Costumes a erradicar

Pois resulta que o señorito, mellor dito o cabaleiro, afirma no seu artigo semanal que necesita encher unha bañeira de auga para, mergullándose nela apenas uns minutos, decatarse que está vivo. Este comportamento recoñece que o leva practicando desde a súa infancia. 

Certamente coñezo formas máis sinxelas, directas e sustentables para, despois dun reparador descanso nocturno, facer ver a unha persoa que está viva . Quizais o eminente e premiado escritor non de decate que tal hábito, non hai outra forma de cualificalo se leva tantos anos realizando tal actividade polas mañás, é pura e simplesmente insustentable e que, a bon seguro, vai ter que modificar este comportamento, non só porque comecen a escasear as bañeiras nos hoteis, senón por convencemento propio e responsable actitude ecolóxica. 

Son lector desde hai xa moitos anos destas columnas semanais de Javier Marías, e de algún que outro  libro, e creo recoñecer a súa calidade humana, a súa creatividade e o xuízo serio e responsable que posúe sobre os máis diferentes temas. A grande maioría das veces estou de acordo, mesmo as veces entusiásticamente, cos seus análises e opinións sobre as máis variadas temáticas. Mais...a estas alturas, no ano 2013, coa información que xa se atesoura sobre as diversas ameazas reaias sobre o medio ambiente, sobre a escaseza de determinados elementos básicos para a vida neste planeta (polo momento, non temos outro),  e sobre a necesidade de mudar comportamentos e hábitos de vida, non creo moi edificante que se propague a idea de que para poder espertar de seu sexa necesario gastar tal cantidade de auga doce. Só con que a décima parte da poboación mundial mostrase a mesma querencia por tal práctica, a realizar todos os días, non chegaría a auga para encher tanta bañeira. Sentidiño...

Nova aportación

En realidade non era tarde de máis, porén e posto que xa víñamos de intentar buscar un lugar para cear nun dos mesóns de moda e non quixemos agardar porque habia moitos comensais por diante de nós, cando vimos a aquela mesa libre, "sozinha" no medio de aqueloutras todas ocupadas e que se axustaba perfectamente ao que andavamos buscando, falamos coa encargada da esplanada e sentámonos de contado. Tomamos pose con agrado xa que a situación era moi boa para a noite que estaba e para o tipo de vila, "à la page", que habitábamos.

Unha das viandas que pedimos, todas estaban bastante saborosas pero esta especialmente, foron unhas ameixas.
Ao remate da súa desgustación a alguén de nós asaltouno a curiosidade por saber de que variedade eran. Chamamos ao mozo de esplanada e preguntámoslle. Non o sabia e díxonos que ía consultar á cociñeira. Cando voltou afirmou que eran da variade al-kap...uhm... "japónicas"! afirmamos algúns de nós co ánimo de axudalo. O mozo quedou pensativo uns intres e finalmente aventurou: iso!, son al-kapónicas, da variedade al-kapónicas.
Al-kapónicas? Si señor. Nese momento estaba a nacer unha nova variedade de ameixa, que sumar ás principais xa coñecidas: babosa, rubia, fina e japónica. Retirámonos felices, coa satisfacción de saber unha cousa máis.