Para os que somos de Ourense non é nada novo constatar, máis unha vez, a fermosura e beleza das súas terras e paisaxes.
Puidémolo comprobar istes últimos días andando polos camiños e corredoiras das terras de Chandrexa de Queixa e de Manzaneda. Respiramos o aire das súas serras, empapándonos dos seus aromas, dos seus sons, da súa grandura. Visitamos lugares e aldeas con olfato de hai trinta ou corenta anos e ata (demasidos) pobos abandonados. Enchímonos de xestas, de carpazos, de carballos e de faias, de vento, de auga, de sol e ata de neve. Cruzamos regatos, e mesmo ríos, subimos a cumes levadeiras e baixamos a fermosos vales. Parolamos coa boa xente da zona e gozamos das súas apetecibles viandas, todas abundantes e sabrosas. Todo moi variado e gratificante.
Por suposto na compaña de xente agarimosa e acolledora, amable e xenerosa.
Ao longo destes días tamén puidemos albiscar as carencias, as eivas, a deixadez e ata o abandono. Seica o "patrón maior" da Deputación gasta a maior parte do orzamento en nóminas (hai un concepto na ciencia política que se chama clientelismo que non sei por qué agora me lembro del) e poucos recursos lle deben quedar para adecentar camiños, limpar e sinalizar rotas e concas de ríos e regatos, mellorar as vías de comunicación, poñer en valor o enorme patrimonio cultural e natural da comarca,...dignificar a vida da xente da montaña. Claro que para iso cómpren ideas, amor e compromiso. E...me parece que vendo e escoitando isto xa un mesmo se pode facer unha idea moi, moi aproximada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario