O sorriso que delata

Observando con atención iste pequeno vídeo algo non cadra. Algo falla. Algo desentona. Algo soa a falso, a impostura.
Efectivamente, cando poden máis o afán de notoriedade, o protagonismo e a exhibición, poden darse situacións como a que se revela no visionado.
O que podería ter sido unha despedida sinceira, comedida e sentida, transformase, ao meu ver, nunha tiranía do espectáculo, nun afán de notoriedade e nunha clara pantomima.
Seguro que os pais deste persoeiro foron unhas excelentes persoas, seguro. E de seguro tamén que o protagonista (nunca mellor dito) sinte que tivo uns compañeiros... tan, tan colegas coma el. Pero os sentimentos que transmite no día da despedida dun equipo no que estivera dez anos non parece que puideran substraerse do protagonismo e do tópico. Do lugar común de soltar algunhas bágoas secas, algúns saloucos, certos xemidos, suspiros e/ou balbuceos.
Pero non, amigo Michel. O sorriso final delátate. Todo simulacro. Todo convenientemente preparado para provocar os aplausos (tamén estes rotinarios e mecánicos; porque parece ser que é o correcto nestes casos, no canto de respectar cun sonoro silencio a sinceira amargura e tristura pola despedida e a lembranza dos seres queridos).
Ese sorriso manifesta o éxito do pretendido, a satisfacción de ter acadado o desexado. Ter uns segundos asegurados nos noticieiros.
Falso, todo falso. A mueca, a pose, ise sorriso, ese leve, breve e apenas debuxado xesto...
Mais, que podemos esperar? Pura representación.