Atentos... Mister Robert Johnson

Desde Fisterra con...saudade e decepción.

Xa pasou o día un de maio. Festa internacional do traballo. Manifestación e actos reivindicativos. Os cantos da Internacional (fermosa letra, polo que parece desexos inalcanzables). Cada ano protagonizados por menos xente (datos son amores). A rotina apodérase dos xestos, dos discursos, das lexítimas aspiracións. É un signo dos tempos. Todo cambia e xa nada parece igual (obviamente porque non o é).
Virán novas formas de entender a loita, feito obxectivo que segue aí, pero xa nunca como antes. Hai demasiada decepción, demasiado burocratismo, excesiva torpeza. O mercado é o novo rei, o novo becerro de ouro, a lei suprema.
Ben, xa pasou. Cumprimos. Ata outro ano, aínda máis diferente, máis cambiante, máis desolador
... veremos.
Mais un estaba, tamén, noutros afáns.
Final de camiñada, onde antes comezaba a fin do mundo (agora non é necesario ir tan lonxe: un pode atopar tal cousa en calquera sitio).
A feitura dunha bota en bronce (ou a saber se de calquera outra aliaxe semellante), a que fica do orixinal par que o "listo" de sempre (quen senón¡) se encargou de "retirar" para uso e beneficio propio. E si...efectivamente... non podía faltar...
Tamén aló estaba: a ordinariez, o mal gosto, a creatividade que de tan sublime torna en invecilidade.
Pero non só iso. Tamén a contaminación, o cheiro abafante, a pena ferida, o fume negro cheirento, a tristura, o gregarismo, os comentarios (a cada cal máis peregrino; nunco mellor dito neste contexto).
Xa está ben¡ Era necesario continuar coa idiotez ideada por algún devoto creativo cheo de achicoria espiritual?
Non. Só había que apagar o lume e afearlle a conduta. Recomendarlle que mirase á fronte e que se deixase levar, que fixese un esforzo e que abrise a mente e os ollos, que os pulmóns se enchoupasen de ar, que dominase o seu espíritu e que piase na intimidade.
Pero non. Tivo que facelo.
E outros, da mesma parroquia ca el, tiveron de continualo. Xa estaba armada¡
Pero é que hai forma máis desagradable de arruinar o final dun fermoso camiño?
Está claro: non comulgo.

Beleza humana

Fermoso video de Philip Scott Johnson no que podemos practicar a identificación das actrices, a modo de concurso. Cantos nomes somos capaces de dicir segundo vai transcorrendo a panorámica?

Campaña

Para que aprendan os de acó.

Alguén cre que se podería ter producido unha intervención deste calibre no congreso dos deputados, en Madrid, ou en calquera outro parlamento do Estado? E, porén, canta necesidade habería dela nestes tempos que estamos a viver¡ Impresionante¡ Emocionate¡ O silencio que atronaba mentras interviña é demoledor.