño do crecemento económico.
Crecemento económico? Pero,...ata cando?
E, por suposto, incapaces de imaxinar unha alternativa ao actual modelo. Un cambio que tivese en conta a realidade dos límites que impón a natureza.
Nestas circunstancias, considero que van aumentar as "maniobras orquestrais na escuridade". É dicir as políticas do encubrimento, do solapamento e da camuflaxe dos problemas reais. Xogar ao despite e ao "toureo" fino.
Toca actualizar e poñer en funcionamento todos os distractores, todas as vías de escapismo e todos os mecanismos de alienación. O obxectivo é aguantar e... agardar a que amaine. Pero,... e se desta vez non o fai?

Solecismos

Solecismo, provén do latín "soloecismos", que á súa vez deriva do griego "soloikismós" ('falta ás regras do idioma'; a súa orixe é a palabra "soloikos" que era aplicada aos habitantes de Soloi, en Cilicia, que seica falaban unha variedade de grego altamente peculiar).
Outros prefiren usar o termo cuasi sinónimo de anacoluto (provinte do latín "anacoluthon", e iste do grego ανακόλουθον /anakólouthon (que significa ‘que non segue, inconsecuente’); palabra composta co prefixo privativo ἀν- (an-) e a radical tamén grega ἀκόλουθος/akóluthos acólito (consecuente, compañeiro de camiño).
Parece ser que iso é o que contén de forma reiterada e sorprendente o auto (que vai camiño de batir o record en acumular recursos e máis recursos) que a xuíza de Corcubión Carmen Veiras dictou a propósito do chamado caso "Prestige".
Incorreccións consistentes no mal uso dunha construción ou na falta de sintaxe. Se ademais unimos un uso caótico dos signos de puntuación, erratas e omisión de palabras imprescindibles para a comprensión dun texto, estamos ante un aparente intento de dificultar, ou mesmo impedir, a lectura deste auto por xente do común.
Menos mal que persoas competentes no tema, por interese profesional ou por gusto ou delite, tiveron a amabilidade de facelo por nós e comunicarnos aos neófitos no tema o seu contido. É o que fixo o brillante columnista do suplemento de "Galicia" de EL PAÍS, D. Carlos Martínez-Buján Pérez. O seu artigo da semana pasada, titulado "El auto sobre el Prestige" é clarificador (tamén o foi, por certo o que dedicou ao Citroën prestado a Feijóo).
Un tema de tanta transcendencia non debera ser obxecto de tan pouca dedicación, esforzo e capacidade. A xuíza e o perito, que redactou o informe no cal practicamente baseou a xuíza o seu auto, están sendo obxecto de xusta atención e, por veces, contestación e abraio. Iste último chega tamén á cantidade de euros que cobrou o redactor do informe pericial. Santiago Martín Criado, por outra parte, ocultou á xuíza un detalle que, en sano xuízo, anulará por vicio de forma tal informe pericial. A propósito das explicacións do Sr. Martín nun xornal coruñés que algúns dan en chamar "La Voz de ..." xa o di o "latinajo":Excusatio non petita, accusatio manifesta.
Seguiremos atentos.

O Gêres e a Quinta do Agrinho

O lugar, a paraxe, é efectivamente fermosa. Transmite calma, sosego, como se as horas durasen máis. A dilatación do tempo vívese sen necesidade de acadar altas velocidades.
A paisaxe que puidemos contemplar ao longo dos tres días por estas terras luminosas (tivemos un tempo soleado, claro, nítido) sempre foi espectacular. Nalgúns casos lembrábame á de terras máis próximas (as serras de Sabadelle, en pequeno, son certamente parecidas).
Descansamos, durmimos ben, comimos mellor (Pimpao: que descubrimento¡) e ata saímos coa pel enrrugada dun spa (fermosa a Vila do Gêres). A cervexa "Superbock" baixaba cun ritmo e unha intensidade proporcinal á súa amplitude.
Á volta visitamos tamén a cidade de Ponte de Lima. Interesante casco vello e magnífica ponte que adorna a un maxestuoso río.
Se estas vivencias se comparten con entrañables amigos, pois...o que xa teño dito noutras ocasións: paraisos cercanos.