Balbordo

Pasou coma se non me vise. Eu estaba a gozar coa tarde, coa lectura, co silencio apenas interrumpido por un leve aceno das pólas que neste recuncho de paz e tranquilidade abanean de cando en vez os rumores rosalianos. De primeiras quixen ignoralo, pero a percepción insistía teimuda e non tiven máis saída que aceptalo.
Xa estaba aquí de novo, fiel coa súa cita anual.
Durante algún tempo o paraíso tornarase inferno, e a sensación será similar á que experimentaríamos se nos visitase un reptil tremendo que nos abafa e nos chupa.
Hai algúns decenios houbo un intento de cambio, por parte de certas almas sensibles a tamaña desfeita anual, para que o inevitable visitante deitase as súas pesadas alfonxas lonxe da carballeira, nun lugar moderno e aseptico, propio e merecente de tan molesto convidado. Pero non foi posible e, daquela, ano tras ano temos que apandar co ciclo de ruídos, barullos, rebumbios e lastimosos fastíos.

Xa estamos, de novo enfrontados pola migalla.

Dende hai xa unhas semanas, con maior intensidade nos últimos días, está saltando aos medios escritos e audiovisuais unha pretendida polémica por mor do novo Decreto de bacharelato e das horas semanais a impartir das diferentes materias que o conforman.
Resulta que se trata de impartir, a todo o alumnado, unha nova materia, Ciencias para o Mundo Contemporaneo, que ninguén minimamente informado e consciente debera cuestionar. Parece ser que terá unha carga lectiva de tres horas semanais. Que mínimo¡ Non será preciso insistir na importancia da ciencia e da tecnoloxía no mundo actual, da revolución que estamos a experimentar neste campo e da imperiosa necesidade e transcendencia de que calquera cidadán poida ter uns coñecementos e capacidades mínimos nestes campos para poder ter opinión e criterio (por certo xa se sabe que a ciencia e a tecnoloxía tamén son cultura).
Pero claro, a introdución desta materia implica a diminución da carga horaria de outras (desta vez tocoulle apandar, disque, a Educación Física, Filosofía e Historia; a Relixión resiste, coma sempre). E xa temos lexitimamente alporizados ao profesorado destas asignaturas. Argumentan, non sen razón, sobre a importancia dos seus campos para unha satisfactoria e efectiva educación integral dos cidadáns.
É tempo e momento de ler e escoitar moitos argumentos, de profesorado, sindicatos, sociólogos, tecnócratas da educación,… A maioría destes moi oportunos, acaídos e mesmo brillantes. Sempre reivindicando o seu a costa do dos demáis (síntoo pero é un xogo se suma cero) Mais… sigo sen percibir que alguén introduza no debate unha cuestión, para min, fundamental: ampliemos o bacharelato a tres anos. Moitos (bueno non tantos) defendímolo cando era o momento, cando se estaba a elaborar a enésima lei de educación (a LOE neste caso). Daquela non habería que loitar por migallas. Daquela habería tempo suficiente para todos, para reflexionar, razoar, debatir e asimilar de vagar os contidos, habilidades e capacidades para tratar de entender as complexidades do mundo actual que requiren de todos os ámbitos do saber, sen excluír a ningún. Iso si, a Relixión por pertencer ao máis íntimo e importante aspecto persoal debería estar fóra do horario escolar (que preguiza ter que insistir nisto¡).

Era necesario?

A fotografía era moi clara. Carme Chacón, futura ministra de Defensa (mañá oficializará o seu cargo) aparecía acompañada por dous nenos saíndo do Congreso.
A pregunta é evidente. Cal sería o motivo de que tivese que aparecer fotografada en tales circunstancias cos, segundo din os medios, seus sobriños? Acaso é lugar e momento para iso? E por qué non dirá alguén desde outra perspectiva. Home, non sei. Imaxinemos que gran parte dos seus colegas fixeran o mesmo. E que? dirán outros. Efectivamente nada. De todas formas, non vexo a necesidade, dando por seguro de que os cativos, de seguro, terían quen os coidase.
Parece ser que non era a primeira vez que tal dirixente realizaba tal conduta. Ben, alá ela. De todas formas a discreción é boa cualidade, sobre todo para quen se adica a traballar no campo da política. É evidente que o que resulta de interesa é a súa actuación política en función dunhas ideas. A súa vida privada, por favor, para min que quede ao marxe.
Vistos os precedentes, son algo pesimista en relación a súa práctica futura neste campo en concreto. Elo non me impide desexarlle sorte e tino no seu labor político e, por suposto, no persoal.

Sáltanseme as bágoas

Resulta que agora UNIÓN FENOSA, por medio do seu presidente, Sr. Pedro López Jiménez solicita que se teñan en conta "que nuestras raíces y nuestro compromiso con Galicia puntuarán algo en el concurso eólico" para intentar facerse co maior número posible (piden 900 Mw)de parques eólicos que sacará en breve a Xunta mediante concurso público. Tarde piache¡ As supostas raíces hai que ir a buscalas no manto terrestre posto que hoxe os accionistas de Galicia apenas representan un 10% do total. É que acaso Galicia non lles pagou xa de sobra a estes señores cando se lles permitíu asolagar un dos vals máis fértiles e fermosos da nosa terra? Un de tantos, por outra parte. Si, aló polo 1966 non houbo piedade, non se quixeron escoitar argumentos. Castrelo de Miño morría e centos de familias quedaron sen o seu a cambio dunhas moedas, de poucas moedas.
Ver para crer.