Proposta "Rubalcaba"

O vicepresidente do Goberno e ministro do Interior Sr. Pérez Rubalcaba remata de lanzar para o debate unha nova proposta sobre a posibilidade de establecer un "Mir educativo". Quérese dicir, establecer un sistema, sellemante ao que xa existe para seleccionar aos médicos, para escoller ao profesorado que opte para exercer de traballador no ensino público.
A proposta semella razoable, se partimos da base de que no ámbito público deben estar sempre os mellores e máis formados profesionais e de que o actual sistema de selección é manifestamente mellorable. Mais, por que lanza esta idea agora? Por que non se considerou cando se foron redactando as sucesivas leis orgánicas de educación? ( LOGSE, LOCE, LOE). Non será que os actuais e manoseados sitemas de distracción, manipulación, adocenamento e alienación xa non son dabondo para manter o actual sistema? E que xa se esgotaron e non dan máis de si os derbis, o telelixo, o deporte espectáculo, as revistas de alto voltaxe, os record abraiantes, os premios esperables ou os  innúmeros fenómenos de festas de gardar e rachar, que temos que recurrir a outro tipo de pírulas?
Ben, consideremos e estudemos polo miúdo a proposta do Sr. Rubalcaba mais non deixemos de atender tamén ás outras moitas preocupacións que un cidadán crítico e responsable debera ter nestes momentos. Citemos, como botón de mostra, só unha: que farán as entidades financeiras cos fondos que depositamos nelas? Uhm¡ Qui lo sa! Ou en realidade si o sabemos?

A voltas coa educación

Juan Carlos Tedesco, nun interesante artigo que publica hoxe "El País", presenta, de novo, a transcendencia do elemento educativo como vector imprescindible na procura da xustiza social, digna e lexítima aspiración que deberían ter aqueles que dirixen temporalmente, por representación e delegación, o destino dos pobos.
O reto de lograr unha educación de calidade pode e debe habilitar a posibilidade de saír da incertidume actual e iluminar o camiño a seguir para conquerir sociedades máis formadas, máis ilustradas e, consecuentemente, máis xustas. Mais a empresa non é nada doada, nin simple, nin inmediata. No acto educativo concurren moitos factores para cuxa harmonización son necesarios esforzos, de todo tipo, moito talento e non pouca determinación.
Os estudos e a investigación neste campo (a idoneidade da educación como motor do avance social) parece que conclúen na importancia de implantar melloras e definir estratexias de actuación nos seguintes elementos e factores:

• Escolarización temperá. Canto antes se comece mellor. Cómpre non demorar a colocación do alumnado baixo o amparo da institución escolar para frear e, na medida do posible, subsanar as posibles desigualdades sociais de partida.
• O traballo docente deber ser potenciado, dignificado e estruturado conforme a parámetros de profesionalidade e rigor. Criterios decimonónicos como a antigüidade deben ser corrixidos, cando menos matizados, por outros que teñan a ver coa excelencia, a dedicación e o talento.
• Elemento primordial na aspiración a unha sociedade máis xusta debe ser o empeño en alfabetizar do punto de vista científico a todo o alumnado. Na sociedade actual non é posible que o cidadán asuma o papel que lle corresponde, crítico e responsable, se non está dotado duns coñecementos mínimos sobre a natureza e funcionamento da ciencia e da tecnoloxía a ela asociada, así como dos seus máis principais logros, sen esclavizarnos en especializacións estériles e disuasorias, que en todo caso terán a súa razón de ser nos estudos superiores. Así de claro: ninguén debera gabarse en público de certas ignorancias coa tranquilidade de saber que a xeneralidade da súa audiencia saberá aceptar e desculpar tales carencias, por telas eles mesmos acumuladas en suficiente cuantía.
• A alfabetización dixital non admite discusión nin vacilación, como tampouco o fixeron, na súa época, a posibilidade de introducir técnicas ou conceptos tales como a escritura, a imprenta, ou a inducción electromagnética. É dicir, sempre pode haber graduacións no tocante as fases e intensidades de implantación, pero non en canto á conveniencia de facelo.
• A implicación de todos os integrantes da comunidade educativa nun proxecto común, compartido e asumido. E, loxicamente, posuir os medios para poder levalo á práctica.

 Todo isto tornarase en luces de córes se non vai acompañado da correspondente prioridade social e política, da definición da educación como un sector estratéxico merecente, lonxe de retóricas elegantes e, ao mesmo tempo, paralizantes, de todo tipo de apoio e, sobretodo, na asunción da perseverancia no empeño máis aló das diferentes citas electorais.

Premios

Premios, premios, premios...
Por acó, por acolá. Por riba, por baixo, para dentro, cara fóra.
De literatura, de música e de fotografía, de deseño, de arte, de ciencia, de cinematografía e mesmo de cromatografía.
Premios, premios, premios...
Para pagar favores, para comprar vontades, para dar a coñecer o que interesa, para ocultar o necesario, para evitar o molesto, o vengoñento, pero tamén o necesario...
Premios, premios, premios...
Merecidos e indiscutibles, singulares, colectivos, prescindibles, repetitivos, vulgares, obscenos, rechazables...
Premios premios, premios...
Incansables, inasequibles, innecesarios, aburridos, espectaculares, deleznables, innombrables, asumibles, esperables...
Premios, premios, premios...
Internacionais, nacionais, rexionais, comarcais, mesmo locais e veciñais, por acaso gremiais e até grupais.
Premios, premios, premios...
Competindo como cogumelos despois de abundante sol e auga, para tan escasos premiados.
Premios, premios, premios...

Incerteza

Hai un principio básico na mecánica cuántica que foi formulado por Werner Heinsenberg en 1927 que afirma, nunha das súas posibles formulacións, que é imposible determiñar simultaneamente con absoluta precisión a posición e o momento linear dunha partícula; de forma que, no mellor dos casos, o produto das imprecisións en ámbalas dúas medidas é igual á constante de Plank dividida por 2π.
Pois ben, a modo de brincadeira, eu propoño unha formulación alternativa e surrealista desde importante principio, que condicionou no seu día no só á Física senón, en xeral, a todos os saberes que aplicando o método científico buscan aumentar o coñecemento sobre a natureza; principio que mesmo atinxiu ao pensamento combatendo a idea do determinismo como motor da acción humana.
O enunciado podería quedar da seguinte facha: é imposible determinar con absoluta precisión a grandura do patriotismo que os medios de comunicación de masas outorgan graciosamente a certos deportistas profesionais de elite e os innumerables mecanismos que estes últimos argallan para contribuir o menos posible ás arcas comúns do Estado ao que pertencen os centos de miles de fieis seguidores que os aplauden, santifican e idolatran. De forma que, no mellor dos casos, a forma con que son presentados estes deportitas á apinión pública pola maioría destes mass media é igual á constante hipócrita dividida pola conveniente e acostumada dose de alienación social.

Visita

Galileo Galilei

 "Los hombres temen al pensamiento más de lo que temen a cualquier otra cosa del mundo; más que la ruina, incluso más que la muerte. El pensamiento es subversivo y revolucionario, destructivo y  terrible. El pensamiento es despiadado con los privilegios, las instituciones establecidas y las costumbres cómodas; el pensamiento es anárquico y fuera de la ley, indiferente a la autoridad,  descuidado con la sabiduría del pasado. Pero si el pensamiento ha de ser posesión de muchos, no el privilegio de unos cuantos, tenemos que habérnoslas con el miedo. Es el miedo el que detiene al hombre, miedo de que sus creencias entrañables no vayan a resultar ilusiones, miedo de que las instituciones con las que vive no vayan a resultar dañinas, miedo de que ellos mismos no vayan a resultar menos dignos de respeto de lo que habían supuesto. ¿Va a pensar libremente el trabajador sobre la propiedad? Entonces, ¿qué será de nosotros, los ricos? ¿Van a pensar libremente los muchachos y las  muchachas jóvenes sobre el sexo? Entonces, ¿qué será de la moralidad? ¿Van a pensar libremente los soldados sobre la guerra?    Entonces, ¿qué será de la disciplina militar? ¡Fuera el pensamiento!

                                             Bertrand Russell: "Principes of Social Reconstruction". London, 1916.

Tolerancia
Un hábito saudable
Pluralidade
Unha aspiración.
Separación
Do que é de natureza diferente.
Aforro
Unha necesidade apremiante.
Respecto
Algo básico.
Convivencia 
Ben que non debe perderse.
Ameaza
Connota a quen a practica.
Comparación
Sempre perigosa, ademáis de inxusta.
Negocio
Non sempre desexable.
Inxerencia
Entre Estados soberanos non é bon practicala.

Blasfemia, Herexia, Inmoralidade.
"Tembláis más vosotros al anunciar esta sentencia que yo al recibirla"      
8 de febreiro de 1600, Giordano Bruno.