Sempre
considerei atinada a metáfora de pechar
a porta
para referirmonos a situacións de tránsito e cambio substancial.
Refírome ás transicións vitais que afectan ás persoas. De todos é
coñecido que nos agarda unha moi especial, esencial e única: o
tránsito definitivo e irreparable, o paso irreversible deica a
obscuridade máis absoluta ou a claridade máis cegadora.
Algunhas
persoas, en determinada altura da súa vida, teñen a necesidade,
evidencian o desexo, perciben a conveniencia de comunicar aos seus
seres máis queridos que a inevitabilidade dese momento está próxima
e que a certidume do cambio esencial de estatus entra na conciencia
para quedarse xa para sempre. A
partir dese momento terán que aprender a vivir, o que quede, con
esta seguridade, con esta certeza.
A
sensación que embarga a quen é receptor desta mensaxe é moi
especial, de tal forma que é preciso experimentala para percibila en
toda a súa desesperanza, crudeza e tristura. Trátase de asumir a
caducidade da vida humana, de confrontarse coas ensinanzas do
filósofo acerca de que todo ten un principio e, inevitablemente, un fin. E
este está aí, ao pechar a porta.
Todos
nós, en calquera momento da vida no que nos encontremos, estamos,
cada certo tempo, pechando portas. Unhas máis importantes, outras
menos, algunha definitiva. É bo vivir coa sensación de que temos
que pechar a porta, despois de ter librado mil e unha batallas, algunhas veces sen percartarnos da súa inutilidade ou ben da súa prescindibilidade,
mais mentres a algunhas persoas resúltalle relativamente doado pechar a porta,
de tal forma que o fan rápido e sixilosamente, a outras, pola
contra, cústalles moito esforzo, moito sacrificio e moitas dóres.
É
verdadeiramente triste e penoso que existan situacións, circuntancias, ou mesmo persoas, que estean a impedir que
alguén poida pechar a definitiva porta coa necesaria tranquilidade, dignidade,
sosego e paz.
