Atrancos de credibilidade

• Son os que eu teño a respeito de certas declaracións que están a facer estes días algúns deportistas de elite. Non acredito totalmente no que din. A súa verdade non me resulta por completo satisfactoria. Percibo algo estraño, artificial, inseguro. Algo non flúe como debería. Hai certamente un problema de falta de confianza, de credibilidade.

• Son os que eu padezo despois de ler determinadas informacións periodísticas sobre un estudo do que non acredito, en base á información de que dispoño, se tivo en conta, para establecer a súa desexable e impactante conclusión, todas as variables que interveñen no fenómeno a estudar. Perceberon ben os autores a complexidade do obxecto de estudo? Tiveron suficientemente en conta a variabilidade e volubilidade do comportamento humano? Quizáis introduciron, tamén, no modelo matemático usado, o efecto posible e provable de poñer en práctica, ou non, determinadas políticas en relación ao idioma? Introduciron no modelo a consideración de variables demográficas, políticas, sociolingüísticas? Demasiados interrogantes para tan aquelada conclusión. Resultado? Pois que, aínda que o desexaría, non dou moito creto á mesma. Problemas de credibilidade á luz dos datos manexados e, sobre todo á fabulosa complexidade da cuestión a estudar, que sobarda con moito, para mostrar a súa evidencia, o uso de datos cuantitativos, por moitos e veraces que estes sexan.

•  Son os que eu atopo cando escoito a algunhas persoas que me contan "luces de córes" ou "músicas celestiais" e nese mesmo instante estame a asaltar a sensación incómoda de que aquilo non dá e que teremos que cambiar de tema para tentar de novo unha conversa que destile confianza. Afortunadamente non todas as cuestións que xurden na relación comunicacional con estas persoas son do mesmo tipo e adoecen do mesmo subxectivo defecto.

Constatación

A camareira, unha moza amable e profesional, indícanos que a única mesa do patio que queda sen ocupar en realidade é para tres e que quizáis os catro íamos estar incómodos. Oferécenos a posibilidade de subir ao comedor do primeiro andar. Aceptamos. Instalámonos na mesa que está ao fondo. Somos atendidos con prestancia e celeridade. As expectativas estábanse a cumprir.
Cando estabamos a punto de probar o viño entra unha familia extensa de once ou doce membros a celebrar a festa de anos do patrón. Instálanse lonxe de nós, nunha das mesas da entrada que xa tiñan reservada.
Non pasan cinco minutos e aparecen correndo, de súpeto, tres raparigos, dous "mozos" e unha "moza". Por momentos parece que a tranquilidade inicial ía verse perturbada.
A seguir veñen os seus pais, que andando o tempo tiñan de resultar unha parella de profesionais do mundo do audiovisual e a publicidade que semellaban non ter máis de trinta e tantos. O miúdo maior, uns seis anos, resulta ser moi comunicativo e ata conta con gracia aos seus pais algúns sucedidos que lle aconteceran na escola e que aínda non tivera ocasión de transmitir. Os seus irmáns, ela duns tres ou catro anos, e o pequenino de apenas un e medio, son máis reservados sen que elo implique que fiquen mudos. Os tres falan cando vén ao caso, responden ás indicacións dos seus pais e, o que resulta máis chamativo, compórtanse de forma comedida e educada. Ímos ver, son nenos e exercen de tales mais non berran, nin choran, nin corren polo local. Están sentados pacientemente e "conversan", sobre todo Martín, cos seus pais. O temor inicial desfaise. Percíbese que hai traballo educativo detrás, que hai fomento e práctica de hábitos saudables. Vamos, boa crianza.
Pais e fillos conforman unha escea modélica. Pais e fillos transmiten ledicia e harmonía. Pais e fillos comunícanse sempre na lingua A.
Durante o tempo que compartillamos local a lingua B estivo ausente desta mesa familiar. Non era nada persoal, percebíase que simplesmente era totalmente allea, dunha forma natural e directa, á realidade vivencial deste núcleo. Eran dúas xeracións perfecta e felizmente instaladas na lingua A.
Ben mirado, a lingua B semellaba que ía estar ausente do universo vital desta modélica familia.
É o rumor social. É o mecanismo que conduce á desaparición. É a loita desigual.

O nacionalismo dos outros

Contundente resposta de Hilari Raguer a un anterior artigo de Gregorio Peces-Barba, que xa foi obxecto de comentario neste blog.
Seguir afirmando certos enunciados ten o seu coste, por moi asentados que estes estean en certa elite político-mediática, xa que non resisten o mínimo contraste á luz dos coñecementos ben establecidos da historia e da ciencia política.
Ben sei que a cantidade 500 ten o seu encanto, redondez e feitizo mais non deberan ser estas cualidades suficientes para que alguén con prestixio académico e profesional puidera soster determinadas interpretacións que máis que baseadas no saber emanado das ciencias sociais son deudoras dunha posición política concreta.

Un signo dos tempos

O peche da cadea de televisión CNN+ evidencia ben as claras o empobrecemento da oferta de medios de comunicación social que estamos a soportar nestes tempos confusos e revoltos. A operación de absorción da cadea Cuatro por Tele5 xa antecipaba os malos ventos que ían correr, e corren, para a liberdade de expresión, para a diversidade informativa e para a calidade do oficio, moi digno, de informar á sociedade con rigor, profesionalidade e liberdade (esta última cualidade sempre dentro do viable e do posible, naturalmente).
A outrora todopoderosa Prisa viuse na obriga de vender parte dos seus activos e de pedir axuda a fondos de inversión agobiada polas deudas e os resultados de tales medidas están ás vistas: profesionais do periodismo de recoñecido prestixio e técnicos cualificados no paro e a oferta informativa diminuida de forma alarmante.
Paradoxos do destino, agora só queda aturar, hai xente para todo, ao "experimento sociolóxico", como alguén temerariamente lle chamou ao que non é máis que lixo, degradación e espectáculo noxento. E digo aturar porque na busca do canle 24 horas da rtve que aínda está ao noso dispor e ao cal teremos que recurrir para manternos minimamente informados, podemos atoparnos, por descuido, co espectáculo e co panorama da actuación e da visión de seres humanos expondo as súas cuitas e miserias sen o auxilio da máis mínima racionalidade, sensatez e bon gusto.

Campañas

Cando xa faltan menos de seis meses para que se inicie a das eleccións municipais non sei eu se algúns terán aprendido a lección. Refírome ás ensinanzas que deberían tirar e asumir da forma de facer campaña que certo partido político realizou nas últimas eleccións ao parlamento galego e as que se derivan das que fixeron, sobre todo un deles, outros dous partidos que daquela partillaban o poder político na Xunta.
A algúns candidatos "in pectore" ou xa elixidos ou mesmo nomeados por "aclamación", que de todo hai, xa se lles comezan a notar as gañas que teñen de principiar a demagoxia, a falsidade, o insulto ou mesmo o ataque persoal e irracional. É de esperar que, daquela, os contrincantes realicen unha campaña racional, sosegada, explicativa do seu programa e proxectos e a desenvolvan de forma positiva, mais... que non se esquezan do feito de que deben responder, en tempo e forma, aos ataques, inxurias e maledicencias de que sexan obxecto, que deben aclarar á cidadanía calquera cuestión, por pequena e insignificante que pareza. Non vaia a pasar como aconteceu hai dous anos que por mor de estar na torre de marfil atendendo a non sei que altas instancias e dignidades, situándose por riba do ben e do mal, se deixe sen resposta o que merecese tela e, como consecuencia, alguén que non debera, usando tramposos e indignos métodos, se cole pola porta grande dos concellos.
Por que será que cando me refiro a estes temas sempre se me ben a mente aquel dito que di que na terra dos lobos hai que oubear coma eles?