2/5/10

Desde Fisterra con...saudade e decepción.



Xa pasou o día un de maio. Festa internacional do traballo. Manifestación e actos reivindicativos. Os cantos da Internacional (fermosa letra, polo que parece desexos inalcanzables). Cada ano protagonizados por menos xente (datos son amores). A rotina apodérase dos xestos, dos discursos, das lexítimas aspiracións. É un signo dos tempos. Todo cambia e xa nada parece igual (obviamente porque non o é).
Virán novas formas de entender a loita, feito obxectivo que segue aí, pero xa nunca como antes. Hai demasiada decepción, demasiado burocratismo, excesiva torpeza. O mercado é o novo rei, o novo becerro de ouro, a lei suprema.
Ben, xa pasou. Cumprimos. Ata outro ano, aínda máis diferente, máis cambiante, máis desolador
... veremos.
Mais un estaba, tamén, noutros afáns.
Final de camiñada, onde antes comezaba a fin do mundo (agora non é necesario ir tan lonxe: un pode atopar tal cousa en calquera sitio).
A feitura dunha bota en bronce (ou a saber se de calquera outra aliaxe semellante), a que fica do orixinal par que o "listo" de sempre (quen senón¡) se encargou de "retirar" para uso e beneficio propio. E si...efectivamente... non podía faltar...
Tamén aló estaba: a ordinariez, o mal gosto, a creatividade que de tan sublime torna en invecilidade.
Pero non só iso. Tamén a contaminación, o cheiro abafante, a pena ferida, o fume negro cheirento, a tristura, o gregarismo, os comentarios (a cada cal máis peregrino; nunco mellor dito neste contexto).
Xa está ben¡ Era necesario continuar coa idiotez ideada por algún devoto creativo cheo de achicoria espiritual?
Non. Só había que apagar o lume e afearlle a conduta. Recomendarlle que mirase á fronte e que se deixase levar, que fixese un esforzo e que abrise a mente e os ollos, que os pulmóns se enchoupasen de ar, que dominase o seu espíritu e que piase na intimidade.
Pero non. Tivo que facelo.
E outros, da mesma parroquia ca el, tiveron de continualo. Xa estaba armada¡
Pero é que hai forma máis desagradable de arruinar o final dun fermoso camiño?
Está claro: non comulgo.

19/4/10

Beleza humana

Fermoso video de Philip Scott Johnson no que podemos practicar a identificación das actrices, a modo de concurso. Cantos nomes somos capaces de dicir segundo vai transcorrendo a panorámica?


8/4/10

Para que aprendan os de acó.

Alguén cre que se podería ter producido unha intervención deste calibre no congreso dos deputados, en Madrid, ou en calquera outro parlamento do Estado? E, porén, canta necesidade habería dela nestes tempos que estamos a viver¡ Impresionante¡ Emocionate¡ O silencio que atronaba mentras interviña é demoledor.

30/3/10

Encantado de terse coñecido


Pero que contentiño estaba onte polo serán o Sr. Feijóo, á postre actual Presidente da Xunta cando presentaba en rolda de prensa un papel asinado por tres persoeiros. O asunto ía dun acordo que concernía aos "xefes" das caixas de aforros con sede na Galiza, e tamén á Sr. Conselleira de Facenda, en relación ao inicio das negociacións para tratar de chegar a unha fusión (algúns din que unha absorción, mais nise caso o noso Presidente sairía en apoio da caixa minusvalorada e non permitiría tal afrenta) das entidades que presiden.
Non facía máis que referirse a dito acordo, á literalidade do mesmo, cada vez que respostaba ás preguntas dos periodistas. Ensinaba o folio, plegábao e desplegábao, mostrábao por diante e por trás; por veces ocultábao momentáneamente para voltar a ensinalo trunfalmente ante unha nova pregunta. Percibíase que estaba a experimentar algo moi parecido á felicidade. E non é para menos: saia como saia o tema da fusión, ou mesmo da fisión, das entidades financeiras, a súa posición política non fará máis que medrar, tan ben calculado ten o seu discurso. Moito máis triste é o papel que lle toca xogar á oposición, por diferentes motivos ben é certo.
Facíalle falta ao Sr. Presidente un motivo de alegría despois do grave traspés que tivo o outro día nun discurso na sobremesa dunha cea disque benéfica.

A praia

A praia pode ser ese lugar que observa o marido, descansado e compracido de que a súa muller se torre confortablemente ao sol ao carón de ou...