Pois, mira, a min paréceme ben

Si, paréceme ben que Anxo Quintana interveña nesta nova (renovada?) tertulia da Cope. Por varias razóns:
1ª É unha ocasión, e hai que lembrar que non hai moitas, para que o discurso dun nacionalista galego entre no barrio de Salamanca. Para que certos sectores madrileños, e do Estado en xeral, coñezan sen moitas distorsións a opinión dun demócrata galego que rache tópicos e estereotipos. Loxicamente, acredito que Anxo será quén de manter unha liña discursiva que mostre outra idea da nosa terra e descubra unha imaxe que vai sorprender e, quizáis, ata crear certa contradición nalgunhas mentes ausentes e ignorantes.
2ª A intervención de Anxo Quintana supón a presenza do discurso do nacionalismo galego en territorio, digamos que, alleo (comanche?). A pedagoxía política que pode facer é moi importante no actual momento político.
3ª Por unha vez intervén nunha actividade deste tipo (tetulia dunha cadea radiofónica que ten audiencia a nivel estatal) alguén desde Santiago, se exceptuamos o caso de Manuel Rivas, Bietio Rubido e algún outro esporádico de moita menor importancia. Trátase de situar Santiago, e polo tanto Galiza, no mapa mediático do Estado. Todo axuda, e non estamos tan sobrados neste campo.
4ª A cadea radiofónica onde intervén está nun proceso de, digamos, refundación e renovación parcial da súa imaxe, despois de ter despedido a certos persoeiros que a significaban fortemente cara un determinado espectro ideolóxico. Neste contexto prodúcese a participación de Anxo Quintana.
5ª Son dos que penso que, erros ao marxe que tamén os tivo, Anxo Quintana non debería verse na actual situación de ostracismo. Producida a súa inevitable dimisión como voceiro nacional do BNG, resultados electorais mandan, terá que transcorrer un tempo ata que sexa posible, e ao meu ver desexable, a súa volta á primeira liña política. Actividades como a pertenza á mesa do Parlamento, a presidencia da Instituto Galego de Estudos Europeos (IGEA) e a participación neste programa radiofónico poden contribuír a que a necesaria travesía do deserto sexa o máis fructífera posible.
Con todo hai algo que me desacouga... ter que escoitar a Cope, anque sexa só durante ista intervención semanal (ou quincenal?). Menos mal que co invento do podcasting o trago é algo máis levadeiro.