Sempiterno Nadal

Moi ao meu pesar, xa estamos en tempo de Nadal. Os creativos de garda, os outros seica están matinando duramente, xa decretaron a súa chegada. As musiquiñas xa encomezan a soar e a ledicia, a paz e o amor agroman como fabas verdes. Para que non se diga que non colaboro aí van algúns daguerrotipos que destilan felicidade empalagosa e aire de nadal doce e vacuo.

Vounos deixar a tamaño orixinal a modo de metáfora da abundancia desta datas, que todo o invaden e cubren co seu cheiriño banal e hipócrita.

  Por certo, alguén sabe onde puiden tirar tan "fermosas" imaxes?
Frío, frío, frio ...

A carballeira fica cun menos

Facer leña como o derradeiro desexo

Velando a morte do irmán

Pasado xa o último temporal é o momento, primeiro de prepararse para o próximo, que segundo as previsións non tardará moito, e despois de facer reconto dos danos causados. Reparemos nun deles, con seguridade non o máis importante, pero suficientemente significativo.

Como se observa, a carballeira fica cun menos, cun carballo menos e cunha ferida a máis. Cunha ausencia imposible de cubrir, cunha pena difícil de aturar. Asusta o feble que pode resultar o que, aparentemente, se percebe como rexo e firme. Moitas veces non valoramos a forza do vento e os estragos que pode causar. A natureza aínda é quen, por veces, de facer acto de presencia e reafirmarse no seu poderío.

Agardemos que as vindeiras treboadas que veñan non causen moitas desgrazas e respecten as árbores, sobre todo as máis sobranceiras, que aínda non quedan, para goce de todos. Aquí temos un exemplar magnífico que chora a morte do seu irmán. Eu tamén acompaño no sentimento. Na súa honra, transcribo o seguinte.

Alegría por ter nacido, por ter aparecido, por ter reaccionado, por ter chorado.

Ledicia por crecer, por evoluír, por aprender, por progresar, ás veces non adecuadamente.

Goce polo amor e a amizade, pola tenrura e a vontade, polo sorriso e a soidade.

Fartura dos excesos, dos inbéciles, dos hipócritas, dos canallas e dos obsesos.

Debilidade pola emoción, polo sentimento, tamén pola racionalidade e o pensamento

Aspiración ao ascetismo, á pureza, á lealdade e á solidariedade.

E, sempre, reflexión, introspección, fondura, núcleo e paz.

Costumes a erradicar

Pois resulta que o señorito, mellor dito o cabaleiro, afirma no seu artigo semanal que necesita encher unha bañeira de auga para, mergullándose nela apenas uns minutos, decatarse que está vivo. Este comportamento recoñece que o leva practicando desde a súa infancia. 

Certamente coñezo formas máis sinxelas, directas e sustentables para, despois dun reparador descanso nocturno, facer ver a unha persoa que está viva . Quizais o eminente e premiado escritor non de decate que tal hábito, non hai outra forma de cualificalo se leva tantos anos realizando tal actividade polas mañás, é pura e simplesmente insustentable e que, a bon seguro, vai ter que modificar este comportamento, non só porque comecen a escasear as bañeiras nos hoteis, senón por convencemento propio e responsable actitude ecolóxica. 

Son lector desde hai xa moitos anos destas columnas semanais de Javier Marías, e de algún que outro  libro, e creo recoñecer a súa calidade humana, a súa creatividade e o xuízo serio e responsable que posúe sobre os máis diferentes temas. A grande maioría das veces estou de acordo, mesmo as veces entusiásticamente, cos seus análises e opinións sobre as máis variadas temáticas. Mais...a estas alturas, no ano 2013, coa información que xa se atesoura sobre as diversas ameazas reaias sobre o medio ambiente, sobre a escaseza de determinados elementos básicos para a vida neste planeta (polo momento, non temos outro),  e sobre a necesidade de mudar comportamentos e hábitos de vida, non creo moi edificante que se propague a idea de que para poder espertar de seu sexa necesario gastar tal cantidade de auga doce. Só con que a décima parte da poboación mundial mostrase a mesma querencia por tal práctica, a realizar todos os días, non chegaría a auga para encher tanta bañeira. Sentidiño...

Nova aportación

En realidade non era tarde de máis, porén e posto que xa víñamos de intentar buscar un lugar para cear nun dos mesóns de moda e non quixemos agardar porque habia moitos comensais por diante de nós, cando vimos a aquela mesa libre, "sozinha" no medio de aqueloutras todas ocupadas e que se axustaba perfectamente ao que andavamos buscando, falamos coa encargada da esplanada e sentámonos de contado. Tomamos pose con agrado xa que a situación era moi boa para a noite que estaba e para o tipo de vila, "à la page", que habitábamos.

Unha das viandas que pedimos, todas estaban bastante saborosas pero esta especialmente, foron unhas ameixas.
Ao remate da súa desgustación a alguén de nós asaltouno a curiosidade por saber de que variedade eran. Chamamos ao mozo de esplanada e preguntámoslle. Non o sabia e díxonos que ía consultar á cociñeira. Cando voltou afirmou que eran da variade al-kap...uhm... "japónicas"! afirmamos algúns de nós co ánimo de axudalo. O mozo quedou pensativo uns intres e finalmente aventurou: iso!, son al-kapónicas, da variedade al-kapónicas.
Al-kapónicas? Si señor. Nese momento estaba a nacer unha nova variedade de ameixa, que sumar ás principais xa coñecidas: babosa, rubia, fina e japónica. Retirámonos felices, coa satisfacción de saber unha cousa máis.

Dieta

Un amigo cóntame telegraficamente que ten un curmán que está, desde hai xa algún tempo, a experimentar con moito éxito unha dieta caralluda, por ser simples, efectiva e doada de practicar. Seica, di, que con ela foi quen de perder por volta de 5 kg e, ademais, manter ao longo do tempo esta perda.

Trátase de obviar, de suprimir, de prescindir do xantar, da comida do medio día, e substituilo pola toma de tres, ás veces catro, pezas de froita. Son fixas sempre no fato, unha pera, unha mazá e un plátano. Por veces este paquete vese acrescentado por froita de tempada: unha dúcia de cereixas, un acio pequeno de uvas, ou mesmo un pexego.

Este réxime hai que seguilo cinco dos sete días da semana, preferiblemente os días laborables. Por suposto o resto das comidas poden facerse como se acostumar, sen límite, restrición ou corte. 

Só hai que ter en conta un pequeno, mais importante, pormenor: a degustación da froita debe facerse camiñando, en movemento. De nada vale se se toman en repouso. Parte do segredo, frisa, está aí. 

Outro detalle: a cea cómpre facela, a poder ser, non máis tarde das 21:30 h, por aquelo de que como será un bocado máis abundante do normal e será preciso tomar algo de proteínas, se deixe tempo para que o metabolismo opere coas súas funcións e tarefas sen maiores atrancos.

Como esta non é unha dieta milagre, nen moito menos, só se garanten resultados ao remate de catro ou cinco semanas e, como sempre, estes permanecerán se acaso continuamos a desenvolvela sen interrupcións nin descansos e mantemos unha actividade física normal (as camiñadas, a diario, non deben faltar).

O Panuncio, que así se chama o curmán do meu amigo, di que ao principio, durante as primeiras dúas ou tres semanas, pode sentirse algunha pequena "debilidade" sobre as seis ou sete da tarde. Nada importante. Afirma que pode ser superada con vontade, determinación, confianza na actuación e, claro, algo de coraxe.  Experimenten!