Mostrando entradas con la etiqueta Enerxía. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Enerxía. Mostrar todas las entradas

14/10/15

Cifras obscenas. Avanzando cara a destrución.

Quizáis poida parecer un título alarmista ou esaxerado. Coido que non. Vexamos. O recente informe do banco suízo Credit Suisse sitúa e contextualiza a dimensión dun dos problemas máis graves cos que se enfronta a humanidade: a crecente desigualdade (outros serían o cambio climático, a pobreza, as migracións, a codicia e a contaminación, por citar algúns dos máis perigosos para a supervivencia humana). Nas diferentes táboas do antedito informe podemos apreciar a ruína moral que invade por momentos á sociedade actual. A prensa de hoxe destácao dunha forma gráfica co seguinte titular: O 1% máis rico posúe tanto patrimonio como todo o resto do mundo (por certo, non entendo como esta noticia non sae salientada na portada a catro ou cinco columnas no canto de aparecer como un pequeno "breve" na parte inferior esquerda; certamente é un signo máis do estado da cuestión). Como é posible que unha colectividade poida aturar semellante situación sen saltar de indignación, sen iniciar un regueiro de protestas e accións que encamiñen a situación cara unha máis ampla e xusta situación de convivencia? Desde que o economista Thomas Piketty escribira o seu famoso libro El capital en el siglo XXI evidenciouse que esta sociedade de capitalismo neoliberal que nos permea fabrica amplas zonas de desigualdade e pobreza. No canto de camiñar cara a consolidación dunha clase media que se formou, na súa maior parte e con diferentes ritmos e intensidades segundo os países, a finais da segunda gran guerra do século pasado, e que se consolidou ata finais dos anos setenta, en que tivo lugar a profunda reformulación do capitalismo co aparecemento das políticas neoliberais, avanzamos deica a súa destrución e con ela a do hábitat que nos permite a vida.
O sistema capitalista neoliberal, despois da momentánea oscilación producida na crise de 2008, recuperou todos os seus folgos (que lonxe queda aquela famosa idea de refundación do capitalismo, que algúns dos máis nervosos voceiros dos donos da finca se apresuraron a barallar para evitar a súa catástrofe) impoñendo a súa dinámica depredadora: austeridade, explotación e miseria.
Cada día é máis evidente que estamos a atravesar unha descomunal crise de características poliédricas, que abarca aos máis diferentes campos e sectores, que non parece que teña fin e que está a condicionar de forma grave e determinante a vida da maioría das persoas.
O modelo económico neoliberal baseado nun crecemento económico que se pretende contínuo e que ten como sustento un hiperconsumismo atroz no que nos atopamos mergullados con diferentes niveis de complexidade, ameaza con levar á sociedade a un beco de difícil retorno, cando non ao colapso xeneralizado. Móstrase incapaz de artellar unha posible solución á crise que padecemos e non é quen de ofertar oportunidades de vida para a inmensa maioría dos cidadáns, nomeadamente aos centos de milleiros de mozas e mozos que, con preparación académica formal ou sen ela, están escandalosamente excluídos do sistema, subsistindo só algúns deles baixo unhas condicións laborais deplorables nos que os dereitos dos traballadores son prácticamente inexistentes e a explotación é a regra.
O sistema político, incapaz de artellar unha representación política que mereza tal nome, navega entre incertidumes e, desorientado, mostra as carencias da tradicional democracia representativa para pór remedio aos desafíos que plantexa o sistema económico imperante, producindo unha desafección que acada límites preocupantes.
Por outra banda a poboación mundial non deixa de crecer a un ritmo que moi pronto fará inasumible a subsistencia cun mínimo de dignidade ao contar cuns recursos planetarios escasos e limitados. A loita por eles será, posiblemente, o foco máis importante de conflitualidade no futuro, xunto co choque civizacional se determiñadas elites se empeñan en impor e exportar, ou cando menos condicionar, o seu modelo económico e social a colectividades que participan e atenden a outras formas de ser, de vivir e de estar.
Por último, a superficialidade, a banalidade, a idiotez, o pasotismo mesturado con axustadas doses de ignorancia indocta, imperan en amplas capas da nosa sociedade e son escaparate de degradación moral e cívica. Fronte a isto, a urxencia en promocionar valores como os de responsabilidade, honradez, solidariedade, interese polo común, pola convivencia en harmonía coa natureza en pequenas e autosuficientes comunidades humanas, é inaprazable.




31/5/11

Alemaña, apéase...

Poucos dubidan, neste momento, que despois do grave accidente nuclear de Fukushima o futuro da enerxía nuclear de fisión é, cando menos, incerto. A decisión que remata de tomar o goberno alemán no sentido de adiantar o chamado apagón nuclear é unha medida de extraordinaria importancia que a bon seguro terá repercusións nas decisións, sobre a continuidade ou non da enerxía nuclear, que deberán tomar outros gobernos.
Por moitos esforzos que realicen os defensores deste tipo de enerxía, minimizando o alcance e os efectos do accidente de Fukushima, diferenciando claramente as súas causas e as súas consecuencias do acontecido en Chernóbil, salientando as vantaxes da enerxía nuclear de fisión no referente á diminución das emisións de efecto invernadoiro, o certo é que a cualificación de sete (7) nas escala de eventos nucleares da Axencia  Internacional da Enerxía Atómica (IAEA), e, sobre todo, o recoñecemento por parte da empresa propietaria da central nuclear de Fukushima da evidencia da fusión de varias dos seus reactores, aventuran un futuro  nada optimista de cara á construción de novas centrais, alomenos nos países máis desenvolvidos científica, económica e socialmente, nos cales unha parte importante da súa opinión pública está ben informada sobre estes temas e é quen de avaliar os pros e os contras destas prácticas, e que se suma a outra parte da opinión pública, menos formada, pero moito máis alarmada, á cal a clase política non poderá ignorar.
En todo caso quedan países como Francia, EEUU e China que, por diferentes causas, previsiblemente sigan adiante cos seus plans de futuro. Por outra parte non é aventurado prever que a potente industria e lobby nuclear centren os seus esforzos e resursos, que non son desprezables, en investigar máis intensamente para tratar de solucionar o principal problema desta industria, causante de grande parte da alarma que xenera: o tratamento dos resíduos radiactivos de alta intensidade. Neste sentido as investigacións sobre a transmutación nuclear poden recibir un forte pulo. 
Con todo, eu son dos que penso que o futuro está no proxecto ITER, que está a ser deservolvido en Cadarache. A bon seguro, a medio prazo, teremos a solución a gran parte dos nosos problemas enerxéticos. Mentras tanto o aforro enerxético é unha práctica inexcusable porque... xa se sabe: a mellor enerxía é a que non se consome.


Decisión

Se temos en conta as previsións da maioría das enquisas e sobre todo a última do CIS de hoxe mesmo, resulta realmente sorprendente que Pode...