 |
| Facer leña como o derradeiro desexo |
 |
| Velando a morte do irmán |
Pasado xa o último temporal é o momento,
primeiro de prepararse para o próximo, que segundo as previsións non
tardará moito, e despois de facer reconto dos danos causados. Reparemos
nun deles, con seguridade non o máis importante, pero suficientemente
significativo.
Como se observa, a
carballeira fica cun menos, cun carballo menos e cunha ferida a máis.
Cunha ausencia imposible de cubrir, cunha pena difícil de aturar. Asusta o feble que pode resultar o que, aparentemente, se percebe como
rexo e firme. Moitas veces non valoramos a forza do vento e os estragos
que pode causar. A natureza aínda é quen, por veces, de facer acto de presencia e reafirmarse no seu poderío.
Agardemos que as
vindeiras treboadas que veñan non causen moitas desgrazas e respecten as
árbores, sobre todo as máis sobranceiras, que aínda non quedan, para goce de todos.
Aquí temos un exemplar magnífico que chora a morte do seu irmán. Eu tamén acompaño no sentimento. Na súa honra, transcribo o seguinte.
Alegría por ter nacido, por ter aparecido, por ter reaccionado, por ter chorado.
Ledicia por crecer, por evoluír, por aprender, por progresar, ás veces non adecuadamente.
Goce polo amor e a amizade, pola tenrura e a vontade, polo sorriso e a soidade.
Fartura dos excesos, dos inbéciles, dos hipócritas, dos canallas e dos obsesos.
Debilidade pola emoción, polo sentimento, tamén pola racionalidade e o pensamento
Aspiración ao ascetismo, á pureza, á lealdade e á solidariedade.
E, sempre, reflexión, introspección, fondura, núcleo e paz.
