Lingüística e ideoloxía

Non por sabido está de máis que o teñamos presente. Desde hai xa uns anos comezou a batalla final para ferir definitivamente aos idiomas da península ibérica que non son nin comúns nin globais. Repasemos e actualicemos:

Neno, non se toca.

Houbo persoas que non fixeron caso e tocaron. Tocaron á porta e tocaron ao gato. A porta veuse abaixo e o gato rabuñou. Que esperaban? Acaso non estaban avisadas. Xa sei, a porta era vella, estaba en moi mal estado pero aguantaba, cumpría a súa función, minimamente, a trancas e barrancas pero estaba. E o gato? O gato meditaba tranquilo, nun dorme e non dorme case continuo. Din que desde que tocaron rabuña con forza e dedícase á caza sen desmaio. Non deberon tocar. Se o asunto vai, non o escaralles.

Aceptaría vostede a invitación para tomar o sol en Villa Certosa?

Lembre que tería transporte pago, protección continua e diversión asegurada.
Pode ter unha idea das posibilidades que se lle ofertan na seguinte (inocente) foto.
"Madre mía, como está la vida¡"

Afinar, apuntar, discriminar, seleccionar,...

Nas actuais circunstancias, no momento presente do debate, cómpre ter tino e argumentar con precisión e concreción. Non debéramos dar pé a que os adversarios teñan unha doada réplica cando pretendemos identificar ou equiparar lingua vehicular con currículo dunha materia concreta, ou ben cando falamos de apartheid lingüístico cando é seguro que eles van a entender por apartheid outra cousa e van sacar o dato da liberdade para elixir o idioma no que se desenvolve o ensino que existe nalgúns países con casuística e historia moi distinta ao noso. Isto foi o que aconteceu recentemente nalgunhas intervención na prensa, no apartado de cartas ao director, nas que se rebatía con facilidade os aspectos antes comentados. Considero que debemos evitalo.
Ao meu ver hai que centrarse no que eles entenden por liberdade de elección e nos límites da aplicación do dereito dos pais a elixir o idioma no que se imparten certas materias. O concepto de apartheid implica falta de liberdade e eles precisamente defenden que haxa liberdade de elección, non falta dela. Tampouco cuestionan que deban impartirse as matemáticas, a música ou as ciencias para o mundo contemporáneo, senón o idioma vehicular que se usa para as actividades de ensinanza e aprendizaxe. Aí é onde debemos centrar os nosos esforzos, os nosos argumentos. Do contrario teñen unha réplica brillante, directa que pode dar a impresión de que pola outra parte carécese de razóns ao ter (supostamente) que recurrir a algo que eles non afirman e que con facilidade poden desmontar e desarmar.
Con todo o que é máis urxente combater é a idea de que o galego é o idioma agresor, o idioma que se está a impoñer, e que certa parte da sociedade está indefensa e mesmo se sinte ameazada ante tal feito.
Por outra banda é necesario, tamén, resaltar aínda máis o dereito que temos os galegos, todos os galegos (outra cousa é que certa parte deles rexeiten tal dereito ou mesmo o cuestione), a poder usar a nosa lingua sempre e en calqueira ocasión e salientar a asimetría legal que hai entre as dúas linguas oficias na Galiza.