A primeira vez contei 62. Cando ía
agregando as últimas unidades da serie o corazón comezou a latexar
un pouco máis apresa. En seguida me invadiu esa agradable sensación
de tranquilidade, de benestar, como se estivese a deslizarme no
interior dun fluído denso, nun éter salutífero que calma e sosega.
Durou uns minutos de forma intensa. Despois prolongouse máis feble
de forma indefinida.
Cando xa comezaba a acostumarme a
ese estado pracenteiro e harmonioso, de súpeto, de forma
inconsciente, sen saber moi ben como, saíndo dun lugar impreciso do
meu cerebro, tomei a decisión de repetir a conta.
Así que, comecei de novo a
observación dos cadros, dos números e dos símbolos, relaxado,
descontraído, confiado en que o resultado se repetise. Mais, cando
xa ía cerca do final asaltoume unha dúbida sobre a suma final.
Deseguida se converteu en certeza. Comprobo, con abraio, que saen 64.
Sesenta e catro? Non podía ser. Non é posible. Pero que carallo
pasara?
Un chisco intranquilo repito a
operación e confírmase a fatídica cantidade: 64. Seis decenas e
catro unidades!
Unha suor morna aparece na miña pel
e, o que é peor, no meu pensamento. Non daba creto. Como é que fun
capaz de equivocarme a primeira vez. Si, a primeira vez foi cando
contei mal porque as leis da estatística son claras en fenómenos de
tan poucos sucesos.
Bon, habería que asumilo. Como en
tantas outras ocasión sabía que o paso do tempo aliviaría a pesada
carga, o sentimento, a decepción, o bule bule interior.
Tranquilidade. Deixemos pasar as horas, os días, quizais as semanas
e todo volverá ao seu rego. De novo habería que dotarse de
estratexias para convivir por un tempo coa tristura leve, coa
desesperanza acoutada, coa incomprensión, coa pesadume e mesmo con
algo de amargura. Si porque non podía entender o que pasara. Que
quedase fóra, cando en certos intres do proceso estaba confiado,
tranquilo e ata albergara algunha fundada esperanza de conseguilo.
Certo que ben pensado, a pesar dos
farturentos trinta anos anteriores, onde puiden acumular moito e bo,
había que ter en conta que os últimos once anos fora un tempo ermo
e baldío para a causa. Ata ese momento non me decatara, claro, cando
os outros aspirantes emprendían os máis pintorescos proxectos que
pasaron polo aro da idoneidade aproveitando as novas modas, os novos
filtros, os tempos da modernidade, eu estaba enfrascado noutros
temas, moi afastado da posibilidade de poder seguir enchendo a
alforxa con froitos gorentosos como os que no pasado conseguira.
E logo estaba a distribución, a
asignación a cada apartado dos elementos da colleita. Por que ese
empeño en verter o máis prístino da miña bagaxe, o máis prezado
da miña alforxa, nunha soa zarreca, nun cesto vulgar, popular,
C'est-à-dire, inservible,
nunha artesa que xa estaba “de tas en bas”. Que
estraña sensación me impulsaba a encher o que xa estaba a rebordar?
Pero, por que non me din conta de que ben podía distribuír e
repartir noutras cestas cantidade de pezas, todas de ben demostrada
valía e non seguir a envialas ao pozo do apartado que non podía
crecer máis por imperativos dos límites establecidos por alguén
que, sen moito fundamento, así o decidira, porque xa se sabe que
estas restricións nunca son inocentes.
Como era posible que outros
participantes ao contar acadaran un 51, un 47 ou mesmo un 36. Pero
que estaba a acontecer! Como era posible! Perdera tanta comba! Como
era isto así, se no seu día aqueles humanos estaban moi para atrás,
movéndose con certa desorientación, con evidentes eivas nalgúns
casos, con algunha característica mesmo lamentable, pouco motivadora
en todo caso. E agora aí estaban, campando ás súas anchas, con
guarismos espectaculares. Acaso cambiara tanto a forma de acadar e
validar a necesaria formación, experimentación e posta ao día. E
que a filosofía que algúns, os menos, todo hai que dicilo,
practicabamos de non dar nada por establecido, de buscar o cambio
permanente tratando de adaptarse a unha realidade sempre cambiante e
en continua evolución, non era xa válida? Non, non encontraba moita
explicación para todo o que estaba a acontecer. Vivir para ver!
Desconcerto, desorientación,
inverosimilitude. Estaba abraiado e estupefacto.
Con todo, como un xa ten certa
práctica, pasei unha período temporal aceptable, tranquilo, o cal
era moi gratificante se temos en conta a envergadura do asunto.
Bon, reflexionamos un intre,
tampouco era para tanto, ao fin e ao cabo non era máis que un
adorno, unha bonita finta no ramo final. Se non se conseguía en nada
ía afear, e moito menos diminuír, as boas colleitas conseguidas, as
enriquecedoras experiencias vividas, a boa traxectoria do proceso xa,
por outra banda, a punto de que se dese por concluído, vamos, de que
se lle pechase a porta.
De tal forma que á mañá seguinte,
co novo día,
xa vía a situación con certa perspectiva, con certo distanciamento,
coa altura de miras
necesaria. Puido ser bonito,
si, pero
o feito de non conseguilo tamén tiña os seus aspectos positivos.
Caramba, había que
buscarllos! Había
que atopalos. En fin, que non
se contenta quen non quere.
O certo é que continuei coa
redacción do escrito: lin de
novo de forma moderada, reordenei
parágrafos, suprimín frases, engadín novas referencias, maticei
certas afirmacións e volta a reordenar, para deixalo rematado.
Pendente dunha última
lectura e que ficase listo
para subilo á plataforma e agardar a que dera o seu froito, ou non,
quizais
non, o máis probable era que durmise o sono eterno no
moderno arquivo electrónico, cama
pracenteira onde as haxa. Cando
isto fose unha realidade incontestable, daquela
habería que tomar a gran decisión. Pero non nos adiantemos aos
acontecementos. Deixemos que
as augas escorrenten polas súas concas. Afrontemos
os atrancos segundo vaian
aparecendo. Tentemos vivir
como seres racionais.
Mais, cando xa asumira que con toda
probabilidade non ía poder ser, resulta que, por un impulso que
aínda non sei moi ben por que e de onde saíra, é dicir da mesma
natureza que aquel anterior que antes relatei, volvín a contar,
desta vez de vagar, paseniñamente, folla por folla e con
apuntamentos parciais.
E mira que, ao sumar estas
cantidades parciais o resultado final, despois de telo repasado, foi
de... 63. Si, sesenta e tres! No límite meu! Bon, un límite
condicionado, pero límite ao fin e ao cabo.
A sensación virou de novo, abríase
unha raiola de esperanza, así que, escarmentado, tendo ben aprendida
a lección, decidín... non volver a contar! “Por se las
moscas”.
Mais... a lectura dunha nova nun
xornal dixital abriu un novo horizonte. Non estaba todo dito meu.
Aínda había “flecos”. Continuará...