Bruce Springsteen tocou de novo en Compostela. Desta volta acompañado pola The E Street Band. Gustei do concerto, pero non tanto como o fixen no do ano 1993. Daquela tiña un plus de confirmación dun descubrimento que agora xa non acho. A saída el "sozinho" ao esceario para cantar "Thunder road" coa única axuda da súa guitarra acústica tivo un punto de emoción que xa non foi posible repetir desta vez.
Mais con todo: "tudo bem", do punto de vista musical, porque o aspecto relativo á organización do evento foi un auténtico desastre, un escándalo descomunal. Como xa os medios fixeron, e están a facer, un exhaustivo relatorio dos feitos, afórrome máis comentarios. Unicamente dicir que a entrada e a saída no e do auditorio foi caótica, lentísima e vergonzante. Quen teña competencias (Consorcio, Xacobeo, Consellería de Cultura,...) debe facer un remodelación profunda do auditorio para aumentar a súa capacidade, comodidade (cómpren uns servizos e asistencias máis amplos e mellores), dotalo das instalacións que son precisas neste tipo de recintos e, sobretodo, facerlle máis vías de acceso e saída. Claro que todos estas cuestións tráenlle sen coidado aos numerosísimos (que empalago e cansancio ver sempre aos mesmos nas pantallas, xentes que tiñan marcada na súa face que estaban... porque había que estar, porque compartir o espíritu e a filosofía do Bruce non parecían que o tivesen feito) VIPS (persoas importantes de qué? a conto de que?) que, en lugar privilixiado, se congregaron por multitudes (e despois outros, que pagaron a súa entrada, sen poder ver o espectáculo cunhas mínimas condicións de visibilidade: a xustiza resolverá no seu día)
Gustoume a entrega e xenerosidade do "boss", as tres horas de música, a honradez, decencia e bon facer que transmitía (el e a súa banda). Tamén gustei do ambiente nas bancadas da xente do común. A maioría víase que sabían onde estaban. E como xa ben sendo habitual, duns anos para acó, estabamos (por separado, iso si) pais e fillos ( e quen sabe se xa algún neto; eu de certo non vin nengún), pais que soubemos transmitirlle esta querencia, alomenos ista, xa que outras, parece que non fomos quen.
Quédome coa imaxe final: cando xa remataran todos os xenerosos "bises", cando xa os músicos tiñan saudado por última vez e xa fixeran "mutis polo foro", co esceario a escuras, o foco iluminaba feblemente a figura do "boss" con súa guitarra ergueita na man esqueda e saudando coa outra a todos nós. Abofé que nos dimos por aludidos e puiden sentir parte da emoción do concerto de 1993.
Ata o seguinte Bruce (e que non haxa que esperar outros 16 anos).
