Aconteceres

Vivimos unha época de provisionalidade, de mudanzas rápidas e de asunción de medidas transcendentais, que por seren xa tan habituais perderon a súa carga de transcendencia para convertírense en meros sucesos serios e graves. Medidas que diminúen, ás veces directamente anulan, logros sociais acadados durantes décadas de esforzo e loita democrática. Dá a sensación de que algo non marcha como debera e de que pouco hai que facer ao respecto. Eles gañan sempre e nós non temos nada a facer.

A prima de risco, parenta que nunca debemos coñecer, ameaza o noso futuro económico, sen saber moi ben por qué. O comportamento de certas elites políticas e institucionais non permite albiscar nada tranquilizador e mínimamente estable. A situación social complícase por momento ameazando con explodir mañá ou pasado, en escala histórica. E non se ve ao que botar man.

Os vellos métodos de loita e de resistencia evidencian, cada vez que se lles dá ocasión para elo, a súa ineficacia, a súa superación. Cada vez é máis patente a necesidade de inventar outros novos, acorde cos tempos e co inimigo a combater.

Por todos lados aparecen panfletos, escritos, artigos, fotos e videos que procuran, na súa boa fe, explicarnos o que está a pasar, ou ben incidir sobre este ou aquel aspecto que non será obxecto de atención nos medios de comunicación oficiais e habituais. Aquí queda unha mostra desto último:

E o máis preocupante é a sensación que nos queda; que o peor aínda está por vir.

Paseando o tempo

Sempre foi do meu agrado esta estrofa de Miguel Hernández que pertence ao seu poema El niño yuntero. "Cada nuevo día es más raíz, menos criatura, que escucha bajo sus pies la voz de la sepultura". Transmite serenidade, beleza e veracidade ante o inevitable.
Con ser inexorable, o paso do tempo non deixa de ser unha fatalidade, agás cando acode no auxilio da curación das penas intensas e próximas. Un nunca remata de asumir que só sexa posible camiñar nun sentido, sempre cara adiante, sen pausa, e sen apenas poder mirar para atrás. Cando se intenta facer un pequeno alto e realizar un simulacro de balance, de seguida aparecen os ríos, que como sabemos, van dar á mar. Nada,  non hai forma¡. Sempre fluíndo e deslizándonos para chegar a onde todos sabemos. 

Hai quen intenta, desesperadamente, facer unha pausa. Imposible. A forza do suceso, a rapidez do momento e a chegada do futuro, que sempre está aí, fan inútil calquera tentativa. Pero entón, que facer? Practicamente non hai nada a facer. Se acaso, para poder resistir este trance, parece ser que o segredo está en ir sobrelevándoo o mellor que se poida, con bó ánimo e vontade, tratanto de reter o presente o máis posible, vivindo cada instante con plenitude, con consciencia, con realismo. Asumindo que o ánimo non sempre responde e que a mente pode abordar problemas inesperados, ímos reflectindo aconteceres dos que un non foi responsable pero que chegan porque estamos aquí no mundo real,  onde, de certo, debemos estar ata que nos boten.

Só atopo un pequeno consolo a toda esta peripecia: a experiencia vai mostrando que despois dos atrancos, despois dos problemas e dos contratempos, aparecen momentos diferentes e alternativos, que por forza asumimos que son mellores e, aínda que non acaden a categoría do bálsamo reparador, sempre son gratificantes xa que rachan coa monotonía do negativo, do oscuro, do vacilante e do repititivo.

Con todo, o peor, é cando somos atrapados pola melancolia e a nostalxia dos tempos idos, dos aconteceres que foron e tamén dos que puideron ter sido e non sucederon por eivas e carencias varias, amén de casualidades e circunstancias aleatorias.
Cando facemos contas dos itinerarios e peripecias cambiantes que puideramos ter percorrido se a decisión e a lucidez nos tivesen acompañado só agardamos que este momento pase o antes posible e que veña na nosa axuda o vello aforismo: auga pasada non move muíño. Ao menos o suceso pasa e a riqueza do presente impide que o acontecemeto e a reflexión pase a maiores. E así até a seguinte ocasión. E volta a comezar.

Clarificador

Desde o meu punto de vista é o mellor calificativo que se lle pode poñer ao interesente (outro que tamén lle cadra) artigo de Agustín Ruiz Robledo, publicado onte no xornal "El Pais", titulado "Amaiur tiene derecho".

Con independencia do que cada un pense sobre o asunto, quen máis proveito podería sacarlle serían certos sectores do abano de votantes do Partido Popular. Mais estimo como moi improvable que se dea tal circunstancia por canto dubido que lean este xornal, e os poucos que puidesen facelo seguramente primarían as súas firmezas ideolóxicas fronte ao andamiaxe xurídico.

O argumentario que utiliza o articulista é variado e contundente, salientando a evidencia da decisión política que concorreu no caso, amparada pobremente nun informe digamos que peculiar.

Lémbranos, por outra banda, a ley del encaje, definida por Covarrubias en 1611 do seguinte xeito: "la resolución que el juez toma por lo que a él se le ha encajado en la cabeza, sin tener atención a lo que las leyes disponen". De todas as leis que coñezo, incluida a lei de conservación da ignorancia, é unha das máis curiosas.

Xa se sabe: "ubi lex non distinguit, non distinguere debemus", pois iso.

Opine

Resultados das eleccións do 20 de novembro de 2011