Alta velocidade... para que?

Quizais para chegar a Madrid antes. Pero, a quen carallo lle importa chegar a Madrid en menos de tres horas? Si, xa sei. A algunha xente. E para que quere chegar antes? Pois para tomar un café no bar da estación. Total como chegou tan rápido¡
Eu preferiría, antes de nada, ter uns bós trens de cercanías, mellorar e electrificar as liñas existentes no país, aumentar a súa frecuencia horaria e a calidade dos vagóns... Poder ir a Lugo en tren, ao a Pontecaldelas... que seu eu. Tamén prefiriría que mellorasen as estradas (ollo que non fixesen novas vías, nen as ensanchasen, nen desdoblasen as existentes, agás casos especiais e necesarios realmente)limpando as cunetas, alfaltándoas e pintándoas como se debe, con boas sinalizacións, áreas de recreo e decanso, así co ancho que teñen, que ben se colle (que teima por estragar terreo fértil), vamos como din que existen en Escocia ou Irlanda¡
Pero non, aqui o papanatismo prioriza o chegar antes á capital; coño¡ se aínda fora a Bilbao, a Santander ou a Cáceres?
Non nego que algún día habería que ter tamén a alta velocidade, pero sobre todo para as mercadorías, que son as que realmente teñen que chegar antes aos mercados. As persoas deberían facer un alto no camiño e pensar: pero onde vou a toda présa.
Non digo eu que houbese que tardar cinco ou seis horas para revisitar o Prado, pero diso a empeñarse en chegar en menos de tres? En todo caso ista non é a miña loita. Por min, cos cartos dos meus impostos, poderían mellorar antes as outras infraestruturas. Ademáis, para os que queiran velocidade, aí está o avión.
En fin, xa sei que todo isto é opinable, e presinto que a miña postura é francamente minoritaria. Non si?

Un exemplo paradigmático de ignoracia docta

Efectivamente, por moi docto que un poida ser sempre queda moito sitio para a ignorancia. Isto é o que lle acontece a este famoso e recoñecido profesor, George Steiner que no seu intento de fracasar mellor abofé que o consigue ao mostrar un desprezo manifesto pola cultura e o idioma galego. Véxase senón a entrevista, moi atinada por certo, que lle realiza Juan Cruz no último EPS. Loxicamente tivo unha rápida e acertada contestación a cargo de Carlos Callón, Luís González Tosar e Cesáreo Sánchez Iglesias.
Pero é que aínda ninguén tivo a boa idea de convidar a este eminente filósofo, crítico literario e escritor a Compostela¡ A que espera o amigo Jorge Mira para incluílo no programa de divulgación da Ciencias e das Artes, ConCiencia, que coordina?
Daquela podería ter ocasión de ilustrarse un pouco e de trousar algún que outro prexuízo. E para recuperar un bó sabor de boca, ata podería degustar unha mariscada¡ Jorge, aí che deixo a idea.

Pequenos praceres confesables_1

Inicio hoxe o que espero que sexa unha serie de post dedicados a esas pequenas cousas e momentos que fan que gocemos da vida.
Son granciños de felicidade efémeros que só os anos de experiencia facultan para poder aprecialos, valoralos e vivilos con intensidade. Non é posible retelos pois escápanse e flúen como o faría unha troita das mans dun neno inexperto que por casualidade a intentase apreixar.

1. Cea de verán no exterior escoitando a chúvia
Poñámonos en situación. Mediados do mes de agosto nos arrabaldos dunha cidade do interior da Galiza. Temperatura agradable e o líquido elemento caendo durante varias horas dunha forma mansa pero persistente. Con certa enerxía e presenza.
No exterior da entrada principal da vivenda, circundada por diferentes prantas e coroada por unha buganvílea colmada de flores, atópase unha silla de praia que a pesar disto é confortable e cómoda.
A escea está feblemente iluminada por unha farola da rúa que fai innecesaria calquer outro foco de luz. Sento na silla e ceo de vagar unhas humildes viandas (tortilla de pataca, atún en aceite de oliva, queixo, marmelo e pan ben cocido). De cando en vez acerco a copa de godello (mágoa que non sexa "Guitián"). Remato, paseniñamente, cun café só regado con sangue branca.
As formas das pingas ao trasluz da farola seguen, daquela, a ser impredecibles.
A fartura do momento, o encanto e maxia da situación vén dado, maioritariamente, pola chúvia persistente e abundante.
Xa mo dicía un vello veciño meu da aldea, o amigo Justo hoxe por desgracia xa desaparecido, cando me atopaba de volta: a chúvia en Santiago é arte.
E a mín que me parece arte figurativo en calquera lugar¡