Para que aprendan os de acó.

Alguén cre que se podería ter producido unha intervención deste calibre no congreso dos deputados, en Madrid, ou en calquera outro parlamento do Estado? E, porén, canta necesidade habería dela nestes tempos que estamos a viver¡ Impresionante¡ Emocionate¡ O silencio que atronaba mentras interviña é demoledor.

Encantado de terse coñecido

Pero que contentiño estaba onte polo serán o Sr. Feijóo, á postre actual Presidente da Xunta cando presentaba en rolda de prensa un papel asinado por tres persoeiros. O asunto ía dun acordo que concernía aos "xefes" das caixas de aforros con sede na Galiza, e tamén á Sr. Conselleira de Facenda, en relación ao inicio das negociacións para tratar de chegar a unha fusión (algúns din que unha absorción, mais nise caso o noso Presidente sairía en apoio da caixa minusvalorada e non permitiría tal afrenta) das entidades que presiden.
Non facía máis que referirse a dito acordo, á literalidade do mesmo, cada vez que respostaba ás preguntas dos periodistas. Ensinaba o folio, plegábao e desplegábao, mostrábao por diante e por trás; por veces ocultábao momentáneamente para voltar a ensinalo trunfalmente ante unha nova pregunta. Percibíase que estaba a experimentar algo moi parecido á felicidade. E non é para menos: saia como saia o tema da fusión, ou mesmo da fisión, das entidades financeiras, a súa posición política non fará máis que medrar, tan ben calculado ten o seu discurso. Moito máis triste é o papel que lle toca xogar á oposición, por diferentes motivos ben é certo.
Facíalle falta ao Sr. Presidente un motivo de alegría despois do grave traspés que tivo o outro día nun discurso na sobremesa dunha cea disque benéfica.

Remexendo baixo terra

1. Pode alguén dicirlle a quen corresponda que pare xa de remexer? Que non abale máis, por favor. Que a parte central de Chile xa está suficientemente aderezada.
2. Ata cando aturará o chamado clima social o actual cheiro a corrupción, a malversación, a prevaricacións varias, a filtracións próximas e a tráficos de influenzas nada inocentes? A tufarada, duns meses a esta parte, é moi forte e os "profetas" de oficio, pero tamén os de ocasión, tanto por escrito como verbalizadamente xa se atreven a citar ao monstruo dunha forma directa e explícita. A xente comeza a estar farta, sexa pola crise ou sexa pola impostura de ver a cotío como os espabilados se afanan sen pudor, amasando e cargando a plena luz do día. Fan unha explosión informativa controlada e esperan a que o seu efecto se esparexa ate facerse inócua. E, de momento, vailles funcionando¡
   
3. Dentro de dous días terán que demostrar o seu poder, terán que mostrar todas as súas potencialidades. Parece ser que poderíamos asistir á reprodución dunhas condicións nunca antes experimentadas. Veremos se remexen ben.

De actualidade

Impresión

Xa sei, xa sei. É algo tarde para vivenciar o dos "escalopíns". Sábese en que consiste este prato, mais o certo (e ista é unha pista) é que remato de tomar uns extraordinarios nun restaurante ás aforas de Compostela. Fun quen de voltar a experimentalos, a actualizar o seu contexto, vista, presentación, aroma, sabor. Non por coñecido resulta menos gratificante. De todas formas, unha reflexión. Son uns simples (e por outra banda, boísimos) "bistecs" de tenreira rebozados en fariña e ovo, pero como hai trinta ou corenta anos e, dende logo, como os farían (por sorte ás veces aínda os fan) as nosas avoas e/ou nais (daquela o avó e/ou o pai, nalgúns contextos, comezaba a mudar o seu rol).
Que mundo este que o cotián e rotinario comeza a ser extraordinario¡¡.