Mostrando entradas con la etiqueta Educación. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Educación. Mostrar todas las entradas

7/4/18

O capitalismo a funcionar como cooperativa


Será certo que o sistema financeiro internacional está a transformar  ao capitalismo nunha grande "cooperativa"?
É o que se deduce do feito de que os grandes fondos de investimento, sobre todo nos USA, invistan cada vez máis, en empresas pertencentes ao mesmo sector, por exemplo nas compañías de aviación norteamericanas. Este fenómeno tórnase cada vez máis frecuente e afecta a outros sectores empresariais. 
Algúns pensan que, de continuar, pode transformar ao capitalismo nunha grande cooperativa co efecto de que dificulte a competencia entre empresas, obviando unha dos principais elementos do libre mercado.Pódese ampliar información ao respecto neste interesante artigo de Luís Cabral:
https://bit.ly/2Esk32f
Máis artidos deste mesmo autor:
https://bit.ly/2Iz2pMJ

9/3/18

Educar en los valores del Gobierno Abierto

La educación es nuestra esperanza, nuestra mejor herramienta para intentar cambiar lo que en el ámbito que nos rodea y en el que actuamos y nos relacionamos nos enoja, nos entristece, nos deprime, nos irrita. Cierto que cada uno de nosotros tendrá diferentes elementos, objetos y sucesos como causantes de aquellos estados de ánimo que responden ciertamente a hechos y acontecimientos vividos y por tanto subjetivos, pero un común denominador se impone si pensamos y actuamos como colectivo humano, como sociedad, aunque solo sea por mera supervivencia y, ahí, las características y cualidades del Gobierno Abierto (participación, colaboración, transparencia) pueden ayudar a definir objetivos y ser útiles para desarrollar un enfoque educativo que sea capaz de transformar la sociedad. Y esta transformación es una tarea urgente pues son muchas las amenazas que nos acechan: económicas, demográficas, ambientales ...
Hagamos un recuento  para visualicemos el alcance y la magnitud de tales amenazas:
  • Cambio climático y contaminación ambiental sin fronteras (lluvia ácida, efecto invernadero, chatarra espacial, contaminación lumínica, acústica, visual...)
  • Agotamiento y destrucción de los recursos naturales
  • Urbanización creciente, desordenada y especulativa
  • Destrucción de los ecosistemas y de la biodiversidad
  • Disminución de la diversidad cultural debido al fenómeno de la globalización
  • Crecimiento económico acelerado y consumo desaforado
  • Explosión demográfica
  • Desequilibrios y desigualdad creciente generadores de conflictos, guerras, migraciones masivas, violencia...
  • Choque de civilizaciones con manifestaciones de acciones terroristas 
  • Creciente globalización y mundialización con la aparición de empresas de dimensión transnacional de enorme poder e influencia, proliferación de paraísos fiscales y surgimiento de mafias.
  • Pérdida de calidad de la democracia
Así que afirmamos que la educación es la mejor herramienta para lograr el cambio, para formar ciudadanos libres y conscientes de los avatares del mundo que les toca vivir y, sin embargo, nunca la educación estuvo tan amenazada por intereses ajenos a su verdadera función y finalidad, que debe ser por fuerza liberadora, emancipadora y humana. Necesitamos educar en libertar para facilitar el desarrollo y evolución de mentes abiertas, críticas, responsables, reflexivas, que piensen en si y para si. Con valor y conocimiento para que afronten de forma colectiva los numerosos problemas que amenazan a nuestra civilización que, por primera vez en la historia, soporta un riesgo real de colapso y destrucción.
Los valores que rigen el Gobierno Abierto aplicados al ámbito educativo deben ser usados para mostrar que el crecimiento económico no puede ser el único dogma de la sociedad actual y que la experiencia vital no debiera consistir tanto en buscar un camino al prestigio, a la riqueza y a felicidad inexistente como de asegurar a todos los ciudadanos un goce sereno y armónico de la vida en comunidad, en ausencia de dolores y fatigas y fomentando la solidaridad, la frugalidad y el respeto mutuo.


8/3/18

El gobierno abierto: una oportunidad para los ciudadanos


La reciente tendencia de las principales administraciones del mundo occidental de poner en marcha iniciativas y mecanismos para hacer posible el llamado gobierno abierto evidencia, a mi modo de ver, la creciente demanda que existe por parte de los ciudadanos de solicitar a sus gobierno una mayor transparencia, agilidad, rigor y profesionalidad en la gestión de los asuntos públicos, aquellos que afectan y no pocas veces condicionan, la vida del conjunto de los ciudadanos.
A partir del año 2019 el gobierno abierto tendrá una nueva ocasión más para poner en valía estas cualidades con la entrada en vigor de la reforma contemplada en la Ley 27/2011, de 1 de agosto y en la posterior Ley 23/3013, de 23 de diciembre con la introducción del llamado Factor de Sostenibilidad para el cálculo y revalorización de las pensiones. Este factor, que modificará dicho cálculo y revalorización de las pensiones públicas requerirá un "esfuerzo sustancial de transparencia", tal como se especifica en el Informe del Comité de Expertos sobre el factor de sostenibilidad, de 7 de junio de 2013.
Dicho Factor de Sostenibilidad, compuesto por el Factor de Equidad Intergeneracional (FEI) y el Factor de Revalorización Anual (FRA), "debe ser aplicado con transparencia y explicado con sencillez a todo aquel ciudadano que se quiera interesar por ello. La Seguridad Social debe recoger, en espacios específicos dedicados a dicho factor, todo el conjunto de datos que interactúan en las fórmulas. Debe, pues, publicar el seguimiento sistemático de la esperanza de vida, de los ingresos, de los gastos, del número de pensiones y del efecto sustitución. Debe facilitar la aplicación de la fórmula. Debe crear un índice basado en la aplicación sistemática del factor de revalorización, que sirva como elemento indiciario de la revalorización esperable en el momento que finalmente se marque para efectuar dicha revalorización. Los pensionistas deben tener una referencia a la que acudir, como la tienen hoy con el IPC. La revalorización debe comunicarse individualmente de una forma sencilla y comprensible. Las predicciones a futuro usadas en el factor deben ser publicadas por la Seguridad Social, con inclusión de sus supuestos y metodologías, para que puedan ser adecuadamente juzgadas y valoradas. Y, por último, esas previsiones deben ser contrastadas por la Agencia Independiente de Responsabilidad Fiscal", tal como se refleja en el mencionado informe. Es decir las administraciones públicas tendrán que aplicar los principios del gobierno abierto de forma plena y eficaz.

Con todo, esta dinámica del gobierno abierto es especialmente relevante en otro aspecto que considero importante y es que por primera vez abre la posibilidad, la oportunidad y propicia la ocasión para que, usando las herramientas, mecanismos y posibilidades que aparecen con el mismo, podamos exigir colectiva o individualmente el cumplimento de las promesas que los partidos políticos hacen a los ciudadanos durante las campañas electorales. Esta exigencia debería hacerse a todos los actores políticos que intervienen en las campañas electorales pero, fundamentalmente, a los que les corresponde la responsabilidad de gobernar una vez celebradas las elecciones.
No se trata ya solo de que la gestión sea eficiente, transparente y profesional, aspectos que por otra parte deben darse ya por habituales e incluso rutinarios, sino de que dicha gestión responda fielmente a los compromisos asumidos y a las promesas establecidas durante las campañas electorales. En este sentido el gobierno abierto debiera asumir una serie de prácticas que dotasen a la ciudadanía de mecanismos de corrección o castigo para aquellos gobernantes y partidos que incumpliesen de forma grosera sus promesas y compromisos electorales, defraudando gravemente la confianza de sus votantes.
Es hora ya de acabar con la vieja cantinela de que "los programas están diseñados para no ser cumplidos".






27/1/14

Iniciativa de intercambio docente

Aproveitanto o espazo de debate que nos brinda o interesante curso mooc do INTEF, fixen a seguinte proposta que, en xeral, foi moi ben acollida anque algúns sexan un pouco escépticos a respecto da súa posta en práctica. Non obstante, o obxectivo era tamén abrir un foco de debate sobre o tema. A iniciativa é a seguinte:
 
Dejo la siguiente reflexión. Al hilo de la presentación del programa Erasmus+ que tuvo lugar la semana pasada, creo oportuno poner en consideración de la comunidad educativa la siguiente propuesta: iniciar un programa de intercambio entre el profesorado de las diferentes Administraciones educativas españolas para ofrecer la posibilidad de poder impartir docencia en un centro educativo de otra Comunidad autónoma durante un curso escolar. El objetivo sería el conocimiento de otra realidad educativa, el intercambio de experiencias y formas de entender el hecho educativo, el conocimiento de las diferentes cosmovisiones que sobre la enseñanza afloran en las distintas Comunidades y poder enriquecer y acrecentar la experiencia del profesorado participante.
Que yo sepa no hay ningún programa de este tipo y considero que su puesta en marcha no supondría más problemas que la necesaria voluntad política y la correspondiente coordinación administrativa entre las unidades de las diferentes administraciones educativas.
¿Por qué un/a profesor/a de Vilalba, Burgos, Cádiz, Plasencia o Zaragoza, por ejemplo, no puede intercambiar su puesto de trabajo, si asi lo desea, con otro/a profesor/a de su misma especialidad y nivel educativo de diferente comunidad y administración educativa? ¿Acaso las ventajas que de ello se derivarían no compensarían suficientemente las necesarias tareas de programación y coordinación? Además, siendo el programa obviamente voluntario para el profesorado, el coste para las Administraciones educativas sería nulo o muy pequeño.
Como diría un buen amigo mío, "no dejen caer estar iniciativa en saco roto".

7/7/13

O busílis da questão

O enésimo artigo sobre a educación, menciona temas recurrentes que, infelizmente, non rematan de perder actualidade. 
Cando está a punto de iniciarse o debate nas Cortes da última reforma, a LOMCE, lei que se sumará a unha xa longa lista desde a restauración política que deu lugar á Constitución de 1978:
Lei Orgánica de Estatutos de Centros Escolares (LOECE)

1980
Lei Orgánica del Derecho a la Educación
(LODE)

1985
Lei de Organización General del Sistema Educativo (LOXSE)

1990
Lei Orgánica de Participación, Evaluación y Gobierno de los Centros Docentes (LOPAG)

1995
Lei Orgánica de Calidad de la Educación
(LOCE)

2002
Lei Orgánica de Educación
(LOE)

2006
é o momento de facer unhas brevísimas consideracións sobre certos aspectos aínda pendentes. Fagámolo a modo de preguntas non sei se inocentes, retóricas ou mesmo inxénuas:
  1. É certo que a xeneralidade dos estudantes universitarios confórmase só con estudar, para repetir canto máis fielmente mellor, uns apuntes pechados e acotados e, o que é peor, a gran maioría do profesorado é este o sistema que alienta, promociona e esixe?
  2. É certo que ler libros, artigos e traballos de diferentes orientacións e escolas, para poder criticalos e elaborar propostas argumentadas é unha práctica minoritaria entre os nosos estudantes do ensino medio e universitario?
  3. É certo que os sistemas para seleccionar aos funcionarios das Administracións públicas, en base a criterios de igualdade, mérito, capacidade e publicidade, segue copiando hábitos, procedementos e prácticas do século XIX, baseados na exercitación da memoria, notable función do cerebro mais non a única nen necesariamente a máis importante, e que implican que os aspirantes pasen varios anos da súa vida agochados do mundanal ruído, nestes tempos vertixinosos nos que nun ano hai máis cambios, en todos os aspectos, que en 20 ou 30 anos dos séculos anteriores?
  4. Segue tendo sentido que parte dos sistemas de selección se baseen en recitar fielmente un tema de entre 100, 200, 300,..., cual máquina programada, nun tempo determinado para poder optar a unha praza de funcionario público?
  5. Segue sendo admisible que, en moitos casos, se poida traspasar felizmente a barreira dos procesos de selección sen ter demostrado uns mínimos coñecementos e destrezas no manexo das tecnoloxías da información e da comunicación?
Non sigo, esto xa me soa a demasiado obvio.

22/6/13

Boa continuação, companheiros

Remata hoje, só academicamente e por enquanto, um ciclo que se iniciou há quatro anos de uma forma um tanto casual. Na sequência de uma candidatura para uma vaga de um curso de verão de inglês, que finalmente não consegui por haver candidatos com maior pontuação, fiz a proposta de um outro curso de português a realizar em Braga. Era Julho do ano 2009. E tudo sucedeu. O encantamento foi rápido e persistente. Um novo mundo abriu-se aos meus pés. Ainda hoje pergunto-me como é que pude estar de costas viradas no espaço de tanto tempo à língua e cultura portuguesas. Não acredito mesmo que, estando sempre a fazer qualquer coisa em relação a cursos, formação e estudos, e não sendo uma pessoa acomodatícia, antes pelo contrário esteja sempre a buscar algo a fazer, não tivesse a iniciativa de aproximar-me antes ao mundo da lusofonia. Isso prova o bom funcionamento da barreira que no passagem dos séculos se foi levantando entre a Galiza e Portugal. Mas, felizmente, isto já passou.
Parafraseando um excerto do livro auto-biográfico "A estátua interior" de François Jacob diria que "trago assim em mim esculpida desde o verão de 2009, uma espécie de estátua interior que da continuidade à minha querença pelo português e que é a parte mais íntima, o núcleo mais duro do meu gosto pela lusofonia. Essa estátua, todos estes anos a modelei. Nunca parei de lhe dar retoques. Aperfeiçoei-a. Poli-a. A goiva e o cinzel são, aqui, encontros e combinações. Ritmos que se entrechocam. Folhas soltas de um capítulo que deslizam para outro no calendário das emoções".
Ao longo destes anos os colegas da turma de português tivemos ocasião de partilhar experiências, viagens, trabalhos, chatices, alguma que outra decepção, e muitas alegrias, por que o valor das coisas não está no tempo que elas duram, mas na intensidade com que acontecem. Por isso passamos momentos inesquecíveis,
afrontamos coisas inexplicáveis e conhecemos pessoas, o professorado por exemplo, incomparáveis. Pusemos empenho, compromiso, esforzo e dedicação. E passámo-lo bem. Mas, como em toda obra humana, apesar de ter a consciência que fizemos muito, algúns poderíamos ter feito muito melhor. Boa continuação, companheiros.

17/4/12

Medidas

Pola súa importancia e transcendencia paso a reproducir as medidas que tomou onte a Conferencia Sectorial de Educación. Tempo haberá para comprobar o grao de asunción e desenvolvemento das mesmas nas diferentes Comunidades Autónomas.


Medidas de carácter coyuntural:
  • Modificación de las ratios de la LOE con carácter temporal.
(Vinculadas a las limitaciones en las tasas de reposición, que se establezcan en los Presupuestos del Estado, para las ofertas de empleo público).
Se propone establecer un margen al alza del 20% en los ratios. Actualmente LOE establece un máximo de 25 alumnos por aula en Primaria y de 30 en Secundaria.
  • Aumento de las horas lectivas del personal docente.
Establecer un mínimo de 25 horas lectivas en Educación Infantil y Primaria y de 20 horas en las restantes enseñanzas, sin perjuicio de la reducciones que correspondan por ejercicio de funciones de dirección o coordinación del centro.
  • Aplazamiento de la implantación de los módulos de 2.000 horas previstos en la LOE para los ciclos formativos de Grado Medio y Grado Superior.
El Ministerio tiene previsto diferir la aplicación del RD 1147/2011 al curso 2014-2015.
  • Eliminación transitoria de la posibilidad de crear nuevos complementos retributivos o retribuciones variables.
Medidas de carácter estructural:
  • Modificación del criterio de nombramiento de sustitutos determinando que la bajas inferiores a 10 días lectivos deberán ser atendidas por los recursos del propio centro.
  • Eliminar la obligatoriedad de ofertar, al menos dos modalidades de Bachillerato en los términos previstos en la LOE.

1/11/11

Por fin, un bacharelato de tres anos!

Parece ser que o programa electoral do partido político que, segundo os inquéritos, ten máis posibilidades de gañar as vindeiras elecións xerais, leva como unha das medidas no eido da educación ampliar o bacharelato dos dous cursos actuais a tres. Por fin...
En concreto, na primeira medida, no apartado de educación, o programa afirma:
01 Mejoraremos la educación obligatoria y gratuita hasta los 16 años, reformando su estructura para reducir el abandono educativo temprano y elevar la formación de los alumnos. La educación secundaria tendrá una organización más flexible, que ofrezca vías formativas de acuerdo con los intereses, motivaciones y progresos de los alumnos. El bachillerato constará de 3 cursos, el primero de los cuales tendrá carácter de curso de iniciación.

Este aumento dun curso máis no bacharelato poderá permitir:
  1. Reestruturar os contidos das materias que se imparten na actualidade e posibilitar a achega de algunha máis. Desta forma poderían incluirse no currículo contidos de materias que actualmente non forman parte do mesmo e que se consideran especialmente importantes. Estamos a falar de nocións, todo o básicas que se queira pero ineludibles para a formación do alumnado de bacharelato, de Economía, Psicoloxía, Socioloxía, Ciencias Políticas, Dereito e Medios de Comunicación Social.
  2. Esta medida estaría en correlación coa diminución da duración das carreiras universitarias e a substitución do título de Licenciado polo de Grao.
  3. E, o máis importante de todo: facilitaría un ensino máis gratificante, motivador e enriquecedor ao poder abordar os contidos, as actitudes e os procedementos dunha forma máis demorada, atendendo puntualmente o interese do alumnado sobre este ou aqueloutro tema de actualidade relacionado coa disciplina, permitindo unha exemplificación motivadora. Afastaríanos do actual sistema, no que se procura impartir uns contidos (normalmente moi amplos) nun tempo moi limitado, dunha forma rotinaria, esquemática e, moitas veces, totalmente allea aos temas sociais, culturais, económicos e científicos que ocupan, e ás veces preocupan, ao noso alumnado.  
A falta da concreción dos detalles, en principio, paréceme unha medida na boa dirección.
Veremos...


19/6/11

Propostas


O novo ministro de Educación de Portugal avanza, antes de ser nomeado para o cargo, unhas cantas ideas, xa longamente defendidas, que, de ser aplicadas sen atrancos, han mellorar o sistema educativo portugués.


7/3/11

Perdas, loitas e resistencias.



Brillante speech deste profesor portugués que, máis aló da temática concreta que aborda, alude a algunhas cuestións ao meu ver fundamentais relacionadas coas formas de loita e resistencia neste tempos incertos e cambiantes.
A intervención é un pouco longa de máis para os usos que se adoitan tomar como estándar nestes medios (seica un video que dure máis de dous ou tres minutos non o visiona case ninguén, sobre todo se non mostra imaxes impactantes, aconteceres hilarantes ou supostas chances para rirse ou maravillarse dos demáis) mais eu acho que aínda é un pouco curto dada a intensidade do discurso que reflicte e sobre todo a fondura e oportunidade da mensaxe. Escudriñemos minimamente.
1º Cuestión de acreditar. Algunha xente, cansa de loitar con métodos quizáis desfasados e que acredita inócuos e inofensivos para o sistema, retírase aos seus aposentos á espera de tempos mellores para que dea tempo a que se renoven as formas de protesta e de contestación. Acreditan que seguir a insistir no mesmo de sempre (manifestacións, concentracións, folgas de un día,...) para dar resposta a determinado tipo de conflitos, ademáis de canso e rotinario, ten, en xeral, uns resultados prácticos cuase nulos. Como afirma o interlocutor referíndose a alguén ausente, quen antes era unha entusiasta na protesta agora tornouse pasiva ao perder a fe na mudanza. Quen acreditaba que podía mudar o mundo agora acredita que foi o mundo quen a mudou a ela. E non é a única.
2º En tódolos sitios cocen fabas ou como o sistema perfecciona os seus métodos de control. Os distractores sociais seguen a estar ben engraxados.
3º Medidas para rematar co ensino público existente. Parece que os ventos sopran neste sentido en moitas partes. Reduccións, recortes, reconversións, aforro no transcendente e principal e derroche no accesorio e secundario.
4º Propostas de resistencia. A pesar de todo resistir pode ser un camiño, mentras reflexionamos e inventamos novas formas de ser para poder estar máis firmemente asentados para aguantar os embates cada vez máis fortes, cada vez máis violentos.

Decisión

Se temos en conta as previsións da maioría das enquisas e sobre todo a última do CIS de hoxe mesmo, resulta realmente sorprendente que Pode...