Problemas que a todos nos deberían importar

Son aqueles relacionados coa saúde do planeta que habitamos, non se sabe por canto tempo, e que inflúen tamén na nosa dunha forma cada vez máis evidente. 

Enumeremos algúns dos máis graves, de tipo medioambiental, que están na base da crise ecolóxica que provoca o actual modelo social e económico de crecemento nos países do chamado primeiro mundo incluíndo os chamados BRICS:

• Contaminación atmosférica, acústica e visual con altos niveis de concentración atmosférica de dióxido de carbono, óxido de nitróxeno e metano.

• Xestión, transporte e almacenamento de residuos radiactivos de alta actividade, que se xeran como resultado do funcionamento das centrais nucleares de fisión.

•  Xestión, manexo e control do arsenal de armas nucleares e biolóxicas.

•  Diminución alarmante da capa de ozono na Antártida e acentuación do desxeo nos polos.

• Esgotamento de importantes reservas de auga doce e degradación dos solos e aumento da desertificación.

• Cambios rexistrados na temperatura e aparición, cada vez máis frecuente, de catástrofes naturais severas como consecuencia do proceso de cambio climático.

• Desaparición de moitas especies animais e diminución da biodiversidade.

• Graves danos nas zonas costeiras, nos bosques tropicais e degradación, en xeral, do medio natural. 
   

Todos estes sucesos e factores, e algúns máis como a existencia da chuvia ácida, a maior abundancia no aire dalgúns dos gases de efecto invernadoiro (GEI), principalmente vapor de auga, dióxido de carbono e metano, responsables do grave suceso do cambio climático, a polución nas grandes cidades, a desregularización dos horarios con respecto aos ritmos da natureza, o aumento do estrés provocado pola dinámica existencial nas grandes cidades, están na base da maior crise ambiental global da humanidade e xeran un descontento, cada vez maior, en certos sectores da poboación referente ao modelo de desenvolvemento económico que provoca unha existencia marcada pola ansiedade, a tensión, a dúbida existencial e o afastamento dos ritmos e dos equilibrios da natureza. Por este camiño imos mal. Directos ao colapso.

 

Normativa

É un lugar común sinalar a complexidade normativa que se produce prácticamente todos os días nos innúmeros Boletíns oficiais de diferente categoría, alcance e importancia que se publican. Hai quen diga que necesariamente ten que ser así dadas as características das sociedades actuais e os conglomerados político, jurídico, administrativo e institucional que as conforman. Mais... de verdade non poderían terse evitado exemplos como o que segue? 

Pasen e vexan:

BOLETÍN OFICIAL DEL ESTADO

Núm. 295

Martes 10 de diciembre de 2013

Sec. I. Pág. 97922

I.

DISPOSICIONES GENERALES

JEFATURA DEL ESTADO

12887 Ley 19/2013, de 9 de diciembre, de transparencia, acceso a la información pública y buen gobierno.

...

...

...

Artículo 28.

...

f) El incumplimiento de la obligación de destinar íntegramente los ingresos obtenidos por encima de los previstos en el presupuesto a la reducción del nivel de deuda pública de conformidad con lo previsto en el artículo 12.5 de la Ley Orgánica 2/2012, de 27 de abril, de Estabilidad Presupuestaria y Sostenibilidad Financiera, y el incumplimiento de la obligación del destino del superávit presupuestario a la reducción del nivel de endeudamiento neto en los términos previstos en el artículo 32 de la citada Ley.

n) La no adopción del acuerdo de no disponibilidad o la no constitución del depósito, cuando así se haya solicitado, previstos en el artículo 25 de la Ley Orgánica 2/2012, de 27 de abril.

...

BOLETÍN OFICIAL DEL ESTADO

Núm. 305

Sábado 21 de diciembre de 2013

Sec. I. Pág. 103127

I.

DISPOSICIONES GENERALES

JEFATURA DEL ESTADO

13425 Ley Orgánica 9/2013, de 20 de diciembre, de control de la deuda comercial en el sector público.

Disposición final tercera. Modificación de la Ley 19/2013, de 9 de diciembre, de transparencia, acceso a la información pública y buen gobierno.

Los párrafos f) y n) del artículo 28 de la Ley de transparencia, acceso a la información pública y buen gobierno quedan redactados en los siguientes términos:

«f) El incumplimiento de la obligación de destinar íntegramente los ingresos obtenidos por encima de los previstos en el presupuesto a la reducción del nivel de deuda pública de conformidad con lo previsto en el artículo 12.5 de la Ley Orgánica 2/2012, de 27 de abril, de Estabilidad Presupuestaria y Sostenibilidad Financiera y el incumplimiento de la obligación del destino del superávit presupuestario a la reducción del nivel de endeudamiento neto en los términos previstos en el artículo 32 y la disposición adicional sexta de la citada Ley.

n) La no adopción en el plazo previsto del acuerdo de no disponibilidad al que se refieren los artículos 20.5.a) y 25 de la Ley Orgánica 2/2012, de 27 de abril, así como la no constitución del depósito previsto en el citado artículo 25 de la misma Ley, cuando así se haya solicitado.»

...

Sobran máis comentarios.

Algo se está a mover

Chamarédesme inxénuo, idealista ou simplesmente iluso, mais... teño confianza en que isto saia adiante. Xa semella claro que non podemos seguir funcionando con métodos dos séculos XVIII e XIX para gobernarnos no século XXI. Necesitamos máis participación e implicación, máis control, máis democracia. Hoxe é posible.

Ninguém sabe o que é que vai acontecer...

Que tempos!
Semella que imos camiño do abismo, da derrocada definitiva, e para algúns mortais como se chovese. Para algúns outros chegou a hora de reaccionar, aínda que non sabemos ben cómo. E para a maioría preocupacion, pesimismo mais tamén sol e praia.
Mentras esto escribo os voceiros de turno están a dar a lata, como de costume, entre outros medios e mecanismos, no antigo tubo de raios catódicos, hoxe reconvertido en pantalla plana de plasma, de LCD ou mesmo de LED. Melloran os medios técnicos pero o nevoeiro persiste coma sempre.
Con todo, hai que seguir vivindo, esta batalla non poden gañala.
Mentras tanto, ilustrémonos e instruámonos. Carguemos as alforxas coas seguintes referencias, unhas de tantas:
Por exemplo este excelente artigo de José María Ridao. Ou ben, noutro orde de cousas, parece que en cuestións de xénero e sexo a causa clarexa. Polo menos lendo este artigo é a impresión que se tira.
Máis, vexamos o que pode facer outro bó e didáctico artigo. Fernando Esteve Mora, ao meu ver, dá no clavo.
Nun outro campo afírmase que o BCE pode operar de diferente forma a como o fai. Iso é o que se deduce da lectura do artigo do sempre atinado de Paul De Grawuve.
E tamén isto é interesante:

Saúdos.

Não é bom crear confusão

Polo tanto cómpre clarexar:

• POLÍTICA: marco xeral no que se desenvolve unha organización.
• PLAN: conxunto orgánico de directrices e medidas dirixidas a conseguir unhas finalidades; constitúe a definición dos principios da organización.
• PROGRAMA:  conxunto de obxectivos e modalidades de actividades determinadas no espazo e no tempo en función dos recursos dispoñibles.
• PROXECTO: conxunto de accións concretas, con todos os seus datos técnicos, que se deselvolverán para conseguir os obxectivos.

A cada quen o seu.

Aconteceres

Vivimos unha época de provisionalidade, de mudanzas rápidas e de asunción de medidas transcendentais, que por seren xa tan habituais perderon a súa carga de transcendencia para convertírense en meros sucesos serios e graves. Medidas que diminúen, ás veces directamente anulan, logros sociais acadados durantes décadas de esforzo e loita democrática. Dá a sensación de que algo non marcha como debera e de que pouco hai que facer ao respecto. Eles gañan sempre e nós non temos nada a facer.

A prima de risco, parenta que nunca debemos coñecer, ameaza o noso futuro económico, sen saber moi ben por qué. O comportamento de certas elites políticas e institucionais non permite albiscar nada tranquilizador e mínimamente estable. A situación social complícase por momento ameazando con explodir mañá ou pasado, en escala histórica. E non se ve ao que botar man.

Os vellos métodos de loita e de resistencia evidencian, cada vez que se lles dá ocasión para elo, a súa ineficacia, a súa superación. Cada vez é máis patente a necesidade de inventar outros novos, acorde cos tempos e co inimigo a combater.

Por todos lados aparecen panfletos, escritos, artigos, fotos e videos que procuran, na súa boa fe, explicarnos o que está a pasar, ou ben incidir sobre este ou aquel aspecto que non será obxecto de atención nos medios de comunicación oficiais e habituais. Aquí queda unha mostra desto último:

E o máis preocupante é a sensación que nos queda; que o peor aínda está por vir.

Clarificador

Desde o meu punto de vista é o mellor calificativo que se lle pode poñer ao interesente (outro que tamén lle cadra) artigo de Agustín Ruiz Robledo, publicado onte no xornal "El Pais", titulado "Amaiur tiene derecho".

Con independencia do que cada un pense sobre o asunto, quen máis proveito podería sacarlle serían certos sectores do abano de votantes do Partido Popular. Mais estimo como moi improvable que se dea tal circunstancia por canto dubido que lean este xornal, e os poucos que puidesen facelo seguramente primarían as súas firmezas ideolóxicas fronte ao andamiaxe xurídico.

O argumentario que utiliza o articulista é variado e contundente, salientando a evidencia da decisión política que concorreu no caso, amparada pobremente nun informe digamos que peculiar.

Lémbranos, por outra banda, a ley del encaje, definida por Covarrubias en 1611 do seguinte xeito: "la resolución que el juez toma por lo que a él se le ha encajado en la cabeza, sin tener atención a lo que las leyes disponen". De todas as leis que coñezo, incluida a lei de conservación da ignorancia, é unha das máis curiosas.

Xa se sabe: "ubi lex non distinguit, non distinguere debemus", pois iso.

Resultados das eleccións do 20 de novembro de 2011

Zurra na mula!

"Habemus" outro artigo de Gregorio Peces-Barba no xornal El País. Non aporta nada novo, nada que non tivera xa dito en moitas ocasións. Segue coa mesma teima. Ben, está no seu dereito, faltaría máis!. Só un apunte: cando se refire á imposibilidade de rachar a unidade dun Estado soberano, referíndose ao caso español. Afirma que non o permitiría a Unión Europea, os partidos políticos españois e tampouco as institucións. E, acrescenta: "Sigue habiendo sueños separatistas en Euskadi y en Cataluña, pero no solo son imposibles, sino que también son minoritarios". Pois moi ben. Se son imposibles, pouco importa que sexan minoritarios ou non. En todo caso, dentro duns días, saberemos ata que punto esta afirmación é certeira. 

E non tera o xornal global máis artigos de opinión, de fondo, para publicar? De seguro que si. Mais o certo é que dentro duns días hai eleccións xerais.

Comentarios "jocosos"

Pois si, uns comentarios en público do señor Peces Barba volven a sementar a polémica. E non é para menos. Resulta que se realizan referencias e comparacións entre colectividades en diferentes momentos históricos e claro... xurde a arroutada. Quedarse con Portugal, quedarse con Cataluña, quedarse con...  Non comprende que hai moitos cidadáns que poden sentirse molestos? E para distender, pois a enésima alusión ao tópico futboleiro...Que simplismo, que cansazo!

Por outra banda, tranquiliza saber que desta vez non será necesario bombardear ningunha cidade. En fin, é o que ten realizar reflexións desde certas alturas.

Trámite

Un só debate? E con iso pensan que xa cumpren? É que hai só dúas opcións políticas? Penoso, lamentable e triste. Non quero ser teimudo pero aquí, e en moitos outros sitios, desde logo, as cousas fanse de outra forma. Algúns van moi por diante.

Precisión

Por suposto que o importante é que o movemento se consolide e arraigue cada vez en máis lugares. O movemento identifícase por 15M (M de maio) por algo. Entón, do mesmo xeito que nos EEUU parece que algúns propagan a idea de que o movemento que está a desenvolverse aló dende hai un mes, basicamente en New York, se ten espallado a outras partes do mundo sen considerar que mais ben tivo o seu inicio nun dos efectos do 15M (visión etnocentrista, non por esperada menos chamativa), tamén cómpre presisar que antes do 15M houbo un 12M (M de marzo, ou mellor "março") no que, ao meu ver, se ten principiado unha forma de protesta e de resposta ante a grave situación económica, financeira e social que estamos a soportar en varios paises. Cuestión distinta é que o 15M, despois, lle dese un pulo que fixese que se dotase dun estilo e peculiaridades propias a toda esta marea de indignación e cabreo. Adiante co cambio de paradigma.

Perdas, loitas e resistencias.

Brillante speech deste profesor portugués que, máis aló da temática concreta que aborda, alude a algunhas cuestións ao meu ver fundamentais relacionadas coas formas de loita e resistencia neste tempos incertos e cambiantes.

A intervención é un pouco longa de máis para os usos que se adoitan tomar como estándar nestes medios (seica un video que dure máis de dous ou tres minutos non o visiona case ninguén, sobre todo se non mostra imaxes impactantes, aconteceres hilarantes ou supostas chances para rirse ou maravillarse dos demáis) mais eu acho que aínda é un pouco curto dada a intensidade do discurso que reflicte e sobre todo a fondura e oportunidade da mensaxe. Escudriñemos minimamente.

1º Cuestión de acreditar. Algunha xente, cansa de loitar con métodos quizáis desfasados e que acredita inócuos e inofensivos para o sistema, retírase aos seus aposentos á espera de tempos mellores para que dea tempo a que se renoven as formas de protesta e de contestación. Acreditan que seguir a insistir no mesmo de sempre (manifestacións, concentracións, folgas de un día,...) para dar resposta a determinado tipo de conflitos, ademáis de canso e rotinario, ten, en xeral, uns resultados prácticos cuase nulos. Como afirma o interlocutor referíndose a alguén ausente, quen antes era unha entusiasta na protesta agora tornouse pasiva ao perder a fe na mudanza. Quen acreditaba que podía mudar o mundo agora acredita que foi o mundo quen a mudou a ela. E non é a única.

2º En tódolos sitios cocen fabas ou como o sistema perfecciona os seus métodos de control. Os distractores sociais seguen a estar ben engraxados.

3º Medidas para rematar co ensino público existente. Parece que os ventos sopran neste sentido en moitas partes. Reduccións, recortes, reconversións, aforro no transcendente e principal e derroche no accesorio e secundario.

4º Propostas de resistencia. A pesar de todo resistir pode ser un camiño, mentras reflexionamos e inventamos novas formas de ser para poder estar máis firmemente asentados para aguantar os embates cada vez máis fortes, cada vez máis violentos.

Domingo, 1 de marzo de 2009.

O lehendakari Ibarretxe remata de convocar as eleccións autonómicas vascas para o vindeiro día 1 de marzo. Pero... non tiña xa convocado o Presidente da Xunta as eleccións autonómicas galegas para isa mesma data? Efectivamente.
Pois ben, en contra de certas interpretacións (...ha convocado las elecciones -Ibarretxe- lo más pronto que ha podido, irritando a sus ‘amigos’ del Bloque Nacionalista Galego con la coincidencia de fecha entre las dos elecciones autonómicas) considero que esta coincidencia, globalmente, pode beneficiar ás aspiracións eleitorais do nacionalismo galego. Explícome.
1. A mensaxe política do nacionalismo galego pode chegar moito máis nídia e directa, sen tantos solapamentos e distorsións, se coinciden ámbalas dúas eleccións en tanto en canto os lideres dos principais partidos españois (PSOE, PP pero tamén IU e UPD) terán que repartir as súas intervencións e presenza nos medios coa conseguinte menor repercusión na Galiza.
2. Por outra banda, a Brunete mediatica de Madrid vai descargar a maior parte da súa artillería contra o nacionalismo vasco, de todas as cores e condicións posto que estes elementos, tan democráticos eles, non distinguen matices, orientacións ou tomas de posición á hora de artellar unha campaña. Con elo o nacionalismo galego estará máis protexido destos ataques furibundos e desmesurados, a maior parte das veces baseados en falsidades ou medias verdades e, non en poucas ocasións, na máis completa das ignorancias (doctas, iso si).
3. Polo si ou polo non, o sistema político galego, como tal, queda en boa posición por ter convocado as eleccións con anterioridade e quedar patente e manifesto que foi o Lehendakari quen convocou despois e na mesma data por evidentes razóns de conveniencia política.
A singularidade das eleccións galegas, aínda que na práctica van verse afectadas ao non dispoñer de toda a atención prevista inicialmente (o cal insisto pode ser unha vantaxe), quedan no plano teórico intactas.
4. Os partidos maioritarios españois (PSOE e PP) quedarán en evidencia por ter que artellar simultaneamente unha mensaxe política para dúas nacionalidades distintas, mensaxe que o PP tratará de que non teña grandes diferenzas (eles din que o seu discurso político é o mesmo, pero xa veremos) mentras que o PSOE terá que facer manobras orquestrais especialmente complicadas para diferenciar a súa oferta política en cadansúa nación, co risco de que sexa acusado de non ter unha visión única e ter que dar máis explicacións das que lle gustaría para ponderar a súa posición.
5. Os partidos minoritatios españois (IU e UPD) terán tamén que repartir a súa oferta. Deixando a parte a IU, que se centrará basicamente no País Vasco por ser onde maiores posibilidades ten, a irrupción na Galiza de UPD podería ter sido máis potente de non coincidir as eleccións. A señora Rosa Díaz, sen ser candidata en ningunha das dúas comunidades (supoño) terá un gran apoio dos mass media españois, que ela empregará basicamente para a campaña das eleccións vascas. A súa presenza na Galiza será menor e secundaria sen que elo evite que lles poida restar bastantes votos ao PP, pero coa vantaxe de que terá moito máis complicado acceder ao Parlamento galego que se só centrase os seus esforzos na campaña galega, daquela podería ter certas posibilidades de entrar no Pazo do Hórreo.

En definitiva, superado o primeiro momento de desconcerto, esta coincidencia, lonxe de perxudicar ao nacionalismo galego, pode beneficialo, se é quen na campaña de transmitir una mensaxe política clara, posibilista (se algúns consideran que este aspecto é excesivo pois lexitimamente xa saben que é o que poden facer) e ilusionante, porque atopará o campo máis despexado de falsidades, manipulacións, terxiversacións e ignorancias. Adiante pois, expliquemos o feito até o de agora no Goberno, porque algo fíxose, e fagámolo de vagar, comentemos as nosas propostas de futuro para seguir avanzando na procura do autogoberno (para o cal un novo Estatuto tórnase indispensable) porque por primeira vez poderemos librarnos, anque só sexa parcialmente, da marea uniformizadora e abafante.