Ata hoxe non caeu nas miñas mans o suplemento do domingo dedicado aos negocios e finanzas de "EL PAÍS" (xa teño comentado que a miúdo non "podo" coa imprensa diaria e teño que pospoñela para mellor ocasión; sei que non estou só nesta forma de proceder e que a outra moita xente lle acontece algo similar). Con certa premura paso as páxinas na busca de algo de interese e... cando chego á vinteunha detéñome e procedo a ler o artigo de Josep Piqué, coñecido ex político catalán, economista de profesión e liberal de convición e vocación.
É clarificador e, ao mesmo tempo, valente.
En primeiro lugar xa ten mérito por atreverse a escribilo nos termos en que o fai (moitos outros liberais e ultraliberais están agachados nas súas palleiras de inverno, e non miro para ninguén Sr. Rodríguez Braun).
En segundo lugar porque é moi instrutivo, moi exemplificante. Recoñece que nunca pensara que os seus castos ollos liberais puidesen ver o que están ollando e moito menos que tivese a necesidade de escribir cousas como "Pero las situaciones excepcionales-y ahora estamos en una de ellas- obligan al pragmatismo y, excepcionalmente, a la heterodoxía más o menos desconcertante y, desde luego, contradictoria con los principios válidos en condiciones de normalidad" ou ben " Dicho esto y haciendo acto de contrición en mi fe liberal,... ou ao fin "Profundamente acomplejado en mi perdida ortodoxia,..."
En terceiro lugar penso que é un artigo honesto. Trata de aportar algún tipo de medida que contribúa a atopar unha solución a un problema que non entende que se tivese producido desde a súa ortodoxia liberal (cómo o mercado non foi quen de autorregularse¡; cómo de non marxinar aos que non foron eficientes¡) E para iso non dubida en recurrir a medidas de control e nacionalización de bancos, compañías aseguradoras e sociedades de préstamo hipotecario para socializar as perdas (os famosos activos tóxicos) e salvar da queima ao sistema financeiro, sen o cal calquera economía, incluída, e sobre todo, a capitalista, vense a pique, que non a piqué.
