Tal cal foi

Crisis: With a Little Help from Spam Cartoon on Vimeo.

O futuro será pior

Iso é o que afirman os científicos e metereólogos en relación ao clima que acontecerá nas vindeiras décadas. E ás súas influenzas nas catástrofes con el relacionadas: vagas de calor, chúvias torrenciais, furacans, tsunamis, etc.

Arecente vaga de calor na Rusia e as inundacións en Pakistán e China son unha mostra evidente de que o cambio climático está aqui e, visto que, de momento, non hai medidas correctoras serias que tendan a minoralo, o futuro tórnase incerto con posibilidades de máis catastrofes.

Cada vez con maior forza a comunidade científica internacional relaciona, dentro das cautelas propias do método científico, o fenómeno do cambio climático cos desatres naturais aos que antes facíamos referencia. E o pior do asunto é que estes fenómenos, a súa vez, están na base de perturbacións graves na producción de determinados alimentos. Consecuencia? Que máis de mil millóns de persoas, un millardo, están a pasar fame no mundo. E só un 10% desta poboación é obxecto de atención polo Programa Mundial de Alimentos das Nacións Unidas. O panorama, como se ve, é cando menos... mellorable.

Pois é, cada vez vai ser máis custoso...

...soportar o sen número de mamonadas, parvadas, necidades e insensateces que esta sociedade escupe todos os días. Facíase eco delo Javier Marías no seu último artigo no "El País Semanal". Non sempre coincido coas opinións deste afamado e prestixioso escritor, pero neste caso fágoo plenamente. Refírese a que cada vez con maior frecuencia maniféstanse na nosa sociedade comportamentos e actitudes que por groseiras, chuscas, vulgares e vergoñentas resultan de difícil asimilación e dixestión, por pouco raciocinio que un practique ou por pouca sensibilidade que un posúa. O máis deprimente é que, moi frecuentemente, non é posible escapar deles, pois inmescúense por todas partes, invadíndoo todo, aínda os lugares e medios que un cría, inocentemente, que se mantiñan afastados desta mentecatez que nos invade, que nos asulaga e que ameaza con destruirnos. Ademáis dos casos xa referidos por Marías no artigo vou engadir eu algúns outros que considero que entran no mesmo saco.
Un podería ser o practicado por a clásica asociación de veciños, comisión organizadora de festas, grupos de asociacións de amigos do... (engádalle vostede o que estea a pensar) ou grupos ou peñas varios, que se empeñan en facer, confeccionar, cociñar ou construir o máis grande non sei qué do mundo. Un pode entender, e de feito entende, comprende e mesmo participa, que se busquen formas de practicar un sano e pracenteiro deleite gozoso, luxurioso ou festivo, pero desto a aquilo outro hai un treito que non se debería percorrer, por mor de manter unha certa dignidade, tamén nestes menesteres.
Outro comportamento desta natureza podería ser o de certos comunicadores, periodistas, escritores ou intelectuais, que nos medios de comunicación social, nomeadamente a radio e a televisión, non teñen reparo, á menor oportunidade e veña ou non a conto, en manifestar as súas teimas e querencias sobre o equipo dos seus amores. De nada vale que o programa en cuestión nada teña a ver co deporte de masas, o certo é que fan os seus previsibles e tópicos comentarios e ata se engoman no trance. Pasado un certo tempo xa viran para a función e temática que, en principio, os xustifica. Din que queda ben e que seica da audiencia. Será.
Un último caso, para non cansar. Dende a Dirección xeral de tráfico, e tamén desde outros organismos oficiais, teiman en lembrarnos que non debemos ir a maior velocidade da permitida, en que non debemos tiras cavichas, en que debemos respectar as normas de circulacións... e fanno pedíndolo por favor. Francamente esta forma tan educada de chamarnos á atención xúzgoa excesiva por paternalista. Ben está que nos actualicen a conveniencia de observar certas normas pero deberían facelo dunha forma aséptica e neutral, pensando que os destinatarios de tales mensaxes somos persoas adultas e con certa actividade cerebral.
Cadaquén seguro que podería poñer moitos máis exemplos. O que resulta máis desasosegante é o convencemento de que estas prácticas seguirán a invadir no futuro as nosas vidas.

Opinión sobre o "tiqui taca"

Non podía crelo. Non daba creto. Nun xornal como "El País" que se ten por serio, rigoroso, profesional e independente (agora tamén global, pero só en español) no seu apartado de "opinión" aparece un artigo no que o Sr. Bonifacio de la Cuadra (do cal por certo, xa lle teño lido artigos ben interesantes, instrutivos e de verdadeiro contido) deleitanos sobre as virtudes de que determinada selección de fútebol, á quen dan en chamar "la roja", practique certa forma de xogo, retendo e pasando o balón entre os seus xogadores, para poder meter máis goles. Estupendo¡
Unha reflexión sobre un tema tan transcendente é merecente de tan alta tribuna¡
Tan sobrado andaba o autor do artigo, (artigo?) que ten que citar ao grande Manuel Rivas para que lle dea algo de substancia e fartura. Impresionante¡
Este andacio, que tivo o seu punto culminante hai aproximadamente dous meses, ata é quen de penetrar nos artigos de opinión de "El País", sección que xa fai bastante tempo que mantén unha calidade mediocre, salvo excepcións magníficas, pero que nunca tiña chegado a este grao de "profundidade", fondura e orixinalidade. É isto o que nos espero no futuro? Necesito xa un artigo-antídoto do mestre D. Rafael Sánchez Ferlosio con urxencia. Incluso me vale un de Fernando Savater, ou mesmo Félix de Azúa, para que me liberen deste bochorno.
Remata o artigo o Sr. De la Cuadra dicindo: "Los campeones del mundo y los demás futbolistas sensatos saben que deben poseer el balón para finalmente marcar gol". E digo eu, os directores dos xornais de prestixio e o resto dos periodístas da prensa sensata saben que deben coidar os contidos para finalmente ofrecer un xornal de calidade. País¡

Necesitamos coñecer

Como cidadáns temos dereito a saber en que se empregan os recursos públicos que entre todos fornecemos, cada cal na medida das súas posibilidades e particular situación ou ben en función de certos mecanismos, mesmo legais, que algúns empregan para minorar a cuantía das súas achegas. Como membros dun Estado social e democrático de Dereito debemos ter acceso a todo tipo de información producida ou derivada nas administracións públicas, con moi poucas excepcións regulamentadas xa ,ou pendentes de facelo, por lei,
Debemos poder acceder, consultar e contrastar os documentos precisos para extraer os datos que sexan necesarios co obxectivo de obter información fiable acerca de quen, en qué e cómo se usan os cartos e recursos públicos. Elo con carácter xeral.
Agora ben, se particularizamos no ámbito das remuneracións, dietas, gratificacións, premios, e outras prebendas dos representantes dos cidadáns, dos cargos públicos, aínda a regulamentación deste dereito debe ser más nítida, máis clara, máis directa e máis necesaria.
Necesitamos saber, como cidadáns críticos, conscientes e responsables, se algún representate público fixo un uso ilexítimo ou irregular das partidas presupostarias en calidade de administrador dos bens e intereses públicos, se vulnerou a lei neste ou naquel precepto, por acción ou por omisión, total ou parcialmente. Temos que ter acceso á información para poder, crítica e cabalmente, construir a opinión que substente a opción de revalidar, ou non, a nosa confianza en tal ou cal cargo institucional. Non podemos, nin queremos, restrinxir a nosa participación política ao mero feito de votar acríticamente cada certo tempo, ou ben de libremente non facelo.
Queremos saber se aquel/a a quen votamos como o/a noso/a representante é un/ha firme defensor/a das súas lexítimas ideas e concepcións políticas e o fai sempre respectanto escrupulosamente a legalidade vixente.
Queremos ter libre acceso á información relativa ás retribucións dos políticos, á súa declaración de bens e patrimonio, que debería ser inescusable cando se accede a un cargo público; queremos levar un control cidadán, á marxe do que deben levar os organismos e institucións aos que por lei lles compete tal misión.
Estamos fartos de promesas, de anúncios, de propaganda e publicidade, de plans de mellora e transparencia, de e-administracións, de fiestras electrónicas únicas, de axendas dixitais innovadoras, de regulamentacións sempre prometidas, en fin, de "gaitas" varias. Queremos realidades porque todos sabemos que, aínda que algo se avanzou neste campo, non é suficiente.
Necesitamos máis transparencia, máis control democrático sobre as finanzas públicas, máis accesibilidade, porque estamos ante un tema que é moi sensible, ante un asunto que interesa moito aos cidadáns, mais non por un exceso de celo ou curiosidade, senón porque xa estamos demasiado defraudados, a miúdo escarmentados, posto que son xa moitos os escándalos, moitas as corrupcións, moitos os chanchullos e os apaños que se teñen producido como para que, a estas alturas, non teñamos a necesidade e a obriga moral de controlar a quen, ollo libremente, nos administra desde as institucións públicas. Neste sentido precisamos modificar hábitos e actitudes para aparcar a docilidade e a pasividade, debemos fomentar a cooperación no control sobre os cargos públicos, integrar vontades e aliñar intereses comúns para facer máis eficiente esta tarefa.
Non todos os políticos son iguais, eu aínda parto desta premisa. Con todo tamén acredito que todos os políticos, humanos como son, son susceptibles de cometer irregularidades, de bordear a lei, de facer un uso puntual de prácticas fraudulentes; non obstante tamén de desempeñar o seu cargo con honestidade e rigor, respectanto escrupulosamente a legalidade vixente. E resulta que nós queremos saber se este ou aquela, se o amarelo, o azul, a laranxa ou o vermello, se o máis próximo e familiar ou o máis afastado e inacesible, pertencen a esta parroquia ou ben a aquela outra. Vamos se son de fiar. Se son quen de merecer a nosa confianza. Nada extraordinario por outra banda, algo que debería ser perfectamente normal nunha democracia que mereza tal nome.