Pírulas

1. Estou farto de escoitar boletíns de noticias na radio, de información xeral, nas que salienten que a tal ou cal xogador de fútebol (ou fúbol, como prefiran) lle doe un pé e vai estar de baixa dúas ou tres semanas. Pois moi ben. E que¡ Per favore, cóntenme algo de interese e se non hai nada, cálense e... a outra cousa.
2. Ás veces nótase máis a ausencia de persoas que foron queridas e xa non están. Un pode pasar tempadas sen que a lembrarza chame á porta e, pola contra, pode atoparse, de súpeto e sen aviso previo, co sentimento que agroma e que evidencia a grandura da pena, do pesar, do desacougo.
3. Cada día máis o contacto coas novas xeracións me convirte nun ser con pasado, con historia. Moi a miúdo aparece e evidenciase máis o acontecido, o vivido, que o proxecto, a canseira. Por que me sinto realmente maior cando se está a falar da evolución dos ordenadores, por exemplo? O que pasa é que un pode encherse a boca cando relata o proceso de investigación, procura e adquisición do primeiro ordenador persoal aló polo ano 1984. Nun primeiro momento surxe a satisfacción de poder contar algo en primeira persoa, pero... cando observas a cara do alumnado adolescente comprobas directamente que xa queda menos, bastante menos. Miguel Hernández soubo dicilo con beleza e precisión matemática: "Cada nuevo día es más raíz, menos criatura, que escucha bajo sus pies la voz de la sepultura". Máis nada.

Quen é o intransixente?

Resulta realmente curioso. Algúns teñen unha teima e aproveitan calquera ocasión para botala a correr.
Recollendo a referencia que o señor Steiner fai a respecto do idioma galego, e por extensión da cultura galega, na entrevista que o periodista e escritor Juan Cruz lle fixo no EPS (hai post específico)o director de Relacións Institucionais do Grupo Prisa fala nun artigo de non sei que furor intransixente dos clérigos.
Refírese a unha nota do PEN Clube de Galicia, que interpreta como o ditado dun anatema e a renovación do máis español dos impulsos:o furor intransixente dos clérigos.
Ben, máis parece que o señor Basilio Baltasar aproveita a acasión para ceibar un ataque máis ou menos disimulado aos escritores galegos agrupados arredor do PEN Clube. Non parece que a nota dese para afirmacións deste tipo: "Cuando nos veamos obligados a explicar a un colega europeo las actitudes aireadas con tanto orgullo como prepotencia por el PEN Club gallego le diremos: el dominio político de la mentalidad absolutista -vigorosamente reciclada por el catolicismo militante y por la izquierda autoritaria- genera estas espontáneas reacciones despóticas."; ou ben "Los herederos gallegos de los logócratas también han reconocido en su lengua patria el rango sacramental que hace sacrílega cualquier crítica que un humano de carne y hueso se atreva a insinuar."; para rematar con "De este modo, amedrentando a los demás con nuestras irascibles convicciones, los españoles conservamos intacto el legado religioso de nuestros fanáticos ancestros.". Son outros os que defenden o rango sacerdotal de asegún que idiomas e se atreven, contra toda evidencia empírica, a afirmar o seu suposto perigo de desaparición en certos territorios. Neste caso só houbo unha respota en defensa da lingua e literatura galegas que viñan de padecer un ataque desmedido, tanto máis lastimoso por estar baseado na ignorancia, por moi docta que sexa, que o é.
O dito unha desmedida.

Outro eufemismo máis

Efectivamente a lista segue crecendo. Vexamos os que xa tíñamos recollidos:
• Contabilidade creativa TERXIVERSACIÓNS

• Guerra humanitaria EUFEMISMOS

• Limpeza étnica DOBRES SENTIDOS

• Ataque preventivo MENTIRAS

• Guerra pola liberdade EXPRESIÓNS FALSARIAS

• Danos colaterais VIOLACIÓNS GRAMATICAIS

• Centros de estancia temporal para inmigrantes METÁFORAS MANIPULADORAS

• Burbulla inmobiliaria ESCESOS VERBAIS

Pois resulta que agora a unha simple e pura nacionalización bancaria chámanlle rescate.Véxase senón como titula hoxe El País para referirse ao ben que recibiron as bolsas certa actuación da administración Bush.
É claro, nacionalizar non poden facelo os puristas neoliberais que so pensan en adelgazar ao Estado. Eles, se acaso, vense obrigados a facer un rescate. Ben, espero que cando Chávez ou Hugo Morales, por poñer por caso, teñan a necesidade, ou a ocurrencia, depende de cómo se mire, de intervir no sector financeiro do seu país, estes liberais a ultranza no económico teñan a deferencia de chamarlle ás cousas polo seu nome, é dicir, que están a practicar un rescate ou ben a facer un salvamento, non precisamente marítimo.
Por certo, que non me esqueza: as columnas de arriba estan desordenadas a posta.

A voltas coa lectura

Interesante artigo de Luisgé Martín en El País.
Ao fío del, podemos preguntarnos: Ten algunha utilidade a lectura? Que vantaxes posúe a respecto da cultura audiovisual?
Parece que a lectura proporciona información, ás veces pracer e de cando en vez ata coñecemento, pero...é capaz de espertar a imaxinación igual que o facía hai vinte ou trinta anos? E... é mellor persoa aquela que ten o hábito da lectura ca que ten o da conversa, por exemplo? Dúbidas razoables.
Para a nosa xeración (a da colleita dos anos cincoenta do século pasado) os libros son obxectos maravillosos, que se atesouran e, ás veces, se len. Sempre causa pracer o volver a follealos despois dos anos, a releer algo que nos resultou especialmente grato, ou chamativo, ou sorprendente. Pola contra para os mozos e mozas que naceron a finais de século (e de aí para adiente), xa non está tan clara esta vocación pola lectura e os libros. Para eles a imaxe, o son e o mundo virtual son realidades moito máis próximas e atractivas. Incluso para os que comezamos a planear pola quinta década hai algo desconcertante, desacougante: por que teremos esa impresión de que xa nos molesta ver tantos libros nos andeis?; e por que quedamos como aliviados cando somos quen de desfacernos ( porque os logramos "colocar" nalgunha biblioteca, porque os podemos depositar noutra dependencia lonxe, porque llo podemos dar a algún amigo ...)dalgúns deles? Algo comeza a fallar...

Alta velocidade... para que?

Quizais para chegar a Madrid antes. Pero, a quen carallo lle importa chegar a Madrid en menos de tres horas? Si, xa sei. A algunha xente. E para que quere chegar antes? Pois para tomar un café no bar da estación. Total como chegou tan rápido¡
Eu preferiría, antes de nada, ter uns bós trens de cercanías, mellorar e electrificar as liñas existentes no país, aumentar a súa frecuencia horaria e a calidade dos vagóns... Poder ir a Lugo en tren, ao a Pontecaldelas... que seu eu. Tamén prefiriría que mellorasen as estradas (ollo que non fixesen novas vías, nen as ensanchasen, nen desdoblasen as existentes, agás casos especiais e necesarios realmente)limpando as cunetas, alfaltándoas e pintándoas como se debe, con boas sinalizacións, áreas de recreo e decanso, así co ancho que teñen, que ben se colle (que teima por estragar terreo fértil), vamos como din que existen en Escocia ou Irlanda¡
Pero non, aqui o papanatismo prioriza o chegar antes á capital; coño¡ se aínda fora a Bilbao, a Santander ou a Cáceres?
Non nego que algún día habería que ter tamén a alta velocidade, pero sobre todo para as mercadorías, que son as que realmente teñen que chegar antes aos mercados. As persoas deberían facer un alto no camiño e pensar: pero onde vou a toda présa.
Non digo eu que houbese que tardar cinco ou seis horas para revisitar o Prado, pero diso a empeñarse en chegar en menos de tres? En todo caso ista non é a miña loita. Por min, cos cartos dos meus impostos, poderían mellorar antes as outras infraestruturas. Ademáis, para os que queiran velocidade, aí está o avión.
En fin, xa sei que todo isto é opinable, e presinto que a miña postura é francamente minoritaria. Non si?