Exceso

É o que a min me parece. Un exceso. Un exceso tendo en conta a categoría e imaxe pública do xornal. Aínda lembro aqueles anos en que editorializaba en contra do uso destas estratexias para vender máis exemplares. Despois, co paso dos anos, foi vindo ao rego do que facían os demáis. Perdeu (para sempre?) o seu elemento identificador como xornal serio que só afertaba información veraz e opinión seria, formada e competente. Comprendo que a loita no mercado é moi dura e que tiña que usar as mesmas armas que os seus competidores, mais... disto a converterse case que nun bazar vai un treito. En fin, o mesmo fixeron na radio do grupo ao que pertence a propiedade de El País, a propósito das chamadas tertulias. De estar totalmente en contra delas tiveron que adoptalas se querían seguir entrando no reparto da tarta publicitaria.
De todas formas, vista a oferta, ás veces teño que confesar que fixen uso deste servicio por considerar que o produto que ofertaban era de boa calidade. Sen ir máis lonxe estou á espera dun prometido e fermoso (iso espero) edredón.

Peixiño da sorte

adopt your own virtual pet!

De cando en vez, dádelle de comer ao peixiño. El saberá recompensarvos.

Ánimo, rapaces.

Que complicados son os comezos. Podemos velo no seguinte video dos Rolling Stones onde saen nunha actuación do ano 1965 (ollo 43 anos atrás, media vida). Non obstante se hai miolo, substancia e argumento, ao final pódese saír do pozo e ser recoñecido no teu traballo. Sei que neste momento hai mancheas de grupos tratanto de sacar a man e, se os deixan, o pescozo. Xente nova que trata de achegar as súas propostas. A maior parte deles están direccionados á marxinalidade e finalmente á desaparición. Pero outros, os menos, os que teñan realmente algo novo e orixinal que aportar poden crecer e ter algunha posibilidade. O video trata de ser un alento para que perseveren e non se dean por vencidos.
Poden comprobar como o Jagger era pouco máis que un pipiolo, iso sí, xa cun gran xogo de pernas; claro xa se lle vían maneiras (por certo tamén se albisca o gran talento do malogrado Brian Jones e, por suposto a presenza e gosto por cantar do Keith; por outra banda a marxinalidade do Bill xa se ve que viña de lonxe; en canto ao Charlie... pois que xa comezaba a estar canso... figúrense 43 anos despois como estará)

En todo caso, eu aínda me emociono, con moderación, con este tipo de actuacións e circunstancias. Pulo e forza.

Un home que cos anos gaña en lucidez

Un bó amigo faime chegar este interesante video correspondente a un programa de Antena3. Non podo por menos que reproducilo dada a súa importancia e singularidade. A raíña fetiche de certa forma de entender o que algúns chaman España, posta no seu lugar. Canto mellor nos tería ido coa Beltraneja¡. Antonio Gala atrévese e sitúaa no seu contexto historico e social. Os corifeos non dan creto.

E o futuro?

Cando menos preocupante.
Todo sube e todo baixa.
Só a incerteza permanece constante.