Experimento botánico (ou case)

A nosa pequena historia comeza no ano 1979 cando o meu pai prantou na casa que estaba construíndo unha palmeira. Cos coidados recibidos e co paso dos anos foi medrando ata convertirse nun exemplar de gran porte e fermosa presencia.

Pero a cada vez máis evidente presenza do cambio climático, xunto con outros factores, trouxo por estas latitudes especies de outros lugares do planeta que se aclimataron rapidamente causando danos en animais e prantas.

Así na altura do ano 2019 ou 2020 a fachendosa palmeira viuse afectada seriamente por unha destas pragas, en concreto a do picudo vermello. 

Tal foi a afectación que despois duns meses de desconcerto e serio ataque por parte do bicho a palmeira, despois de resistir o que puido e na usencia de tratementos que non soubemos nin puidemos darlle, estaba xa ferida de morte. Houbo que tomar a decisión de cortala para evitar todavía máis o seu deterioro e para darlle un final noble.

Chamamos a unha empresa especializada neste tipo de traballos e tomamos a decisión de que quedase un toro a un metro do chan aproximadamente, para que servise de base para colocar unha posible maceta con pranta e para futuras intervencións que puidesen surxir. 

A casualidade fixo que tivesemos noutro lugar unha pequena palmeira en maceta idónea para colacar por riba do toro que deixaramos. Deseguida se nos ocorreu a idea de que ben a poderíamos considerar como as neta, ou quizáis a bisneta, da palmeira que no seu día prantara o meu pai.

E aquí vén o experimento (nunca mellor dito).

A idea foi a de practivar un burato na tapa do toro para poder albergar nel unha pranta tal como se adoita facer neste tipo de situacións. Pero non unha calquera senón precisamete a palmeira neta, ou bisneta  E non incrustada na maceta senón directamente no burato.

Dito e mans á obra. Había que realizar un burato no toro para poder albergar á "criatura".

Empregáronse ferramentas de todo tipo e despois dun labor paciente e dun traballo laborioso, pousado e cremos que meticuloso, cáseque de orfebre, por fin mostrouse o oco no toro da vella palmeira.

Tocaba agora sacar á palmeiriña da súa maceta para albergala no oco practicado.

Finalmente quedou así.

Veremos no que dá. Haberá actualizacións.

Un verán de camiñadas

O verán de 2025 foi de profundización e especialización de algo xa ensaiado no de 2024: o goce dunha serie de camiñadas máis ou menos diarias polas terras de Muros e Carnota como sana alternativa ás duras, e por veces perigosas, sesións de praia, sol e baño de outros anos.

Nesta nova andaina veraniega tiven a sorte de estar acompañado polos meus cuñados Fabio e Raúl, sobretodo por Fabio que se constituíu no fiel e certeiro acompañante na maioria das saídas. Se ben é certo que a forma física destes estaba, e está, moi por riba da miña, sobre todo a de Raul, que evidencia unha facilidade e preparación propias dun auténtico corredor de monte, elo non foi óbice para que puidésemos deselvolver as xornadas con eficacia e gozo, superando, ás veces, pequenos atrancos propios da faena. Desta forma, nomes como o Monte Pindo, Monte Louro, Monte Naraio, A Torre dos Mouros, O Bico do Santo o Faro de Lariño ou as praias de Ximprón, Ardeleiro, Portocubelo, Cons, Mar de Lira, Carnota, San Mamede, Quilmas ... foron habituais nas nosas saídas pola comarca.

A vantaxe desde tipo de actividade con referencia á súa alternativa de praia pura e dura resulta evidente para persoas ás que os areais só lle pracen de forma moderada e puntual para pasear e tomar baños, mais na que un dos elementos máis significativos que actúan nos mesmos, o sol, constituíuse nos últimos tempos, para min, nun auténtico inimigo a combater e evitar, na medida do posible.

En resumo, este tipo de camiñadas son un complemento adecuado, alternativo, instrutivo e facilitador a outras actividades máis festivas e lúdicas das que, se acaso, falarei noutro momento. Saude!