Xa pasou o día un de maio. Festa internacional do traballo. Manifestación e actos reivindicativos. Os cantos da Internacional (fermosa letra, polo que parece desexos inalcanzables). Cada ano protagonizados por menos xente (datos son amores). A rotina apodérase dos xestos, dos discursos, das lexítimas aspiracións. É un signo dos tempos. Todo cambia e xa nada parece igual (obviamente porque non o é).
Virán novas formas de entender a loita, feito obxectivo que segue aí, pero xa nunca como antes. Hai demasiada decepción, demasiado burocratismo, excesiva torpeza. O mercado é o novo rei, o novo becerro de ouro, a lei suprema.
Ben, xa pasou. Cumprimos. Ata outro ano, aínda máis diferente, máis cambiante, máis desolador
... veremos.
Mais un estaba, tamén, noutros afáns.
Final de camiñada, onde antes comezaba a fin do mundo (agora non é necesario ir tan lonxe: un pode atopar tal cousa en calquera sitio).
A feitura dunha bota en bronce (ou a saber se de calquera outra aliaxe semellante), a que fica do orixinal par que o "listo" de sempre (quen senón¡) se encargou de "retirar" para uso e beneficio propio. E si...efectivamente... non podía faltar...
Tamén aló estaba: a ordinariez, o mal gosto, a creatividade que de tan sublime torna en invecilidade.
Pero non só iso. Tamén a contaminación, o cheiro abafante, a pena ferida, o fume negro cheirento, a tristura, o gregarismo, os comentarios (a cada cal máis peregrino; nunco mellor dito neste contexto).
Xa está ben¡ Era necesario continuar coa idiotez ideada por algún devoto creativo cheo de achicoria espiritual?
Non. Só había que apagar o lume e afearlle a conduta. Recomendarlle que mirase á fronte e que se deixase levar, que fixese un esforzo e que abrise a mente e os ollos, que os pulmóns se enchoupasen de ar, que dominase o seu espíritu e que piase na intimidade.
Pero non. Tivo que facelo.
E outros, da mesma parroquia ca el, tiveron de continualo. Xa estaba armada¡
Pero é que hai forma máis desagradable de arruinar o final dun fermoso camiño?
Está claro: non comulgo.
